ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΛΑΟ ΤΣΕ - ΤΑΟ
―Η αξία του τροχού βρίσκεται στο κενό που έχει στο κέντρο, η αξία του δοχείου στο κενό που τα τοιχώματα δημιουργούν.
―Η μεγάλη καταιγίδα θα κρατήσει λίγο, η φύση είναι λιγόλογη, απλή, συνοπτική, οι ριζικές αλλαγές επιτελούνται βίαια αλματικά.
―Ο ευθύς δρόμος φαντάζει δαιδαλώδης, η μεγάλη αρμονία χάος, η μεγάλη αγνότητα ντροπή, η μεγάλη ευγένεια υποκρισία, η μεγάλη δύναμη αδυναμία, η μεγάλη ικανότητα αβέβαιη.
―Η μεγάλη ευθεία οφείλει να είναι κυρτή. Το μεγάλο τετράγωνο δεν έχει γωνίες.
Ο μεγάλος ήχος δεν ακούγεται. Η μεγάλη εικόνα δεν έχει σχήμα.
Η μεγάλη τελειότητα είναι ατελής, δεν ζει μετά την ολοκλήρωσή της.
Ο πολύ νοήμων φαντάζει απλοϊκός, η πολυμάθεια είναι άγνοια.
Η μεγάλη ευφράδεια είναι λιτή, η ανώτατη σιωπηρή.
―Κίνηση είναι η ηρεμία, η ηρεμία κίνηση, πάνε μαζί, η σχέση τους οριοθετεί το σύμπαν.
―Η οικουμενικότητα είναι χωρίς μορφή, χωρίς αρχή και τέλος απ’αυτή αναδύονται και σ’αυτή βυθίζονται όλα.
ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ
―Το σύμπαν είναι ένα κινούμενο και άπειρο.
―Ο κόσμος είναι άπειρος, γιατί άλλα γεννώνται κι άλλα φθείρονται μέσα του. Καταλύεται-συντιθέμενος κι αυτό είναι η αέναη κίνηση.
―Ο χρόνος είναι σχετικός με τη γένεση και τη φθορά της κάθε συγκεκριμένης ουσίας.
―Αρχή και στοιχείο των όντων είναι το άπειρο.
―Το άπειρο ως μέγα άρχει περιέχοντας τα πάντα. Το μικρό που είναι στοιχειώδες όλων, στην εξέλιξή του είναι το άπειρο.
―Επειδή το σύμπαν είναι άπειρο, κάθε σώμα στην εξέλιξή του είναι άπειρο.
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ
―Κοινωνούμε συνεχώς με το Λόγο, εξαιτίας του οποίου αλλάζουμε κι ενώ συνεχώς βεβαιωνόμαστε γι’αυτό, πάντα ξένος μας φαίνεται.
―Δεν νιώθουμε ότι αυτό που αλλάζει συμφωνεί με τον εαυτό του· είναι η αμφίδρομη αρμονία, όπως της λύρας και του δοξαριού.
―Επειδή όλα ακολουθούν το Ένα (τον Λόγο), που είναι κοινός για όλους, οι πολλοί (οι άνθρωποι), έχουν δική τους βούληση κι ιδιαιτερότητα. ―Αυτόν τον κόσμο που είναι ίδιος για όλους, δεν τον έφτιαξε ούτε θεός ούτε άνθρωπος, αλλά ήταν είναι και θα είναι αείζωον πυρ, που ανάβει σβήνοντας με μέτρο. ―Όλα μετατρέπονται σε πυρ και το πυρ σε όλα, όπως τα εμπορεύματα σε χρυσό κι ο χρυσός σ’εμπορεύματα. ―Στον ίδιο ποταμό μπαίνουμε και δεν μπαίνουμε, είμαστε και δεν είμαστε. ―Την ίδια ουσία δεν ξαναγγίζουμε γιατί όλ’αλλάζουν βίαια και γρήγορα, χωρίζουν-ενώνοντας, αναχωρούν–επιστρέφοντας, σκορπάνε-μαζεύοντας, καταλύονται-συντιθέμενα, Είναι-ΜηΌντας. ―Στον κοχλία η ευθεία κι η περιστροφή συνιστούν αντιφατική ενότητα, όπου το ένα γεννά τ’ άλλο, αλλά το μάχεται κιόλας].
ΖΗΝΩΝ
―Για να υπάρχει κάτι πρέπει να έχει μέγεθος κι όγκο και μιαν απόσταση από άλλο. Το ίδιο ισχύει για το περιθώριο μεταξύ τους. Γιατί κι αυτό πρέπει να έχει μέγεθος και πάντα να περισσεύει κάτι αναλόγως. Θα το πω μια για πάντα: δεν μπορεί να υπάρξει έσχατο μέρος κάποιου σώματος, ούτε περιθωρίου, ούτε μπορεί να υπάρξει κάτι από μόνο του. Έτσι αν υπάρχουν πολλά, αυτά πρέπει να είναι συγχρόνως μικρά και μεγάλα. Τόσο μικρά που να μην έχουν μέγεθος, τόσο μεγάλα που να είναι απείρου μεγέθους.
―Το κινούμενο δεν κινείται ούτε στον τόπο που βρίσκεται, ούτε στον τόπο που δεν βρίσκεται. Κινείται μέσ’τον εαυτό του αλλάζοντας.
―Το βέλος που εκτοξεύεται για να φτάσει στο στόχο, πρέπει πρώτα να φτάσει στο μισό της διαδρομής απ’το τόξο στο στόχο. Μετά στο επόμενο μισό της μισής διαδρομής κι αυτό επ’άπειρον. Το βέλος τείνει αλλά δεν φτάνει στον στόχο.
ΑΪΝΣΤΑΙΝ
―Το κινούμενο ευθύγραμμα κι ομαλά στο σύμπαν, κάποτε θα γυρίσει στη θέση που ξεκίνησε.
ΜΠΩΜ
―Η θεωρία του πεδίου στην κβαντομηχανική, περιγράφει την κίνηση στοιχειωδών σωματίων ως σειρά καταστροφής-δημιουργίας, η οποία έχει συγχρόνως αποτέλεσμα την συνεχή αλλαγή του σωματίου μέσα στο χώρο. Δηλαδή εκεί είναι δεκτό, ότι δεν υπάρχει σωμάτιο που διατηρεί πάντα την ταυτότητά του.
[Επισήμανση: Σ’έναν κόσμο ο οποίος καταλύεται-συντιθέμενος και γι’αυτό Είναι-ΜηΌντας, κι ο οποίος περιγράφεται από την διαλεκτική, είναι αναγκαίο να προταθεί ένας “αντιφατικός ορθολογισμός” και μια “αντιφατική ορθολογική τυπικότητα”. Το πρώτο βήμα λοιπόν για την πραγματοποίηση αυτού του καθήκοντος, είναι η περιγραφή μιας “αντιφατικής μονάδας” ή μιας “αντιφατικής ταυτότητας” κι από κει θα αναδυθεί η “αντιφατική αιτιότητα” ή η “αμφίδρομη αιτιότητα”. Αυτές θα είναι οι αρχικές και βασικές αρχές της “αντιφατικής ορθολογικής τυπικότητας”, κι από κει θα αναδυθούν κι οι ανάλογοι μηχανισμοί που θα μπορέσουν ν’ αναδείξουν τις “αντιφατικές κατηγορίες”. Η εργασία αυτή έχει ακριβώς αυτό τον σκοπό, επειδή όμως εγώ δεν είμαι μαθηματικός αλλά καλλιτέχνης, κάνω μια ποιητική προσέγγιση. Ξεκινώντας από κει, κάποιος φωτισμένος μαθηματικός θα λύσει το πρόβλημα της πρότασης μιας “διαλεκτικής (αντιφατικής) ορθολογικής τυπικότητας” κι έτσι θα γεννηθεί ο τρόπος με τον οποίο η σύγχρονη αντίληψη για τον κόσμο, θα μπορεί να περιγράφεται με ακρίβεια.]
ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΗ ΜΟΝΑΔΟΛΟΓΙΑ
1. Εγώ είμαι μόνον εδώ τώρα η αυτοαναιρούμενη επιβεβαίωση, στίγμα αντίδρομων ρευμάτων, που αλληλοδιαψεύδουν-αλληλοεπαληθεύοντας τον Εαυτό. Υπάρχω εγώ αλλού, όντας άλλος εδώ, είμαι μόνον εκεί που διαψεύδομαι. ―Πορεύομαι, καταλυόμενος-συντιθέμενος σ'άλλες θέσεις, όντας αλληλουχία θέσεων αυτο-αναίρεσης, θέσεων αυτο-ανασύστασης. Η πορεία μου ως ουσία είναι η διάρκειά μου, μια διάρκεια που δεν διαρκεί. ―Γεννιέμαι-πεθαίνοντας, Είμαι-ΜηΌντας.
―Έκπληκτος αντικρίζω τον κόσμο και λέω:
2. Ό,τι βλέπω, ακούω, μυρίζω, γεύομαι και νιώθω δεν υπάρχει.
Είναι Τώρα Αυτό Εδώ, Όντας Άλλο Αλλού.
Το χθες δεν υπάρχει, το αύριο δεν υπάρχει, το τώρα είναι μόνο, το τώρα που δεν είναι, που είναι πάντα άλλο, είναι αυτό που είναι τίποτα.Αυτό είναι η μηδενική αιχμή του φθίνοντος παρόντος, αιώνια στη μηδενικότητά της.
―Ξανακοιτάζω νηφάλιος τον κόσμο και λέω:
3. Όσα βλέπω, ακούω, γεύομαι, μυρίζω ή νιώθω, Είναι-ΜηΌντας-Αυτά-Άλλα-Αλλού υπάρχοντας με δυο αντίδρομους τρόπους, που ενώ ο ένας γεννά τον άλλον τον μάχεται κιόλας:
―Ο Πρώτος τρόπος είναι το σύνολο συγκεκριμένων, πεπερασμένων γεγονότων, που κάθε τους στιγμή είναι μοναδική κι αλληλοκαθορίζονται με τ’ άλλα συγκεκριμένα πεπερασμένα γεγονότα. Κάθε πεπερασμένο συγκεκριμένο γεγονός έχει όρια ύπαρξης τ’άλλα συγκεκριμένα πεπερασμένα γεγονότα που κάθε στιγμή έρχεται σ’άμεση ή έμμεση συνάφεια κι επαφή. Αυτή η συνάφεια εκφράζεται απ’τον αλληλο-καθορισμό που ξεκινά βαθιά μέσ’απ’τον εαυτό, περνά σ’αλληλο-διαμόρφωση κι αλληλο-καθορισμό με τα γεγονότα του στενότερου περιβάλλοντος, μετά του ευρύτερου και τελικά με το σύμπαν, που είναι ο παντοτινά άλλος εαυτός. Αυτός που αναγκάζει το γεγονός σε κάθε αντιπαράθεση με τον εαυτό, να είναι πάντα διαφορετικό. Είναι ο Συμπαντιακός Αντίλογος που εκπροσωπεί το αποκεντρωτικό σκέλος του Εγώ, με το συγκεκριμένο γεγονός (το Εγώ), ως συγκεντρωτικό. Αυτή είναι μια αντιφατική σχέση, η οποία συνίσταται απ’ την Άπω-Δομή, που είναι ένα κέντρο του κόσμου και την Εδώ-Δομή που είναι ένα απόκεντρο. Ό,τι συμβεί Εδώ θα συμβεί ανάλογα κάτι κι Εκεί. Έτσι το πεπερασμένο στην συνεχή εξέλιξή του, δεν έχει απόλυτα όρια, κι ακριβώς γι’αυτό, είναι εν δυνάμει άπειρο, το οποίο τελικά όντας σε συνεχές γίγνεσθαι είναι το αληθινό άπειρο. Το απολύτως υπάρχον άπειρο, όντας τετελεσμ.ενο δεν μπορεί παρά τελικά να είναι πεπερασμένο. ―Ο Δεύτερος τρόπος είναι ο Κόσμος ως Kαθολικότητα αυτών των αλληλο-καθορισμών, που καταλύεται-συντιθέμενη ακαριαία, όντας κάθε της στιγμή Μοναδική και Πάντα Διαφορετική. Η Καθολικότητα αυτή, είναι συνεχής έκρηξη ακαριαίας αλλαγής κι αναχώρησης-επιστροφής, αίροντας συνεχώς και ακαριαία τον εαυτό της. ―Είναι Πάντα Αυτή, όντας Συνεχώς Άλλη. Είναι η αντιφατικότητα γυμνή, το Είναι ως ουσία Καθαυτή, το γίγνεσθαι ως ουσία, το εν δυνάμει υπόβαθρο του Κόσμου, η Αόρατη-ακαριαία ταλάντωση μηδενός και άπειρου, που αναφαίνεται με διαφορετικό τρόπο σε κάθε συγκεκριμένο.
4. Ο κόσμος είναι απεριόριστα ασυνεχή, που όσο πιο στατικά τόσο πιο συγκεκριμένα είναι. Στη μέγιστη στατικότητα και ελάχιστη χρονική τμήση όμως, τείνοντας στο μηδέν, η στατικότητα αίρεται περνώντας στο άπειρο και την Αέναη Κίνηση, που είναι ένα ανώτερο συγκεκριμένο.
Η καθολικότητα ως συνέχεια συγκεκριμένων ασυνεχών, είναι η μέγιστα αφηρημένη έκφανση της γενικότητας των συγκεκριμένων αλληλοκαθορισμών, όπου το αφηρημένο εξυψώνεται σ’ένα άλλο, ανώτερο συγκεκριμένο: την Αέναη Κίνηση ως Ουσία Καθαυτή.
5. Βλέπω τον κόσμο με δυο αντίδρομους τρόπους σχέσης αφηρημένου-συγκεκριμένου, που αλληλοπροεκτείνονται κι αλληλοεπαληθεύνοται-αλληλοδιαψεύδοντας τον εαυτό τους συνιστώντας συνεχές, που είναι η εξύψωση σ’ένα άλλο αντιφατικό συγκεκριμένο, δηλαδή την Κίνηση και το αέναο Γίγνεσθαι ως Ουσία.
Ο κόσμος μου είναι τόσο συνέχεια όσο ασυνέχεια, τόσο συγκεκριμένος όσο αφηρημένος, τόσο πεπερασμένος, όσο άπειρος. Είναι το τετμημένο συγκεκριμένο κι ασυνεχές, που προεκτείνεται στο Σύμπαν και συνεχές, ενώ το Σύμπαν αντιπροεκτείνεται βυθιζόμενο στο τετμημένο και ασυνεχές, όπου ενώ το ένα μάχεται τ’άλλο, συγχρόνως είναι και η αιτία της ύπαρξής του.
Όσο βαθαίνω στο συγκεκριμένο και τετμημένο, -το Εγώ-, τόσο μακρύτερα ταξιδεύω έξω απ’ αυτό, στην αφηρημένη ενότητα του συμπαντιακού μου αντίλογου. Κι αντίθετα όσο απλώνομαι στο αφηρημένο, το Σύμπαν, τόσο επιστρέφω βυθιζόμενος στο συγκεκριμένο, το Εγώ.
― Εγώ σκέπτομαι και λέω:
6. Βρίσκομαι σε Θέση στο σύμπαν, ως αποτέλεσμα ροής-αντιροής στοιχειωδών υπογεγονότων, (λήψης-εκπομπής μηνυμάτων, στο Σύμπαν κι απ’ το Σύμπαν), συνιστώντας σχέση αλληλο-καθορισμού κι αλληλο-διαμόρφωσης, αντίθεσης κι ενότητας του Εγώ και των Άλλων γεγονότων του σύμπαντος. Είμαι Θέση ροής-αντιρροής στο σύμπαν που λαμβάνει-εκπέμποντας στοιχειώδη (μηνύματα). Είμαι κώδικας καταλυτικο-συνθετικής ροής-αντιρροής, λήψης-εκπομπής, μηνυμάτων σε Θέση. Ανταλλάσσω μηνύματα, αλληλο-καθορίζοντας κι αλληλο-πραγματώνοντας το Εγώ με τα Άλλα. Η φύση μου κι η φύση των γεγονότων που αλληλο-προσδιορίζονται μαζί μου, είναι τόσο όμοια, όσο ανόμοια μεταξύ τους, τόσο όμοια, όσο ανόμοια με τον εαυτό τους. Κάθε γεγονός λαμβάνει-εκπέμποντας μηνύματα σχετικά διαφορετικά κι όχι απόλυτα ίδια με άλλο γεγονός. Τα μηνύματα είναι τόσο διάφορα, όσο επιτρέπει η ομοιότητά τους· αυτή είναι μια μοναδικότητα που απορρέει απ’τη συλλογικότητα.
7. Υπάρχει κλίμακα διαφορετικής "αντίληψης" κάθε Ενός για τον κόσμο, απ’την αντίληψη των
Άλλων και για κάθε άλλο γεγονός ξεχωριστά, που ξεκινά απ’την όψη του γεγονότος αυτού για τον εαυτό (του Ενός-Εγώ, για τον αυτοκαθορισμό του) και διαδοχικά διαφοροποιούμενη, περνά στην όψη του γεγονότος αυτού για τον περίγυρου, δηλαδή στον αλληλο-καθορισμού του με τ’Άλλα, καταλήγοντας τελικά στον αλληλο-καθορισμό με το του απώτατο σύμπαν που είναι ο Συμπαντιακός του Αντίλογος, ―ο Άλλος ο Απώτατος εαυτός. Η "αντίληψη" αυτή παίρνει μορφή απ’την απόσταση και την πλοκή λήψης-εκπομπής, συνιστώντας κλίμακα σταδιακής διαφορότητας η οποία σε κάθε Ένα γεγονός είναι η δομή του, η Ταυτότητα και το Εγώ του.
8. Κάθε Ένα γεγονός καταλύεται-συντιθέμενο κι έτσι λαμβάνει-στέλνοντας μηνύματα, τα οποία αναχωρούν-επιστρέφοντας στο σύμπαν. Αυτά περνώντας σταδιακά και ξεχωριστά από Όλα τ' Άλλα γεγονότα του περιβάλλοντος, αντιπαρατίθενται μ’αυτά κι επιστρέφοντας στον εαυτό μεταφέρουν τη διαφορά. Τα μηνύματα αυτά συνιστούν κλίμακα ροής-αντιρροής, λήψης-εκπομπής που ξεκινά απ’την αντιπαράθεση με τον εαυτό, περνά στην αντιπαράθεση με τα γεγονότα του στενότερου, μετά του απώτερου περιβάλλοντος και τέλος με το Σύμπαν, που είναι ο Αιώνια Άλλος Εαυτός, ο Συμπαντιακός του Αντίλογος.
9. Κάθε αντιπαράθεση του Εγώ με τo Άλλο, είναι κι ένας κόμβος αναχώρησης-επιστροφής. Το μήνυμα διαμορφώνει το γεγονός που το έλαβε, διαμορφούμενο απ’ αυτό κι επιστρέφοντας διαμορφώνει και το γεγονός που τo έστειλε. Το Εγώ με την απεριόριστη διαδικασία κλιμακούμενης αναχώρησης-επιστροφής μηνυμάτων προς όλα τα γεγονότα του κόσμου και το Σύμπαν διαμορφώνει το σύμπαν, διαμορφωνόμενο συγχρόνως απ’αυτό.
10. Κάθε κύκλος αναχώρησης-επιστροφής, είναι κι ένας κόμβος, που θέτει κάθε φορά τα όριά του Εγώ ως συγκεκριμένου. Περνώντας το μήνυμα από όλους τους κόμβους διαφορότητας, ορίζει σε κάθε κόμβο το Εγώ ως προς την αντίθετή του όψη. Η ολοκλήρωση της γνώσης του Εγώ για τον εαυτό, βρίσκεται στο βαθμό που το ίδιο έχει πια αρθεί, αφού το απώτατα αντίθετό του, όντας απόλυτα ίδιο με τον εαυτό του αίρεται και δεν υπάρχει πια ως Αυτό, αλλά ως απόλυτα Άλλο. Κατά την αναχώρηση-επιστροφή, δηλαδή την ανταλλαγή μηνυμάτων απ’τη συγκεκριμένη θέση με το σύμπαν, τα μηνύματα επιστρέφουν τόσο πιο διαφορετικά, όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση επαναφοράς τους. Αυτά επαληθεύουν-διαψεύδοντας το γεγονός στη θέση, απ’την οποία ξεκίνησαν.
11. Επειδή το σύμπαν καταλυτικο-συνθετικά είναι άπειρο, η διαδρομή αναχώρησης-επιστροφής των υπογεγονότων (μηνυμάτων) δεν είναι κυκλική, αλλά πυκνή σπειροειδώς, ελλειπτική. Έτσι τα υπογεγονότα επιστρέφοντας, δεν επιβεβαιώνουν απόλυτα το γεγονός στη θέση, αλλά το επιβεβαιώνουν-διαψεύδοντάς το λίγο πιο κει και λίγο διαφορετικό. Έτσι Αυτό ξεκινώντας απ’την ίδια θέση με τον Εαυτό, επανέρχεται-απομακρυνόμενο. Αυτό εκφράζεται σε κλίμακα συνεχούς άρνησης-ταύτισης με τον εαυτό, που ξεκινά απ’ τη μέγιστη ταύτιση κι ελάχιστη άρνηση (που είναι η αέναη αναχώρηση) κι όπου ως ταύτιση συνεχώς αραιώνει, καταλήγοντας σ’ελάχιστη ταύτιση και μέγιστη άρνηση (που εκεί είναι η θέση της αέναης επιστροφής). Ανάμεσα σ’αυτές τις δυο ακραίες θέσεις, που συνιστούν αντιφατική ενότητα, υπάρχουν απεριόριστες θέσεις-κόμβοι άρνησης-ταύτισης, που είναι και θέσεις αναχώρησης-επιστροφής, όπου εκεί το Εγώ είναι τόσο υπαρκτό όσο σχετικό, ενώ στις ακραίες κι απόλυτες δύο θέσεις δεν μπορεί να υπάρξει, γιατί ως ακίνητο κι ακαριαίο έχει αρθεί κατεβαίνοντας στο αντιφατικό υπόβαθρο του κόσμου (στο εν Δυνάμει Είναι) που είναι ο Άλλος Εαυτός.
―Εγώ βλέπω γύρω μου και λέω:
12. Ο κόσμος αλλάζει βίαια και γρήγορα, εξελίσσεται αληθινά κι όχι φαινομενικά. Είναι σύστημα ανοικτό, κάθε στιγμή του οποίου είναι μοναδική κι ανεπανάληπτη. Έτσι η Γεωμετρία της δομής του κι οι όροι της ύπαρξής του είναι αυτοαναιρούμενοι κι αντιφατικοί. Αυτή η Αντιφατική Γεωμετρία είναι άλλη απ’την Ευκλείδεια. Στην Ευκλείδεια ο Χώρος το Σημείο κι η Ευθεία είναι ιδεώδεις έννοιες, ξέχωρες η μια απ’την άλλη κι ακίνητες.
―Ο χώρος είναι τρισδιάστατος ακίνητος και προεκτείνεται επ’άπειρον προς όλες τις κατευθύνσεις. Είναι ξέχωρος και μοναδικός, που μέσα του μπορούν να τοποθετούνται όλα τ’άλλα, χωρίς η ύπαρξή του να εξαρτάται απ’αυτά. Μπορεί να είναι νοητός χωρίς αυτά που περιέχει, δηλαδή να είναι κενός, όντας τελικά μια έννοια.
―Το ευθύγραμμο τμήμα, αν προεκταθεί επ’άπειρο δεν συναντά τον εαυτό του και οι παράλληλες ευθείες δεν τέμνονται.
―Το σημείο είναι ιδεώδες, ακίνητο και χωρίς διαστάσεις.
―Άσχετα μ’ό,τι συμβεί σ’ένα απ’αυτά, δεν είναι ανάγκη να συμβεί κάτι στα άλλα.
13. Αντίθετα η Αντιφατική Γεωμετρία χαρακτηρίζεται από εγγενή κίνηση κι αλληλεξάρτηση των στοιχειωδών που τη συνθέτουν: Ο Χώρος, η Ευθεία, το Σημείο και λόγω της εγγενούς τους κίνησης κι ο Χρόνος, είναι όλα μαζί ένα μοναδικό γεγονός σε συνεχή κίνηση και αλληλεξάρτηση. Καθένα απ’αυτά βρίσκεται σε συγκεκριμένη κατάσταση, γιατί η σχέση του μ’όλα τ’άλλα το υπαγορεύει, συνιστώντας γίγνεσθαι συνεχούς αλληλεπίδρασης κι αλληλο-διαμόρφωσης. Το σημείο στην κατάσταση αδρανείας του, βρίσκεται σε ευθύγραμμη κι ομαλή πορεία. Από την ευθύγραμμη και ομαλή πορεία του σημείου, συνίσταται η ευθεία, που δεν είναι ιδεώδης, αλλά πραγματική έχοντας και ανάλογη κυρτότητα.
Η πορεία του σημείου μέσα στο χώρο, μετατρέπεται από ευθεία σε κυρτή, αφού ο χώρος για να είναι αληθινός και όχι ιδεώδης, έχει ως αδρανειακή κατάσταση την περιστροφή.
14. Χώρος για το κινούμενο ευθύγραμμα κι ομαλά σημείο, (το Ένα), είναι μια απεριόριστη σειρά συγκεκριμένων ομοίων σημείων, (των Πολλών), καθένα εκ των οποίων πορεύεται ευθύγραμμα κι ομαλά, από διαφορετική αφετηρία προς διαφορετική κατεύθυνση συγχρόνως. Έτσι η πορεία του Ενός, τέμνει διαδοχικά τις πορείες όλων των Άλλων συγκεκριμένων Πολλών, που σχετίζονται με το Ένα. Γι’αυτό τα Πολλά συνιστούν Όλον, το οποίο σχετικά με το πορευόμενο-Ένα είναι ο περιστρεφόμενος χώρος του. [Οι τομές της ευθύγραμμης πορείας του Ενός πάνω στις πορείες των Πολλών, (που λόγω της περιστροφής τους ως Όλον σε σχέση με το Ένα συνιστούν Χώρο), διαψεύδουν την ευθύγραμμη πορεία μετατρέποντάς την σε κυρτή].
―Σκέφτομαι και λέω:
15. Αν το πορευόμενο ευθύγραμμα κι ομαλά Ένα, "θέλει" να πετύχει απόλυτα την ευθύγραμμη πορεία, επιταχύνεται για να προλάβει την περιστροφή. Όμως μολονότι η πορεία “ισιώνει” δεν μπορεί να γίνει απόλυτη ευθεία, παρά μόνο στην ακαριαία ταχύτητα. Σ’αυτή την ταχύτητα όμως, κάθε απόσταση που θα καλύψει ένα ευθύγραμμα και ομαλά κινούμενο σημείο βρίσκεται συγχρόνως παντού, έχοντας διασταλεί στο σύμπαν. Αν Α―Β είναι η απόσταση που θα καλύψει το πορευόμενο-Ένα, στην ακαριαία ταχύτητα τα σημεία Α και Β απωθούνται στο άπειρο ενώ συγχρόνως συμπίπτουν στην ίδια θέση (στο μηδέν), κάνοντας την απόσταση Α―Β μηδενική κι άπειρη.
―Η απόλυτα ευθύγραμμη κι ομαλή πορεία είναι μια ακαριαία έκρηξη αλλαγής κι επαναφορά συγχρόνως στην ίδια θέση.
16. Αν ένα σημείο κινείται ευθύγραμμα κι ομαλά στο σύμπαν: Α ποτέ δεν επιστρέφει στη θέση που ξεκίνησε, Β περνά από εκεί απεριόριστες φορές και Γ είναι συγχρόνως πάντα εκεί. Αυτός είναι ο ορισμός της αντιφατικότητας της απόλυτης, ευθύγραμμης πορείας, που ως ακαριαίος κραδασμός, είναι η αντιφατική ταυτότητα του Όλου. (Στην απόλυτα ευθύγραμμη κι ομαλή πορεία, το γεγονός πρέπει να είναι ακίνητο κι ακαριαίο, μηδενικό και άπειρο, όντας η Αντιφατικότητα Γυμνή, το Εν Δυνάμει Είναι ή το Όλον ως αέναο γίγνεσθαι κι αντιφατική Ουσία Καθαυτή).
17. Η συμβατική ευθύγραμμη και ομαλή πορεία όμως, που έχει σύνδρομο την κυρτότητα, συνίσταται από απεριόριστους κόμβους αναχώρησης-επιστροφής, λήψης-εκπομπής, μηνυμάτων, κάθε κόμβος της οποίας πορευόμενος τείνει να καλύψει άπειρες θέσεις ανολοκλήρωτης ελλειπτικής σφαίρας. Έτσι το πορευόμενο επιτυγχάνει-αποτυγχάνοντας συγχρόνως την ευθύγραμμη κι ομαλή πορεία. Επιτυγχάνει ως ελλειπτική σφαίρα, αλλ’αποτυγχάνει την απόλυτη ευθεία.
18. Αυτό το νοητικό πείραμα φανερώνει ότι η συμπεριφορά καθενός απ’αυτά: σημείο, πορεία, χώρος και χρόνος, εξαρτάται απ’τη σχέση του μ’όλα τ’άλλα. Η ενότητα αυτή είναι η αντιφατική χωρο-χρονικότητα, όπου Χώρος, Χρόνος, Είναι και Γίγνεσθαι είναι αδιαχώριστα: Ανάλογα με την ταχύτητα του σημείου, διαγράφεται κι η ευθύτητα της πορείας, η οποία όσο μεγαλύτερη είναι, τόσο μεγαλύτερος κι ο χώρος που ορίζεται μέσ’την κυρτότητά της, επιτάσσοντας και την ανάλογη περιστροφή του πορευομένου σημείου γύρω απ’τον εαυτό του, αλλά και την περιστροφή του χώρου αντίθετα προς αυτήν του σημείου. (Εδώ αναφαίνεται κι ο λόγος που η σχέση της πορείας του σημείου με την περιστροφή γύρω απ’τον εαυτό του μπορεί να ονομάζεται "χωρό-χρονος". Η πορεία κυρτότητας ορίζει τη ροή-αντιρροή μήκους κύματος υπογεγονότων που συνιστούν-καταλύοντας το Εγώ, ενώ η περιστροφή του σημείου γύρω απ’τον εαυτό, ορίζει τη συχνότητα επανάληψης διόδου των υπογεγονότων απ’την θέση στην οποία το σημείου συνίσταται-καταλυόμενο απ’αυτά και είναι ο Χρόνος).
20. Η περιστροφή του σημείου είναι αντίχωρος (χρόνος) που ξετυλίγεται-απλώνοντας μέσ’τον χώρο, ενώ ο χώρος τυλίγεται συμπτυσσόμενος μέσα στο σημείο. Αυτό γιατί οι θέσεις τομής της πορείας των Πολλών από το Ένα (που είναι ο χώρος που αντιστοιχεί στην πορεία του Ενός), διαμορφώνεται σε μία αυξανόμενη κλίμακα θέσεων τομής, που ξεκινά απ’τη θέση που το σημείο τέμνει την πορεία του ενός απ’τα Πολλά Άλλα και περνώντας απ’όλες τις πιθανές διαδοχικές θέσεις τομής Πολλών συγχρόνως, δηλαδή τη θέση τομής της πορείας δύο άλλων, τριών, τεσσάρων, πέντε Άλλων κ.λπ, καταλήγει στην θέση όπου το πορευόμενο-Ένα να τέμνει τις πορείες Όλων των Άλλων μαζί. Όπου εκεί είναι το κέντρο του περιστρεφόμενου χώρου, με τον οποίον σχετίζεται το σημείο. Έτσι το σημείο πορεύεται-διαστελλόμενο στον χώρο, ενώ ο χώρος αντιπορεύται-βυθιζόμενος και συστελλόμενος συγχρόνως στο σημείο.
21. Αυτό το γίγνεσθαι από άλλη όψη, είναι το πορευόμενο-Ένα, το οποίο τέμνοντας διαδοχικά και κλιμακωτά τις πορείες των Πολλών-Άλλων, φτάνει στην τομή της πορείας αυτού που θεωρείται αντίθετό του και το οποίο είναι το κέντρο του υποτιθέμενου περιστρεφόμενου χώρου. Από κει αρχίζει να "επιστρέφει", κι έτσι κάποια στιγμή θ’αρχίσει να τέμνει τη δική του πορεία και συνεχίζοντας κάποτε θα συμπέσει μ’ αυτήν.
22. Αυτή η κυρτή πορεία, που είναι ο χώρος κι αντιστοιχεί στο πορευόμενο-Ένα, είναι ανοικτή, γιατί η ολοκλήρωση της επιστροφής της έγινε μόνον ως κατεύθυνση κι όχι ως απόλυτη επαλήθευση της υποτιθέμενης θέσης εκκίνησής της.
23. Το πορευόμενο-Ένα, επαληθεύει-διαψεύδοντας τη θέση εκκίνησης (όπως και κάθε άλλη θέση)· δηλαδή την αγγίζει σταδιακά από λιγότερο προς περισσότερο ή το αντίθετο, ανάλογα με την κλίμακα θέσεων τομής της πορείας των Πολλών-Άλλων από το πορευόμενο-Ένα, αλλά ποτέ δεν μπορεί να συμπέσει απόλυτα μ’αυτήν. Κι αυτός είναι ο λόγος που το σύστημα αυτό είναι ανοικτό.
24. Ο χώρος ακολουθεί τη διαδικασία του Ενός- πορευομένου σημείου αντίστροφα, δηλαδή διαστέλλεται-συστελλόμενος, περιστρέφεται-πορευόμενος, φεύγει-επιστρέφοντας αντίθετα προς το πορευόμενο σημείο. Έτσι ο χώρος σε σχέση με το πορευόμενο-Ένα συνιστά αντιφατική ενότητα που συμπεριφέρεται σαν μονάδα.
25. Ο μόνος χώρος που δεν περιστρέφεται ούτε πορεύεται, είναι το Όλον το οποίο πάλλεται ακαριαία. Αυτό, αντίθετα σε κάθε άλλη μορφή χώρου, δεν μπορεί να εκφραστεί ως συγκεκριμένη ουσία αλλά ως Εν Δυνάμει Είναι. Δηλαδή διαθέτει εν δυνάμει όλες τις μορφές κι ιδιότητες, αλλά συγχρόνως καμία. Είναι μηδενικό και άπειρο, ακαριαίο κι ακίνητο, η γυμνή αντιφατικότητα, το γίγνεσθαι και υλικότητα η ως ουσία, το έσχατο αντιφατικό χωρο-χρονικό επίπεδο.
26. Όταν ο χώρος παύει να είναι Όλον, το ακαριαίο φεύγει απ’την επιφάνεια, περνώντας στην υπόσταση και χάνεται στο βάθος του Είναι. Έτσι η αντιφατικότητα παίρνει τη μορφή απεριόριστων συγκεκριμένων ουσίων, ενώ ως καθαυτή κι ακαριαία φεύγει απ’το προσκήνιο και κρύβεται στο βάθος του κόσμου αόριστη και ξεχασμένη. Σ’ακραίες καταστάσεις όμως παρουσιάζει το αντιφατικό της πρόσωπο και μας ξαφνιάζει.
27. Όταν το Όλον, (ο «απόλυτος» χώρος, η αντίφαση γυμνή, το ακαριαία παλλόμενο κι ακίνητο, το μηδενικό κι άπειρο), βυθιστεί στην υπόσταση, τότε στην επιφάνεια εμφανίζονται οι απεριόριστοι σχετικοί χώροι. Ο σχετικός χώρος είναι κυρτός-περιστρεφόμενος-πορευόμενος κι αποτείνεται σε υπαρκτό σημείο, το οποίο ως υπαρκτό, έχει το ανάλογο μέγεθος που επιτρέπει ο χώρος, ανάλογη περιστροφή αντίθετη προς το χώρο και πορεία μ’ανάλογη κυρτότητα. Δηλαδή αυτήν την οποία επιτρέπει το μέγεθος κι η περιστροφή του σημείου, έχοντας και την ανάλογη παράκεντρη ταλάντωση, που απαιτεί η αντιφατική ισορροπία της ενότητας αυτής, (ως ανάμνηση της ακαριαίας ταλάντωσης του απόλυτου και αντιφατικού χώρου).
28. Τότε ο πεπερασμένος-περιστρεφόμενος-πορευόμενος χώρος, ορίζεται από την κυρτότητα της πορείας του σημείου κι απ’την ανάλογη περιστροφή του σημείου γύρω απ’τον εαυτό του. Έτσι συνιστά αντιφατική ενότητα χώρου-αντίχωρου (το χώρο-χρόνο), όπου χρόνος είναι η συχνότητα περιστροφής του σημείου γύρω απ’ τον εαυτό του και χώρος η διαδρομή της αναχώρησης κι επαναφοράς του πορευομένου σημείου. (Η κυρτότητα στο σύμπαν που συμπίπτει με το μήκος κύματος εκπομπής κι επαναφοράς των εκπεμπομένων μηνυμάτων). Ο χώρος περιλαμβάνεται μέσ’την κυρτότητα της πορείας του σημείου κι ο αντίχωρος (ο χρόνος), στην περιστροφή του σημείου γύρω απ’τον εαυτό του.
29.Το Ένα (το μικρό) διαστέλλεται στο σύμπαν,ενώ το Σύμπαν (το μεγάλο και Πολλά), βυθίζεται στο μικρό επιστρέφοντας το χρέος του.
Έτσι ο χώρος κι ο αντίχωρος (ο χωρό-χρονος) συνιστά αδιαχώριστη αντιφατική ενότητα με τα γεγονότα που περιέχει και σχετίζονται μαζί του.
30. Ό,τι ονόμασα αντιφατικό χώρο κι απ’την περιγραφή του αναδύεται ως καταλυτικο-συνθετικός χωρό-χρονος, ανάλογα με το σημείο αναφοράς ή τον τρόπο σχέσης των αντιφατικών σκελών μέσ’το σύστημα, χώρος, μπορεί να χαρακτηριστεί το μήκος κύματος ή η πορεία κυρτότητας των υπογεγονότων στο σύμπαν, που διέρχονται μέσα απ’το καταλυτικο-συνθετικό γεγονός και το πραγματώνουν. Ενώ ό,τι ορίστηκε αντίχωρος (περιστροφή σημείου γύρω απ’τον εαυτό του), είναι η συχνότητα επανάληψης υπογεγονότων στη θέση πραγμάτωσης (λήψης-εκπομπής μηνυμάτων), δηλαδή Χρόνος. Ο χαρακτηρισμός ως χρόνου ή χώρου σ’αυτή την αντιφατική σχέση, μπορεί ανάλογα ν’αντιστραφεί, αλλά ποτέ δεν θα θεωρηθούν ξέχωρα μεταξύ τους.
31. Ο σχετικός χώρος φεύγει-επιστρέφοντας, χωρίς να επαληθεύει απόλυτα τον εαυτό του, αφού το σημείο εκκίνησης που ανταποκρίνεται σ’αυτόν, πορευόμενο-επιστρέφει και συμπίπτει κάποτε με την διεύθυνση της πορείας του, αλλά ποτέ με το ιδεατά υποτιθέμενο σημείο απ’το οποίο κάποτε ξεκίνησε. Δηλαδή αγγίζει την θέση διαδοχικά, από λιγότερο σε περισσότερο, αλλά ποτέ δεν συμπίπτει απόλυτα με αυτήν.
32. Το άγγιγμα του πορευομένου σημείου στην θέση, ξεκινά απ’αυτό που μόλις αγγίζει το όριό της, όντας ελάχιστη επαλήθευση και μέγιστη διάψευση και σταδιακά περνώντας απ’όλες τις πιθανές διαβαθμίσεις διάψευσης-επαλήθευσης, φτάνει στη μέγιστη επαλήθευση κι ελάχιστη διάψευση. Στις θέσεις απόλυτης επαλήθευσης ή απόλυτης διάψευσης, που συνιστούν μιαν αδιαχώριστη ενότητα, το γεγονός είναι συγχρόνως στην εκκίνηση και στην κατάληξη, είναι το ακίνητο κι ακαριαίο. Εκεί βρίσκεται ο αντιφατικός κι ακαριαίος χωρόχρονος που ταλαντούται ακαριαία. Αυτό παύει να είναι συγκεκριμένο γεγονός, αλλά το Καθαυτό, το Εν Δυνάμει Είναι, η Αντιφατικότητα γυμνή, το Γίγνεσθαι, το Άπειρο ως Ουσία, η Υλικότητα ως Ουσία Καθαυτή.
Η κίνηση του σημείου και κλίμακες αναχώρησης-επιστροφής.
33. Η πορεία αναχώρησης-επιστροφής των υπογεγονότων, που κάνει ένα γεγονός καταλυτικο-συνθετική πραγματικότητα, ανταποκρίνεται σε απεριόριστη σειρά διαψεύσεων-επαληθεύσεων. Αυτή ξεκινά απ’την απόλυτη επαλήθευση, που είναι το ακαριαίο, όπου ο χώρος φεύγοντας ακαριαία είναι πάντα εκεί, απόλυτα διαφορετικός (ως αντιφατικότητα γυμνή) και περνώντας απ’ όλες τις σχέσεις διάψευσης-επαλήθευσης, καταλήγει στην απόλυτη διάψευση, που είναι το ακίνητο, αφού το γεγονός δεν έφυγε ώστε να επαληθευθεί. (Η απόλυτη επαλήθευση συμπίπτει με την απόλυτη διάψευση, αφού το ακαριαίο είναι συγχρόνως ακίνητο). Τα όρια του σχετικού χώρου, μολονότι είναι πεπερασμένος, είναι αόριστα, αφού το πορευόμενο-Ένα, που η πορεία οριοθετεί το χώρο, λόγω της καταλυτικής-συνθετότητάς του, δεν έχει απόλυτη θέση εκκίνησης. Έτσι τα όρια του χώρου αυτού συνεχώς αλλάζουν, όντας πάντα σχετικά με κάποια πιθανή θέση εκκίνησης του συγκεκριμένου πορευομένου σημείου, συνιστώντας τον τρόπο που μια αντιφατική μονάδα μπορεί να εκφράζεται σαν ελάχιστο εκείνη τη στιγμή.
34. Εφόσον κάθε κινούμενο ευθύγραμμα και ομαλά σημείο έχει σύνδρομο την κυρτότητα, η πορεία του από μια στιγμή και μετά, θα δημιουργήσει θέσεις τομής απ’τον εαυτό της. Αυτές είναι θέσεις που το πορευόμενο-Ένα επαναλαμβάνεται περισσότερες από μια φορά δημιουργώντας κλίμακα διαδοχικών θέσεων αυξανόμενης επανάληψης με όρια, απ’τη μια το μηδέν κι απ’ την άλλη το άπειρο. (Οι θέσεις μηδενός κι απείρου, συνιστούν το έσχατο επίπεδο του κόσμου, το ακίνητο-ακαριαίο).
35. Αυτό, από άλλη όψη, είναι το πορευόμενο-Ένα, το οποίο κάνοντας απεριόριστους κύκλους αναχώρησης-επιστροφής και τείνοντας να επαληθεύσει τον εαυτό του, ορίζει και τον ανάλογο αντιφατικό χώρο που του αντιστοιχεί κάθε φορά. Τόσο το μεγάλο, που είναι ο χώρος ως κυρτότητα του μήκους της πορείας, όσο και το μικρό, που είναι το μέγεθος του σημείου, που ορίζει η συχνότητα περιστροφής γύρω απ’τον εαυτό του. (Η συχνότητα περιστροφής που είναι χρόνος και το μήκος κύματος, χώρος).
Οι κύκλοι ξεκινούν απ’αυτόν που δεν πραγματώθηκε ποτέ γιατί το σημείο είναι πάντα εκεί και προχωρώντας, αφού καλύψει τους πιθανούς κύκλους αναχώρησης-επιστροφής, φτάνει σ’αυτόν που ποτέ δε θα πραγματωθεί, γιατί δεν θα επιστρέψει. Ο πρώτος κύκλος είναι της απόλυτης κατάφασης κι ο τελευταίος της απόλυτης άρνησης. Αυτοί οι δυο μαζί συνιστούν τη σχέση μηδενός και απείρου, ακινήτου κι ακαριαίου, που είναι η αντίφαση γυμνή. Εκεί που το γεγονός αρνείται απόλυτα τον εαυτό του και συγχρόνως τον επαληθεύει απόλυτα, κι έτσι αίρεται ως Κάτι και περνά στον αόριστο κι αντιφατικό χωρο-χρονικό "κορμό" του όλου, που είναι ο ακαριαίος κραδασμός το Δυνάμει Είναι.
36. Ανάμεσα σ’αυτές τις ακραίες θέσεις (που έχουμε στο νου, ότι συνιστούν αδιάρρηκτη χωρο-χρονική ενότητα), υπάρχουν απεριόριστες θέσεις αναχώρησης-επιστροφής, όπου το συγκεκριμένο γεγονός επαληθεύεται σχετικά. Στις θέσεις αυτές το γεγονός τέμνει την ιδεατή πορεία του, αλλά δεν ξαναπερνά ποτέ απόλυτα από θέση που είχε περάσει· την αγγίζει περισσότερο ή λιγότερο ανάλογα, (επαληθεύει-διαψεύδοντάς). Οι θέσεις αυτές συνιστούν κλίμακα διαδοχικότητας τόσης επαλήθευσης, όση επιτρέπει η διάψευση που περιέχουν, συνιστώντας πίνακες εξελισσόμενης επιβεβαίωσης-διάψευσης απ’τον εαυτό, που είναι το κινούμενο σημείο.
37. Το πορευόμενο σημείο στο σύμπαν, κάνονας απεριόριστες διαδρομές αναχώρησης-επιστροφής, ορίζει την σχέση του μεγίστου ως προς τον ελάχιστο χώρο. Αυτό είναι ο ιδεατός χωρο-χρονικός κύκλος διαδρομής του πορευομένου στο σύμπαν και τα ανάλογα όρια περιστροφής του σημείου γύρω απ’τον εαυτό του.
38. Επειδή ο κύκλος αναχώρησης-επιστροφής δεν είναι κλειστός κι απόλυτος· κι επειδή το πορευόμενο-Ένα επαληθεύει-διαψεύδοντας τη θέση απ’όπου ξεκίνησε, ο κύκλος του χώρου εκτός από περιστρεφόμενος, είναι συγχρόνως πορευόμενος. Έτσι το πορευόμενο σημείο, δεν είναι ακαριαίο, έχει όγκο, περιστρέφεται γύρω απ’ τον εαυτό του, έχει άξονα μετακινούμενο και παράκεντρα ταλαντούμενο. Η ταλάντωση αυτή είναι ανάμνηση του χώρου ως όλον, που πάλλεται ακαριαία, όντας αόρατη.
39. Υπάρχει σχέση κυρτότητας της πορείας διαδρομής του πορευομένου-Ενός, με το μέγεθος του ανοίγματος της περιστροφής γύρω από τον εαυτό του. Η σχέση αυτή είναι εξελισσόμενη και ξεκινά από μηδενικό μέγεθος ανοίγματος περιστροφής της θέσης του πορευομένου και απείρου χώρου ανοίγματος της διαδρομής του, (που είναι το ακίνητο-ακαριαίο) και περνώντας απ’όλες τις πιθανές σχέσεις μεγάλου-μικρού, όπου το μέγεθος του ανοίγματος της θέσης αυξάνεται κι ο χώρος διαδρομής ελαττώνεται, φτάνοντας στην αντίθετη, δηλαδή στο άπειρο μέγεθος θέσης και μηδενικό άνοιγμα χώρου, (συμπίπτοντας κι αυτό με το ακίνητο-ακαριαίο). Εδώ όπως είπαμε μπορεί να οριστεί επίσης η σχέση χώρου και χρόνου: η περιστροφή του σημείου γύρω απ’τον εαυτό είναι χρόνος που σχετίζεται με τη συχνότητα επανάληψης ροής-αντιρροής υπογεγονότων στη θέση, ενώ το άνοιγμα της κυρτότητας της διαδρομής τους είναι ο χώρος, ο οποίος σχετίζεται με το μήκος κύματός τους.
40. Αν δεχτώ ότι υπάρχουν απεριόριστα τέτοια πορευόμενα "ευθύγραμμα κι ομαλά" σημεία, τα οποία ακολουθούν τη διαδικασία αναχώρησης-επιστροφής, κάθε πορευόμενο-Ένα σημείο πρέπει να περάσει με τη σειρά του απ’τις θέσεις όλων των Πολλών Άλλων σημείων και όλα τα Πολλά-Άλλα σημεία να περάσουν απ’την ίδια θέση, δηλαδή την θέση του Ενός. Έτσι απ’τη μια έχουμε το Ένα, το οποίο πορευόμενο μέσω των Πολλών τα πραγματοποιεί κι απ’την άλλη τα Πολλά, τα οποία πορευόμενα μέσω του Ενός, το κάνουν πραγματικότητα.
41. Εδώ έχουμε σειρά θέσεων περιοδικότητας επανάληψης διαφορετικών σημείων μέσα τους απ’τη μια, κι απ’την άλλη θέσεις περιοδικότητας τομής απ’την πορεία του ίδιου του εαυτού τους. Οι θέσεις αυτές συνιστούν περιοδική κλίμακα, που ορίζει το μέτρο της αντιφατικότητας του γεγονότος.
42. Έχουμε λοιπόν σύνθεση αντιθέτων ποσοτικών κλιμάκων θέσεων ροής-αντιρροής του Ενός μέσω των Πολλών και Πολλών μέσω του Ενός. Αυτό έχει αποτέλεσμα τη σύσταση σφαίρας θέσεων με πόλους Α, που είναι η εκκίνηση του Ενός κι η κατάληξη των Πολλών κι αντιΑ που είναι η εκκίνηση των Πολλών και κατάληξη του Ενός. Στη θέση Α έχουμε μοναδική ροή επανάληψης του Ενός και μέγιστη αντιρροή επανάληψης των Πολλών-Άλλων, ενώ στη θέση αντιΑ το αντίθετο.
43. Σ’όλο αυτό το γίγνεσθαι (που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι η μονάδα, την αντιφατικότητα της οποίας περιγράφουμε τώρα, μ’όσο το δυνατό περισσότερη ακρίβεια), το πορευόμενο-Ένα, είναι αυτό που είναι, επειδή έτσι και εκεί ακριβώς το συνιστά η αντιπορεία των Πολλών, ενώ τα Πολλά είναι εκεί όπου συνίστανται διαδοχικά απ’την πορεία του Ενός.
44. Η αντιπορεία αυτή συνίσταται απ’τις πορείες απεριορίστων μοναδικών Πολλών ομοίων κινουμένων συγχρόνως προς διαφορετική κατεύθυνση το καθένα, για να ξεχωρίζουν ως Πολλά. Έτσι καθένα απ’τα Πολλά καταλήγει με διαφορετικό τρόπο στη θέση του Ενός, συνιστώντας τη όλα μαζί συγχρόνως· ενώ τ’αντιπορευόμενα σ’ αυτήν, κάνουν το Ένα διαφορετικό και παράκεντρα περιστρεφόμενο κάθε φορά. Επίσης τα Πολλά υπάρχουν συγχρόνως έτσι, αφού το Ένα διέρχεται μ’άλλη συχνότητα επανάληψης τομής της πορείας του απ’τον εαυτό της και κάθε φορά σε καθένα από τα Πολλά ξεχωριστά.
45. Έγινε νύξη ότι τα δυο αντίδρομα ρεύματα που συνιστούν θέσεις ροής-αντιρροής, μπορούν να θεωρηθούν ως η ολοκληρωμένη πορεία του Ενός-πορευομένου ευθύγραμμα και ομαλά. Αφού ως αντιπορεία μπορεί να θεωρηθεί η ίδια η τομή της πορείας του Ενός απ’τον εαυτό του.
46. Ανάμεσα απ’τις θέσεις Α και αντιΑ, υπάρχει κλίμακα απεριορίστων θέσεων διαδοχικής διαφορότητας σχέσης ροής-αντιρροής της πορείας του Ενός και της ανάλογης αντιπορείας των Πολλών (όπως τονίσαμε: η πορεία του Ενός είναι έτσι γιατί το απαιτεί η αντιπορεία των Πολλών κι αντίθετα). Κάθε θέση, ως αναπόσπαστο σημείο της κλίμακας, είναι και μια οντότητα που έχει το δικό της χαρακτήρα. Είναι μια διαφορετική σχέση ροής-αντιρροής Ενός-Πολλών, που παίρνει μορφή ειδικής αντιφατικής ισορροπίας κάθε φορά. Αυτή η αντιφατική ισορροπία είναι αποτέλεσμα σχέσης αναχώρησης-επιστροφής, λήψης-εκπομπής μηνυμάτων μιας συγκεκριμένης και πορευόμενης θέσης στο σύμπαν, που είναι η Αντιφατική Ταυτότητα.
47. Kάθε κλίμακα έχει απεριόριστες τέτοιες θέσεις αναχώρησης-επιστροφής μηνυμάτων, καθ’ ένα εκ των οποίων έχει τον δικό του "κώδικα" λήψης-εκπομπής. Ο κώδικας ως συγκεκριμένος κάθε φορά, ορίζεται απ’την ανάλογη λήψη σε σχέση με την ανάλογη εκπομπή μηνυμάτων, που φεύγοντας για το σύμπαν επιστρέφουν συγχρόνως στην ανάλογη θέση. Αυτές οι θέσεις είναι γεγονότα διαφορετικών ταυτοτήτων.
Η κίνηση, η μετακίνηση και το παράδοξο της ταχύτητας
48. Κάθε γεγονός συμπίπτει με θέση μιας κλίμακας, όντας κι ένα αντιφατικό στοιχειώδες το οποίο στέλνει μηνύματα στο σύμπαν, τα οποία επιστρέφουν επαληθεύοντας σχετικά τη θέση. Απ’τη μια το γεγονός κινείται για να επαληθεύεται απ’το μήνυμα στη θέση την οποία το συνθέτει, (δηλαδή λίγο πιο κει και λίγο διαφορετικό) κι απ’την άλλη, μένει στην ίδια θέση όντας το ίδιο, λαμβάνοντας μηνύματα όμοια από άλλη κλίμακα διαφορετικής εκκίνησης.
49. Η αλλαγή θέσης της κλίμακας του γεγονότος αλλάζει τον κώδικα λήψης-εκπομπής του κι η αλλαγή του κώδικα λήψης-εκπομπής, αλλάζει την θέση της κλίμακας.
50 Κάθε γεγονός βρίσκεται σε συνεχή και διαδοχική αλλαγή κώδικα για να βρίσκεται στην ίδια κλίμακα, ή κρατά τον ίδιο κώδικα αλλάζοντας συνεχώς κλίμακες. Έτσι η θέση του γεγονότος είναι μια δίνη, στην οποία απ’τη μια βυθίζονται τα Πολλά κι απ’την άλλη αναβλύζουν επαληθεύοντας το Ένα. Έτσι το Ένα διαπερνά τη θέση και συγχρόνως εκτοξεύεται αντίδρομα μέσ’τα Πολλά. Δηλαδή το Ένα επαληθεύει συνεχώς και διαδοχικά κάθε διαφορετικό μήνυμα που συνθέτουν μέσα σ’αυτό τα Πολλά
51. Υποθέσαμε ότι το μοναδικό πορευόμενο- Ένα (το γεγονός), του οποίου η τμήση της πορείας απ’τον εαυτό της, έχει αποτέλεσμα το γίγνεσθαι Ενός-Πολλών-πορευομένων-αντιπορευμένων, τη στιγμή του ακαριαίου είναι το Όλον ως Ουσία, το Εν Δυνάμει Είναι. Εκεί οι τομές της πορείας απ’τον εαυτό της, όντας ακαριαίες δε φαίνονται, αλλά υπάρχουν δυνάμει στο βάθος ως ακαριαία συστολή-διαστολή του΄Ολου, όπου έχουμε άπειρες τμήσεις μηδενικού μεγέθους. Όταν μιλάμε όμως για διακριτές μονάδες κινούμενες ευθύγραμμα κι ομαλά, το ακαριαίο χάνεται στο βάθος του Είναι, βγάζοντας στην επιφάνεια την αντιφατική σχέση των διακριτών Ενός-Πολλών πορευομένων-αντιπορευομένων. Έτσι αναδύονται οι καθορισμένες υπαρκτές τμήσεις και πορείες με την ανάλογη κυρτότητα.
52. Υποθέσαμε την ύπαρξη «σφαίρας» θέσεων, ροής-αντιρροής, λήψης-εκπομπής μηνυμάτων με άξονα Α-αντιΑ. Επίσης υποθέσαμε ότι η πορεία του Ενός επαληθεύει την αντιπορεία των Πολλών κι ότι η «σφαίρα» αυτή αποτελείται από θέσεις ροής-αντιρροής-λήψης-εκπομπής μηνυμάτων, που συνιστούν τα γεγονότα του κόσμου.
53. Η μετακίνηση του Ενός από θέση (α) σε θέση (β), που θα μπορούσαμε να φανταστούμε ως ελάχιστα υπαρκτό διάστημα αλματικής μετακίνησης στον άξονα των πόλων της υποθετικής «σφαίρας» ροής-αντιρροής, είναι αλματικό γιατί οι τμήσεις της πορείας του Ενός απ’τον εαυτό της έχουν μέγεθος κι η ταχύτητα δεν είναι ακαριαία. Έτσι τα αντιπορευόμενα-Πολλά, συνίστανται απ’το πορευόμενο-Ένα και το πορευόμενο-Ένα απ’τα Πολλά σ’έναν αντιφατικό περιστρεφόμενο-πορευόμενο χωρόχρονο κι όχι πια στον ακαριαίο. Μόνο στην κατάσταση του ακίνητου και ακαριαίου οι τμήσεις της πορείας μπορούν να είναι μηδενικές και άπειρες. Δηλαδή να είναι αλματικές μετακινήσεις μηδενικού μεγέθους, απείρου αριθμού συγχρόνως.
54. Η διαδρομή του πορευομένου-Ενός στον άξονα Α-αντιΑ συντίθεται απ’την αντιδρομή των Πολλών-αντιπορευομένων. Αυτή η αντιδρομή, σε σχέση με την διαδρομή του Ενός από θέση (γ) σε θέση (β), στον άξονα αυτής της υποθετικής σφαίρας με πόλους Α-αντιΑ, φεύγει για τα απώτατα όρια της σφαίρας και συνιστά επιστρέφοντας το πορευόμενο-Ένα απ’τη θέση (α) στη θέση (β) του άξονα της υποθετικής σφαίρας.
55. Η ταχύτητα διαδρομής του πορευομένου-Ενός επάνω σ’αυτόν τον υποθετικό άξονα Α-αντιΑ, από θέση (α) σε θέση (β), (η οποία υποθετικά είναι η ελάχιστη καταλυτικο-συνθετική αλματική μετακίνηση κάποιου συγκεκριμένου πορευομένου-Ενός) πρέπει να είναι ασύλληπτα μικρότερη απ’την ταχύτητα των αντιπορευομένων-Πολλών που το συνιστούν, αφού η αντιδρομή την οποία καλύπτουν τα Πολλά, είναι τόση όση η ανάπτυξη όλης της σφαίρας με πόλους Α-αντιΑ, που αυτά συνιστούν σε σχέση με τον άξονα της σφαίρας αυτής ο οποίος αντιστοιχεί στην πορεία του Ενός.
56. Αν δεχτούμε ότι το πορευόμενο-Ένα είναι φωτόνιο και τα Πολλά-αντιπορευόμενα είναι υποκβαντικά στοιχειώδη τα οποία υποθετικά το συνθέτουν. Η θεωρούμενη ταχύτητα του φωτoνίου πρέπει να είναι ασύλληπτα μικρότερη, απ’αυτήν των αντιπορευομένων υπογεγονότων (υποκβαντικών). Επειδή η καταλυτικο-συνθετική πορεία του φωτονίου από θέση (α) σε θέση (β) δεν είναι ακαριαία, κατά τη μετακίνηση του πορευομένου-Ενός, υπάρχει μια τμήση, δηλαδή έ-να στάσιμο, (διάστημα στατικότητας το οποίο συνιστά τη Θέση). Έτσι το κινούμενο-Ένα δείχνει να "στέκεται" στη θέση (α) για λίγο και να χάνεται για να εμφανιστεί ξανά αλματικά στη θέση (β) ως Άλλο.
57. "Χάνεται" σημαίνει "δεν είναι ορατό". Αφού στο διάστημα, από την θέση (α) όπου το πορευόμενο-Ένα καταλύεται, ως τη θέση (β) όπου θ’ανασυσταθεί απ’τα Πολλά, κινείται με ταχύτητα πολύ μεγαλύτερη απ’αυτή του φωτός. (Αυτό καταλύεται-διαστελλόμενο στο σύμπαν κι επιστρέφει-συντιθέμενο στην επόμενη θέση). Έτσι που συνολικά να εξισορροπεί τη στατικότητα της θέσης, έχοντας ολική «ταχύτητα» ίση με την λεγόμενη του φωτός.
58. Εδώ βλέπουμε δυο αντίδρομα συστήματα, που το ένα επαληθεύει το άλλο, κινούμενα σε διαφορετικές διαστάσεις. Αυτά αλληλο-συντίθενται, αλληλο-καταλυόμενα παρουσιάζοντας το γίγνεσθαι της μετακίνησης του πορευομένου κι αντιπορευομένου γεγονότος στον υποθετικό άξονα (Α-αντιΑ) και στον αντίδρομό του (αντιΑ-Α). Κι ενώ έχουν ασύλληπτα διαφορετικές ταχύτητες, συμπίπτουν αρμονικά σ’αυτό το γίγνεσθαι, γιατί το αντίδρομο "ρεύμα" καλύπτει πορεία σφαιρικής διαδοχικής ανάπτυξης στο σύμπαν, ενώ το άλλο αντίθετα και παράλληλα καλύπτει διαδοχικά, όλες τις θέσεις του άξονα ανάπτυξης της σφαίρας αυτής.(Συμβαίνει συγχρόνως και το αντίθετο στο αντίδρομο σύστημα που αντιστοιχεί σ’αυτό).
59. Αν, το πορευόμενο-αντιπορευόμενο γίγνεσθαι του άξονα (Α-αντιΑ) και το αντίδρομο γίγνεσθαι του (αντιΑ-Α) συνιστούν χωρο-χρονική σχέση κι αν ανάλογα με τις συνθήκες μπορεί ν’αντιστρέφεται αμοιβαία κι όπου οι αντίδρομοι άξονες μπορούν ν’αντιστρέφονται, τότε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για μετατροπή μιας κατάστασης από χωρική σε χρονική κι αντίθετα.
Εδώ οι παραδοξολόγοι θα μπορούσαν να ισχυριστούν, πως ανάλογα με τη θέση του παρατηρητή και τον τρόπο που σκοπείται το σύστημα, μπορεί αυτό να κινείται καί απ’το μέλλον προς το παρελθόν. Εγώ θ’απαντούσα ότι στο υποτιθέμενο αυτό γίγνεσθαι, που θα μπορούσε να ήταν κβαντικό, δεν υπάρχει ούτε Παρελθόν ούτε Μέλλον, αλλά μόνο Παρόν. Εκεί ο κόσμος είναι η μηδενική αιχμή του φθίνοντος Παρόν-τος, μεταξύ των ανύπαρκτων Παρελθόντος και Μέλλοντος. Το παρόν αυτό είναι χωρο-χρονικό και συντίθεται από δυο αδιαχώριστα αντίδρομα ρεύματα παρελθόντος και μέλλοντος, όπου όλα μαζί συνιστούν αδιαχώριστη αντιφατική ενότητα. Είναι Ένα καταλυτικο-συνθετικό Γίγνεσθαι, όπου τα γεγονότα όντας συνεχώς Άλλα-Αλλού δεν έχουν σταθερή ταυτότητα ώστε να διαρκούν κι έτσι να έχουν το χρόνο ως διάρκεια. Αλλά ούτε αληθινά μπορούν να έχουν ταχύτητα, αφού στον υποθετικό κβαντικό αυτό κόσμο, χρόνος είναι η συχνότητα επανάληψης χωρικών μέτρων σε θέση και χώρος το μήκος κύματός τους. (Το παρελθόν ενυπάρχει στις δομές του παρόντος, ως καταγραφή του Είναι, ενώ το μέλλον ενυπάρχει ως εν δυνάμει Είναι).
Οι κλίμακες καταλυτικής-συνθετότητας των γεγονότων
60. Μια θέση Α δέχεται-εκπέμποντας πορευόμενες μονάδες ενώ συγχρόνως εκπέμπει-δεχόμενη εναλλάξ κι αντιπορευόμενες. Αυτό την υποχρεώνει να περιστρέφεται γύρω απ’τον εαυτό της. Μαζί της ανάλογα περιστρέφονται κι όλες οι άλλες θέσεις της κλίμακας, αφού κι αυτές είναι αποτέλεσμα ροής-αντιρροής αντίδρομων ρευμάτων. Αυτές ξεκινούν απ’τη θέση Α, όπου η περιστροφή είναι αρμονική, ενώ διαδοχικά η περιστροφή γίνεται παράκεντρη, ανάλογα με τη διαφορά της σχέσης συχνότητας των αντίδρομων ρευμάτων σε κάθε θέση. Η παράκεντρη τάση ισορροπείται ως το μέσον του άξονα, (ό-που είναι και το κέντρο της σφαίρας) και τείνοντας για τις θέσεις Α-αντιΑ, διαδοχικά αυξάνεται. Στην "καρδιά" της θέσης Α υπάρχει ένα "κενό", μια σαφής δυναμική οπή με συγκεκριμένη διεύθυνση (όπου βρίσκεται το μάτι της δίνης), ενώ στις διαδοχικές θέσεις του άξονα, το κενό είναι μερικώς κρυμμένο απ’το ασαφές "νέφος" της διακύμανσης των αντίδρομα πορευομένων.
61. Αυτό το νέφος της θέσης είναι μια δίνη, της
οποίας η πορεία ξεκινά από μιαν αόρατη αλλά υπαρκτή δυναμική οπή, που διαστέλλεται στο σύμπαν, επιστρέφοντας ως αντίδρομη απ’την αντίθετη θέση αυτού του συστήματος. (Αντίθετο στη θέση Α του πόλου είναι η θέση αντιΑ του ίδιου πόλου). Οι διαφορετικές θέσεις πάνω στον άξονα [(Α-αντιΑ)-(αντιΑ-Α)], -α, β, γ…- έχουν διαφορετική σχέση συχνότητας λήψης-εκπομπής των πορευομένων-αντιπορευομένων, έχοντας ανάλογη γωνία διαφορετικής περιστροφής κι ανάλογη ταλάντωση σε σχέση με τον υποθετικό άξονα.
62. Το πολύ μικρό (το σημείο) προεκτείνεται στο πολύ μεγάλο (το σύμπαν), ενώ το σύμπαν αντιπροεκτείνεται, (βυθίζεται) στο μικρό, συνιστώντας μαζί αντιφατική μονάδα, στην οποία τα βαθύτατα όρια του Έσω συμπίπτουν με τα απώτατα όρια του Έξω.
63. Κάθε γεγονός του κόσμου μας συνίσταται-καταλυόμενο από απεριόριστα τέτοια σημεία-υπογεγονότα, καθ’ένα από τα οποία αναχωρεί προεκτεινόμενο στο σύμπαν κι επιστρέφοντας, επαληθεύει σχετικά βυθιζόμενο στον εαυτό. Επίσης όπως αναφέραμε, κάθε γεγονός αποτείνεται σ’όλα τα διαφορετικά σημεία διαφορετικών κλιμάκων του σύμπαντος συγχρόνως και κάθε φορά με τρόπο διαφορετικό, περιέχοντας όλα τα πρόσωπα του Όλου, σ’αυτήν την διαδικασία λήψης-εκπομπής. Άρα το Πράγμα, που τα γεγονότα αυτά συνιστούν-καταλύοντας, είναι μια πολυδιάστατη και συγκεκριμένη δομή τέτοιων στοιχειωδών τα οποία καταλύονται-συντιθέμενα κι αυτά από άλλα μικρότερα, φτάνοντας έως το το έσχατο καταλυτικο-συνθετικό επιπέδου της παγκόσμιας αντιφατικότητας του ακινήτου και ακαριαίου, μηδενικού και απείρου.
64. Έτσι κάθε θέση του σύμπαντος, όντας μέσα σε συγκεκριμένη κλίμακα πορευομένων-αντιπορευομένων, σημείων ροής-αντιρροής είναι κι ένας σύνθετος κώδικας λήψης-εκπομπής μηνυμάτων. Κάθε κλίμακα συνίσταται από απεριόριστες τέτοιες θέσεις που ξεκινούν απ’τη θέση της μέγιστης λήψης κι ελάχιστης εκπομπής και περνώντας απ’όλες τις διαδοχικά διαφορετικές θέσεις λήψης-εκπομπής (κατά τις οποίες μεγαλώνοντας η λήψη μικραίνει ανάλογα η εκπομπή κι αντίθετα), φτάνουν στη θέση ελάχιστης λήψης και μέγιστης εκπομπής.
65. Κάθε θέση κλίμακας, αποτείνεται στις αφετηρίες όλων των άλλων πιθανών κλιμάκων, ακόμα κι αυτής του ακαριαίου. Έτσι αυτή η ίδια μπορεί ν’αλλάζει διαδοχικά, στέλνοντας όλα τα δυνατά μηνύματα αναλόγως.
66. Αυτά τα μηνύματα ξεκινούν από θέση, όπου αναχωρούν όλα μαζί συγχρόνως κι έχοντας διαφορετικό κύκλο διαδρομής, ανάλογα με τη συχνότητα λήψης-εκπομπής τους (καθένα τους διαδοχικά μεγαλύτερο), έχουν και την ανάλογη ταχύτητα επαναφοράς. Έτσι που επιστρέφοντας στη θέση την επαληθεύουν-διαψεύδοντάς την, όλα μαζί συγχρόνως με διαφορετικό τρόπο καθένα τους.
67. Η θέση αυτή, μπορεί να ανήκει συγχρόνως και σ’άλλες κλίμακες συμπεριφοράς, έτσι που η κάθε θέση κλίμακας μπορεί να εκπέμπει συνεχώς το ίδιο μήνυμα, αλλά συγχρόνως να εκπέμπει και μιαν απεριόριστη σειρά διαφορετικών μηνυμάτων, αποτεινόμενη ταυτόχρονα στις θέσεις εκκίνησης όλων των άλλων κλιμάκων (ως Άλλο).
68. Όπως αναφαίνεται στις κλίμακες αυτής της συμπεριφοράς, υπάρχει ελλειπτική-ελικοειδής διαδοχικότητα διαδρομής μηνυμάτων τα οποία έχουν διαφορετική συχνότητα και μήκος κύματος αναχώρησης-επιστροφής. Ενώ στους πόλους του άξονα της κλίμακας, υπάρχουν οι θέσεις όπου το μήνυμα είναι συνεχώς εκεί και συγχρόνως στο άπειρο. Αυτό το μήνυμα είναι ακίνητο-ακαριαίο, μηδενικό-άπειρο και έχει ταλάντωση ακαριαία, δηλαδή είναι το εν δυνάμει Είναι.
το σημείο μέσ’το σύμπαν και το αντίθετό του
69. Το Γεγονός (το οποίο είναι μια θέση μέσ’το σύμπαν), απ’τη μια στέλνει απεριόριστα μηνύματα, όντας συγχρόνως σε συνεχή αλλαγή (αίροντας συνεχώς τον κώδικα μηνυμάτων του, για να μπορεί να διατηρεί την θέση ύπαρξής του), απ’την άλλη, αλλάζει συνεχώς θέση, για να διατηρεί τον κώδικά του. Αυτό δείχνει ότι η πορεία του Ένός και Μοναδικού επαληθεύεται απ’την αντιπορεία των Πολλών και Διαφορετικών μέσα απ’Αυτό, ενώ συγχρόνως τα Πολλά επαληθεύονται απ’την πορεία του Ένός και Μοναδικού μέσ’απ’Αυτά. Αυτή η διαδικασία μολονότι εκπροσωπεί κάποιο Αντιφατικό Στοιχειώδες, είναι συγχρόνως κι ένα Ιδιαίτερο Πρόσωπο του Όλου.
70. Έτσι αυτό το οποίο λέμε στίγμα στο σύμπαν, απ’ τη μια πορεύεται κρατώντας συνεχώς τον κώδικά του, αλλάζοντας όμως κλίμακες για να επαληθεύεται απ’τα όμοιά του που βρίσκονται στην ίδια θέση άλλων κλιμάκων, ενώ απ’την άλλη, με την καταλυτικο-συνθετική διαδικασία του, αλλάζει συνεχώς κώδικα, αλλάζοντας συνεχώς και διαδοχικά θέση στην ίδια του την κλίμακα. Αυτό υποχρεώνει το γεγονός, απ’τη μια να είναι σταθερά πορευόμενο στίγμα κι απ’ την άλλη ένα συνεχώς διαστελλόμενο νέφος.
71. Το στίγμα μέσ’το σύμπαν λοιπόν, είναι μια θολή μoνοκοντυλιά που έχει μια συγκεκριμένη "μύτη" κι αφήνει πίσω της ταξιδεύοντας, ένα ελλειπτικό νέφος συνεχώς διαστελλόμενο, που εκτείνεται σ’όλο το σύμπαν. Η «μύτη του στίγματος» πορευόμενη αενάως στο σύμπαν, επαληθεύει όλους τους κόκκους του νέφους της ουράς του, επαληθευόμενη συγχρόνως απ’αυτό.
72. Από αντιφατική άποψη, Αντίθετο σε κάποιο Στίγμα μεσ’το Σύμπαν είναι η απεριόριστη πολλαπλότητα, που είναι το σύμπαν όπως αυτό διαμορφώνεται έναντι της μοναδικότητας, που το συγκεκριμένο-Ένα γεγονός κάθε φορά εκπροσωπεί. Δηλαδή το αντίθετο στο συγκεκριμένο-Ένα, δεν μπορεί να είναι απλά το Μείον Ένα, αλλά απεριόριστη σειρά σχετικών όμοιων διαδοχικά διαφοροποιούμενων. Αυτά περιέχοντας και τον ίδιο τον εαυτό, υπό συνθήκες αναδύονται ως Μείον Ένα μια συγκεκριμένη στιγμή.
73. Αντιφατικά, το αντίθετο σε κάτι, ξεκινά πολύ βαθιά μέσα απ’τον εαυτό, χωρίς ν’αφήνει περιθώρια ανεξαρτησίας, και πορευόμενο μακριά έξω απ’αυτόν, κάνει απεριόριστες κύκλους αναχώρησης-επιστροφής που επαληθεύουν-διαψεύδοντας τον εαυτό σε μια συνεχώς μεταβαλλόμενη σχέση, την αντιφατική.
74. Καθένα απ’αυτή την απεριόριστη σειρά ομοίων που υπάρχουν ταυτόχρονα, μπορεί να λογίζεται ως ξεχωριστή θέση-εκκίνησης άλλης κλίμακας. Αλλά στην κατάσταση του ταυτόχρονου, αλληλοεπαληθεύεται μ’όλα τ’άλλα όμοια σ’ό-ες τις θέσεις, εκτός αυτών που εκείνη τη στιγμή παίζουν ρόλο εκκίνησης άλλων κλιμάκων. Έτσι μπορούμε να έχουμε ευκαιριακά διακριτές μονάδες, όπως το Ένα (το οποίο είναι όπως ορίζουμε τώρα την αντιφατική μονάδα σ’όλη της την ανάπτυξη), το Δύο, το Τρία κ.λπ... που είναι κι αυτά αντιφατικές μονάδες, αλλά με δεδομένη τη διαφορετική θέση εκκίνησης της κλίμακας.
Ένα αντιφατικό συμπέρασμα
75. Θα μπορούσαμε να φανταστούμε κόσμο, ο οποίος θα είχε υπόβαθρο μια απεριόριστη σειρά πλεγμάτων τέτοιων κομβικών στοιχειωδών θέσεων, που θα συνιστούσαν αντιφατική ενότητα. Κάθε μια τέτοια κομβική θέση ροής-αντιρροής εκπομπής-λήψης υπογεγονότων, θα ήταν και μια ξεχωριστή οντότητα (ένα πράγμα), το οποίο θα συνίστατο από μια συγκεκριμένη πλοκή ροής- αντιρροής υπογεγονότων.
76. Τα υπογεγονότα, των οποίων το πλέγμα ροής-αντιρροής συνιστά κάποιο γεγονός, είναι μηνύματα λήψης-εκπομπής που εκπροσωπούν και προέρχονται απ’το δυναμικό υπόβαθρο του παγκόσμιου πλέγματος του αντιφατικού γίγνεσθαι, παίζοντας το ρόλο ενέργειας για κάθε συγκεκριμένη οντότητα.
77. Κάθε γεγονός, οντότητα ή πράγμα, συνίσταται από σύνολο τέτοιων κομβικών θέσεων πλέγματος, το οποίο εκπέμπει μηνύματα στο σύμπαν λαμβάνοντας συγχρόνως απ’αυτό. Έτσι κάθε συνεκτική συγκεκριμένη (συγκεντρωτική) "Εδώ- Δομή" κάποιου πράγματος ή γεγονότος, έχει κι ανάλογη συγκεκριμένη αποκεντρωτική «Άπω-Δομή» που περιλαμβάνει συντεταγμένα όλο αυτό το πολυδιάστατο «νέφος» της αναχώρησης-επιστροφής μηνυμάτων, τα οποία ανταποκρίνονται στη «Δομή».
78. Αυτό σημαίνει ότι κάθε γεγονός έχει ένα δικό του συγκεκριμένο "Συμπαντιακό Αντίλογο", ο οποίος είναι η εκάστοτε στιγμιαία κι εκρηκτική άπω-δομική-δομή του στο απώτατο σύμπαν. Το απύθμενα πολυδιάστατο αυτό πλέγμα δομής-αντιδομής μηνυμάτων, αντιστοιχεί στην Αισθητική του ανθρώπου, την οποία θα μπορούσαμε να ονομάσουμε Πνεύμα ή Ψυχή. Η κοινωνία μ’ αυτό το συμπαντιακό πλέγμα δίνει στον άνθρωπο δυνατότητα να διαθέτει όλες αυτές τις λεγόμενες «υπερφυσικές» ιδιότητες οι οποίες σχετίζονται με την αισθητική, την φαντασία, την ενόραση κλπ. αφού αυτό το πλέγμα περιέχει κάθε στιγμή μ’έναν μοναδικό τρόπο το Όλον, απ’την οπτική γωνία του κάθε συγκεκριμένου γεγονότος.
79. Ο συνεχής διάλογος "Εδώ" και "Άπω" κάθε οντότητας, είναι θα μπορούσε να ονομαστεί "υπόστασή" της και θα μπορούσε να έχει κάποια όρια που συνιστούν το συγκεκριμένο Είναι του. Επίσης κάθε αλλαγή στο "Εδώ" δε μπορεί παρά ν’ανταποκρίνεται στην ανάλογη αλλαγή του στο "Άπω" κι αντίθετα. (Ίσως γνωρίζοντας τις "συντεταγμένες" σχέσεων "Άπω" κι "Εδώ" του κάθε συγκεκριμένου συστήματος, κάποτε θα επεμβαίνουμε διορθώνοντας δυσλειτουργίες δομών σε κάθε σύστημα ή και στον ανθρώπινο οργανισμό).
80. Τα όρια του συγκεκριμένου, που συνιστούν ευκαιριακά κάποιο γεγονός ως πεπερασμένο, παραβιάζονται κάθε στιγμή, αφού τα στοιχειώδη κάθε γεγονότος "κοινωνούν" τελικά με το δυναμικό στοιχειώδες του εσχάτου αντιφατικού επιπέδου, το οποίο ως "έσχατο" υπόβαθρο του κόσμου είναι η αντιφατικότητα γυμνή, το μηδενικό και άπειρο, το ακίνητο και ακαριαίο, περιέχοντας μια μοναδική μορφή του Όλου, η οποία την κάθε στιγμή είναι απειροστική.
81. Έτσι αν κάθε οντότητα η οποία βρίσκεται σε μια κομβική θέση ή σύνολο κομβικών θέσεων του πλέγματος αυτού, δεχτεί ενέργεια πέραν αυτής που δικαιούται ώστε να βρίσκεται στην δεδομένη θέση, καταλύεται εισερχόμενη στο αντιφατικό υπόβαθρο κι ανασυντίθεται σχεδόν ακαριαία στη θέση που δικαιούται. (Μ’ αυτόν τον τρόπο θα μπορούν να γίνονται μετακινήσεις μέσα σ’ένα παγκόσμιο πλέγμα τέτοιων κομβικών θέσεων. Έτσι κάποιο σώμα θα καταλύεται στο πλέγμα αυτών των κομβικών θέσεων και "κατερχόμενο" στο έσχατο πλέγμα του "ακαριαίου-ακινήτου", θ’ανασυντίθετο "ανερχόμενο" σ’επιθυμητή θέση άλλου πλέγματος τέτοιων κομβικών θέσεων σχεδόν ακαριαία).
82. Υπ’αυτή την έννοια, ο κόσμος μας είναι ένα πλέγμα ανταλλαγής πληροφοριών, η πλοκή του οποίου είναι το Γίγνεσθαι ως Ουσία.
83. Μια τυπική διαλεκτική λογικο-γλωσσική σύνταξη, θα θεωρούσε την Ταυτότητα, γεγονός καταλυτικο-συνθετικό σε συνεχή εξέλιξη, όπως η αντιφατική μονάδα και με τον τρόπο που παρουσιάστηκε σ’αυτή την εργασία. Έτσι η αρχή της ταυτότητας, η τόσο αναγκαία για τις συγκριτικές λογικές διεργασίες, θα επέστρεφε ως αρχή της αντιφατικής ταυτότητας.
84 Επειδή η αντιφατική ταυτότητα, όπως δείξαμε μπορεί να περιέχει κι ένα πρόσωπο του όλου, το εύρος της, για να λειτουργήσει αντιφατικά-ορθολογικά, θα πρέπει να ορίζεται από το είδος της έρευνας, το είδος των εμπλεκομένων μονάδων και τις ανάλογες θέσεις εκκίνησης κι αντιστοιχίες αυτών των μονάδων σε άλλες παράλληλες κλίμακες.
85. Έτσι αφηρημένα, θα μπορούσε να λεχθεί, ότι το γίγνεσθαι που αφορά στο εύρος της αντιφατικής ταυτότητας, κάθε συγκεκριμένη φο ρά, θα είναι ένα είδος καταλυτικο-συνθετικής διεργασίας, της οποίας η τυπικότητα θα υπερβαίνεται απ’το περιεχόμενο της εκάστοτε πραγματικότητας.
86. Για να γίνει αυτή η αντιφατικο-ορθολογική διεργασία δυνατή, πρέπει να συνταχτούν ιδεατοί πίνακες ροής-αντιρροής-λήψης-εκπομπής μηνυμάτων, όπως αυτοί που αφηρημένα και χωρίς ανάλογη μαθηματική υποστήριξη κι ανάλογα υπολογιστικά όργανα συνέταξα εδώ και τους ονόμασα "πλέγματα κομβικών θέσεων ροής-αντιρροής μηνυμάτων". Αυτοί οι πίνακες μπορούν να περιέχουν ολοκληρωμένα το φάσμα αυτού του αντιφατικού γίγνεσθαι.
87. Για την λογικο-γλωσσική σύνταξη τέτοιων πινάκων, πρέπει να οργανωθεί μια Αντιφατική Γεωμετρία με τους όρους που αναφέραμε πριν. Για την κάθε συγκεκριμένη περίσταση της ένταξης ενός γεγονότος στις συντεταγμένες ενός τέτοιου πίνακα, θα πρέπει να προσδιορίζονται τα προσεγγιστικά όρια της αντιφατικής ταυτότητας του γεγονότος, ανάλογα με την έρευνα και το γεγονός που διερευνάται.
88. Η αντιφατική μονάδα για την οποία μιλήσαμε, είναι δυνατόν να παίρνει ένα συγκεκριμένο νόημα, κάθε φορά κατά την οποίαν ορίζεται η θέση εκκίνησης του υποθετικού σημείου της κλίμακας αναφοράς, που θα εξυπηρετούσε μια συγκεκριμένη έρευνα.
89. Αυτή η θέση εκκίνησης, η οποία θα μπορούσε να είναι εκκίνηση για κάποιο καθορισμένο σύστημα αναφοράς, μπορεί συγχρόνως να σχετίζεται και με όλα τα άλλα απεριόριστα και πορευόμενα σημεία άλλων συστημάτων αναφοράς, με τρόπο διαφορετικό το καθένα.
90. Aυτά τα συστήματα αναφοράς, συνιστούν "ξέχωρες" αντιφατικές ταυτότητες που στο έσχατο βάθος της αντικειμενικότητάς τους και του διαχωρισμού έχουν κρυμμένη την ενότητα συμμετοχής στο έσχατο ακίνητο-ακαριαίο, καταλυτικο-συνθετικό επίπεδο του παγκοσμίου γίγνεσθαι, που είναι η αντιφατικότητα γυμνή και το εν δυνάμει Είναι. Έτσι η αντικειμενικότητά τους θα είναι συμβατική, αφού συνεχώς αίρεται.
91. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτές οι Μονάδες που μπορούν να φανούν συμβατικά ευκαιριακές κι αυτόνομες (ταυτότητες), όταν αγγίξουν τις θέσεις των πόλων των κλιμάκων τους, φέρνουν στην επιφάνεια το ακίνητο-ακαριαίου, (δηλαδή το μηδενικό κι άπειρο, το εν δυνάμει Είναι, την ενότητα του Όλου, την αντιφατικότητα γυμνή, την αντιφατικότητα ως ουσία, εκεί όπου η κάθε αυτονομία κι αντικειμενικότητα ακυρώνεται.
Αντιφατική βιοχαρτογραφία κι αντιφατική βιογεωμετρία
92. Τα σημεία της ταυτόχρονης εκκίνησης, αναχωρούν για το σύμπαν επιστρέφοντας στις θέσεις εκκίνησης ή οι θέσεις εκκίνησης στέλνουν στο σύμπαν μηνύματα λαμβάνοντας απ’αυτό. Μ’αυτή τη διαδικασία επαληθεύουν-διαψεύδοντας τις θέσεις της δικής τους κλίμακας κι όλων των άλλων κλιμάκων, εκτός των θέσεων των κλιμάκων, που λογίζονται ως θέσεις ταυτόχρονης εκκίνησης. Έτσι αναδύονται τα όρια όπου υπάρχουν το Ένα, το Δύο, το Tρία κλπ.
93. Τα πράγματα, τα γεγονότα, τα έμβια όντα και γενικά ο κόσμος είναι συστήματα, που συνίστανται από εκατομμύρια τέτοιες καταλυτικο-συνθετικές αντιφατικές μονάδες. Τ’αντιφατικά στοιχειώδη αυτών των μονάδων, αναχωρούν για τον Συμπαντιακό τους Αντίλογο επιστρέφοντας στο εαυτό κι έτσι συνθέτουν-καταλύοντας το αντιφατικό τους Μέτρο. Όλα τα όντα συνίστανται-αποσυντιθέμενα από μονάδες κάποιου ειδικού αντιφατικού Μέτρου, το οποίο είναι σε συνεχή εξέλιξη κι αλλαγή και οι μονάδες αυτές συνιστούν αντιφατικά συστήματα λήψης-εκπομπής μηνυμάτων προς και από τον Συμπαντιακό τους Αντίλογο. Επειδή τα στοιχειώδη αυτών των συστήματων καταλύοται-συντιθέμενα, όντας Άλλα-Αλλού (λίγο πιο κει και λίγο διαφορετικά), κάθε σύστημα απ’αυτά που μπορεί να θεωρηθεί πράγμα, ον ή γεγονός, συνεχώς αλλοιώνεται ως προς τη μορφή και τη δομή. Αυτό υπάρχει σαν τέτοιο ως τη στιγμή κατά την οποία δεν μπορεί να ανασυσταθεί πια κι έτσι γερνά και πεθαίνει. Τότε το σύστημα διαλύεται κι ανασυντάσσεται ή εισέρχεται στη δομή άλλων ζωντανών συστημάτων που έχουν άλλο καταλυτικο-συνθετικό Μέτρο.
94. Θα μπορούσε λοιπόν να υποτεθεί ένα αιτιοκρατημένο κι οργανωμένο γίγνεσθαι, που να σχετίζεται με τις θέσεις εκκίνησης, τα συστήματα αναφοράς, την διάρκεια έρευνας και τον τρόπο που θα συμπεριφέροντο τα μηνύματα αναχώρησης-επιστροφής σ’αυτό το αντιφατικό γίγνεσθαι.
95. Η εργασία αυτή θα μπορούσε να είναι η επιστήμη, που θα οργάνωνε μια Οικουμενική ΒιοΧαρτογράφηση και θα ιχνηλατούσε την αντιφατική σχέση του Μεγάλου ως προς το Μικρό. Αυτή θα ήταν η Αντιφατική Μοναδολογία κι Αντιφατική ΒιοΓεωμετρία στα όριά μόνο της οποίας μπορεί να περιγραφεί μια Αντιφατική Tαυτότητα και κατά συνέπεια ο Αντιφατικός Ορθολογισμός.
96. Αυτή η φανταστική ιστορία του πορευομένου σημείου ευθύγραμμα κι ομαλά σ’όλη του την ανάπτυξη, που είναι ο ορισμός του Αντιφατικού Στοιχειώδους ή της Αντιφατικής Μονάδας, που είναι η Αντιφατική Ταυτότητα.
97. Μέσα απ’το γίγνεσθαι για τον ορισμό της Αρχής της Αντιφατικής Ταυτότητας, αναδύεται κι η Αρχή της Αντιφατικής Αιτιότητας. Αυτή δεν μπορεί να είναι μονοδιάστατη, όπως η τυπική, εκεί αίτιο κι αιτιακό αποτέλεσμα λειτουργούν σταδιακά αμφίδρομα ή καί αμφίδρομα, ανάλογα με τις "αντιθέσεις" και την "διάρκεια", που συνιστά κάθε συγκεκριμένο αντιφατικό γίγνεσθαι. Τονίσαμε ότι στην Ορθολογική (αντιθετική) διαδικασία τ’αντίθετα διαλέγονται χωρίς να παραβιάζουν τα έσχατα όρια μεταξύ τους, δηλαδή τα όρια της ταυτότητάς τους. Έτσι αποκαθάρουν τη λογική διεργασία απ’τη συμμετοχή του Μη-Είναι, που ορθολογικά μέσα της, θεωρείται στοιχείο αντιφατικότητας και ψεύδους. Ενώ στην Διαλεκτική (αντιφατική) διεργασία τα ενάντια αλληλοπροεκτείνονται κατά το διάλογο, χωρίς ν’αφήνουν περιθώρια ανεξαρτησίας μεταξύ τους, έτσι η αλληλεπίδραση είναι αμφίδρομη. Σε παράκεντρες όμως καταστάσεις, όπου τα θεωρούμενα αντίθετα μπορεί κοινωνούν και μ’άλλα αντιφατικά συστήματα, μπορεί να υπάρξει ευκαιριακά κάποια αιτιακή προτεραιότητα, χωρίς ν’αποκλείεται όμως ποτέ κι η αμφίδρομη διεργασία, αφού όλα συγχρόνως κοινωνούν με το έσχατο επίπεδο του κόσμου, που είναι το ακίνητου κι ακαριαίο, η αντιφατικότητα γυμνή, το Εν Δυνάμει Είναι. Από κει απορρέουν και οι αρχές "της καταλυτικο-συνθετικής αντιφατικής σχετικότητας του Μέτρου" και "της αμφίδρομης αιτιότητας". Η αλυσίδα της αμφίδρομης αιτιότητας προϋποθέτει αιτία κι αποτέλεσμα ν’αλληλο-καταλύονται-αλληλο-συντιθέμενα, έχοντας έτσι απεριόριστες διαστάσεις που καταλήγουν στο Ακαριαίο-Ακίνητο, Μηδενικό-'Απειρο, το Εν Δυνάμει Είναι, δηλαδή την Αντιφατικότητα Γυμνή. Εκεί η Αιτιότητα συνίσταται απ’το γίγνεσθαι αναχωρήσεων-επιστροφών, όπως παρουσιάστηκε στη διάρκεια αυτής της εργασίας.
98. Η αμφίδρομη λογική διεργασία, απορρέει από αυτήν του ακαριαίου κι ακινήτου, κι η οποία δε μπορεί να λείψει ποτέ απ’τον όποιο υπολογισμό, αφού είναι το στοιχείο του απειροστικού υπόβαθρου των όντων. Η αιτιακή διαδικακασία ξεκινά απ’την "αυτοαλληλεπίδραδραση", πολύ βαθιά μέσ’τον ίδιο τον εαυτό, χωρίς ν’αφήνει περιθώριο απαραβίαστο και ταξιδεύοντας έξω απ’αυτόν, αλληλεπιδρά παραβιάζοντας τα όρια των άλλων που μπορεί να θεωρηθούν ενάντια την κάθε συγκεκριμένη στιγμή. Ανάλογα με το βαθμό αντίθεσής τους και για κάθε αντίθεση ξεχωριστά, ορίζεται κι η ανάλογη παραβίαση. Αυτή η παραβίαση μπορεί κάποιες φορές να είναι τέτοια, που υπό όρους, ν’αφήνει ευκαιριακά κάποιο απαραβίαστο μέρος στο θεωρούμενο ως αντίθετο. Γι'αυτό μπορεί να λειτουργεί υπό συνθήκες κι ο τυπικός ορθολογισμός.
99. Γενικά ονομάζεται αντιφατικός ορθολογισμός, αφού μαζί με την ακαριαία συγκριτική διαδικασία (που ως αλληλεπίδραση είναι ακαριαία κι άρα αντιφατική), υπάρχει κι ένα περιθώριο αντιθετικής-ορθολογικής συγκριτικής διεργασίας μέσ’τα όρια της αντιφατικότητας.
100. Σ’αυτή τη συγκριτική κι αιτιακή διεργασία, όλα εξαρτώνται από τα όρια που θα τεθούν στην αντιφατική ταυτότητα και την αντιθετική αξία των σκελών της, ως αντιφατικής σχέσης. Όμως δεν πρέπει να ξεχνιέται ότι οι σχέσεις εκεί είναι συμβατικές και σχετικές με το γίγνεσθαι που συνιστούν ευκαιριακά οι παράγοντες της αντιφατικής σχέσης.
101. Η εργασία αυτή ακολουθείται απ’την ανάγκη πρακτικής αμεσότητας, αφού δεν μπορεί προφορικά να γίνει απόλυτα κατανοητή. Ακόμα προϋποθέτει μιαν άλλη αντίληψη, περί χώρου, χρόνου και γίγνεσθαι, αλλά και μια αντιφατικο-γεωμετρική μαθηματική διατύπωση την οποία εγώ αδυνατώ να πράξω.
102. Αυτή την φανταστική ιστορία του πορευομένου ευθύγραμμα και ομαλά σημείου, σ’όλη της την ανάπτυξη, που χαρακτήρισα αντιφατική ταυτότητα, αντιφατικό στοιχειώδες ή αντιφατική μονάδα, είναι ένα αποφασιστικό βήμα στο Νέο. Αφού υπ’αυτή την έννοια, η επιστήμη πρέπει να συμπέσει με την λογικο-γλωσσική σύνταξη της αντιφατικής βιογεωμετρίας, εκεί όπου ο κόσμος θα είναι βιοχαρτογραφημένος σ’ ανάλογους πίνακες οι οποίοι θα ορίζονται από τα ανάλογα αντιφατικά συστήματα ροής-αντιρροής-λήψης-εκπομπής. Αυτή η αντιφατική λογικογλωσσική σύνταξη, πρέπει να λάβει υπόψιν και να γονιμοποιήσει το αντιφατικό στοιχειώδες και την αντιφατική οριοθέτησης της σκέψης.
103. Στη συνέχεια, όλες οι επιστήμες θ’αναθεωρηθούν, λαμβάνοντας υπόψιν την αντιφατική περιγραφή για τη βιοχαρτογράφηση του κόσμου. Έτσι η Επιστήμη θα ξαναγίνει Μία και θα συμπέσει ξανά με τη Φιλοσοφία, η οποία θα είναι μια αντιφατικο-ορθολογική λογικο-γλωσσική σύνταξη, σαν τον ηρακλειτικό Λόγο, δηλαδή τη διαλεκτική ως λόγο και ουσία. Ο κόσμος θα βιοχαρτογραφηθεί εξ αρχής κι όλες οι επιστήμες θα πάρουν μορφή διαφορετική.
Επισήμανση για τον αντιφατικό χώρο και χρόνο
104. Τονίζω ξανά ότι από αντιφατική όψη, ο Χρόνος δε μπορεί να είναι διάρκεια ούτε ο Χώρος έκταση. Στον κβαντικό κόσμο, δηλαδή στ’ απώτατα βάθη του κόσμου μας, Χρόνος είναι η συχνότητα επανάληψης χωρικών μέτρων (μικρο-γεγονότων) σε θέση και Χώρος το μήκος κύματος ή το μέγεθος διασποράς της πορείας αναχώρησης-επιστροφής τους. Κι επειδή αυτό το επίπεδο σχετίζεται με φωτόνια ή κβάντα ενεργείας, με συχνότητες και μήκη κυμάτων, πρέπει να δεχτούμε ότι Είναι, Χώρος και Χρόνος συνιστούν αδιαχώριστη γενεσιουργό ενότητα με το Γίγνεσθαι των γεγονότων.
105. Επίσης, η ταχύτητα είναι κάτι διαφορετικό απ’ότι έχουμε δεχθεί. Μπορούμε να πούμε ότι: το φωτόνιο ως καταλυτικο-συνθετικό γεγονός, δεν μπορεί να έχει ταχύτητα, αφού ουσιαστικά κάθε στιγμή είναι Άλλο-Αλλού, Όμοιο με τον εαυτό του. Είναι πιθανόν τα παράδοξα της θεωρίας της σχετικότητας να οφείλονται στο ότι: το φωτόνιο είναι μια κβαντική οντότητα, που ενώ δεν συνάδει με την νευτώνεια αντικειμενικότητα, και το ντετερμινισμό εμείς παράνομα και καταχρηστικά όμως εμείς την ορίζουμε μέσ’τα όρια της νευτώνειας αντικειμενικότητας. Το ίδιο συμβαίνει και με την "αβεβαιότητα" που διέπει τις παράλληλες μετρήσεις των συζυγών ιδιοτήτων κβαντικών αντικειμένων: Στριμώχνουμε τη συχνότητα η οποία εκπροσωπεί το χρόνο των κβαντικών αντικειμένων, όπου η αντικειμενικότητα ακυρώνεται, με τη διάρκεια, που εκπροσωπεί τον χρόνο στο νευτώνειο κόσμο, που η αντικειμενικότητα μεσουρανεί και το μήκος κύματος που είναι ο χώρος του κβαντικού αντικειμένου, όπου η αντικειμενικότητα αμφισβητείται βίαια, με τον τόπο ως έκταση κι υπόβαθρο πραγμάτων στο νευτώνειο κόσμο, που η αντικειμενικότητα κι ο ντετερμινισμός βασιλεύουν. Και επειδή ο χρόνος ως διάρκεια κι ο χώρος ως έκταση και υπόβαθρο εξελίξεων του νευτώνειου κόσμου α-κυρώνονται στον κβαντικό κόσμο και την θέση τους παίρνει η συχνότητα ως χρόνος και το μήκος κύματος ως χώρος, η ταχύτητα στην κβαντική διάσταση του κόσμου είναι πολύ διαφορετική απ’ό,τι έχουμε δεχτεί. Αυτή ουσιαστικά σχετίζεται με το χρόνο αλλαγής της Ταυτότητας του κβαντικού γεγονότος σ’Άλλο-Αλλού.
106. Επειδή όλα είναι σε συνεχή καταλυτικο-συνθετική διαδικασία, η πράξη της μέτρησης είναι πολύ διαφορετική απ’ότι δεχόμαστε. Το γεγονός προς μέτρηση, άσχετα απ’το μέγεθός του, πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν σαν σύστημα καταλυτικο-συνθετικών συνδυασμών, συχνοτήτων και μηκών κυμάτων, τα οποία στην πλήρη τους ανάπτυξη, ‘κατέρχονται’ στο έσχατο επίπεδο της καταλυτικής-συνθετότητας του κόσμου, όπως ορίστηκε απ’τον Ζήνωνα, (που είναι η αντιφατικότητα γυμνή), θα ανασυντάσσονται σύμφωνα με τα νέα δεδομένα κι από κει θ’αναδύονται μ’ όλες τις ιδιότητές τους στο επίπεδο μέτρησης της επιφάνειας. Αυτό όμως παράλληλα αναδεικνύει και την διαλεκτική σεμνότητα, η οποία δέχεται ότι τίποτα δεν μπορεί να σταθμιστεί απόλυτα, αφού όλα Είναι-Αυτά, όντας συγχρόνως Άλλα-Αλλού.
―Εγώ βλέπω τον κόσμο και λέω:
107. Επειδή ο κόσμος είναι μόνο τώρα, Εγώ κι ο Κόσμος γύρω μου συνιστούμε αντιφατική ενότητα, στην οποία αμφότερα αλληλεπιδρούμε, αλληλο-διαμορφώνοντας τον Εαυτό μας και το Άλλο. Το μικρό, το Εγώ, προεκτείνεται στο μεγάλο διαμορφώνοντας το Σύμπαν, ενώ το Σύμπαν, το μεγάλο, βυθίζεται στο μικρό, το Εγώ, ανταποδίδοντας την οφειλή του.
Επειδή ο κόσμος δεν έχει αρχή και τέλος, γι’αυτό δεν έχει κι απόλυτο κέντρο ή σημείο απόλυτης αναφοράς. Εξελίσσεται έχοντας απεριόριστες αρχές και τέλη, απεριόριστα κέντρα απόκεντρα.
Εγώ Τώρα είμαι αιτία κι αποτέλεσμα του σύμπαντος, αιτία κι αποτέλεσμα του εαυτού μου.
Εγώ είμαι κέντρο-απόκεντρο του σύμπαντος. Γυρίζω γύρω από τ’ απεριόριστα κέντρα που είναι ο κόσμος, κι ο κόσμος όλος γυρίζει παράκεντρα γύρω μου, επιστρέφοντας το χρέος του σ’ εμένα.
