ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΛΥΠΤΙΚΗ ΜΟΥ ΕΡΓΑΣΙΑ
Πρόθεσή μου είναι να συμμετάσχω με τα γλυπτά μου στο αισθητικό ρεύμα του τραγικού πνεύματος.
―Θεωρώ ότι το τραγικό πνεύμα είναι διθυραμβικό, δηλαδή είναι το πέρασμα συγχρόνως από δυο αντίθετες θύρες: τη θύρα της ζωής και τη θύρα του θανάτου. Αυτό σημαίνει πως κάθε τι στη φύση καταλύεται-συντιθέμενο όντας αντιφατικό.
―Για να άπτεται η τέχνη του τραγικού, πρέπει να κοινωνεί της αντιφατικότητας. Προσπάθησα λοιπόν τα έργα μου να παρουσιάζουν με διακριτικό τρόπο την αίσθηση της καταλυτικής-συνθετότητας, δηλαδή όσο το δυνατό από τη μια να φαίνονται συντιθέμενα κι απ’την άλλη καταλυόμενα· επίσης να δίνουν την αίσθηση της «έκπληξης» ή της «χαρμολύπης» που είναι στοιχεία της τραγικότητας.
―Τα υλικά λοιπόν που ένοιωθα ότι μου ταίριαζαν περισσότερο ήταν τα πιο αρχέγονα, ―ξύλο και πέτρα―· και αρχέγονος δρόμος, ο «διάλογος» με υλικά που συναντώνται ενεπεξέργαστα στη φύση, όπως οι πέτρες που αποκολλούνται ατόφιες από κάποια «κρέμαση» του εδάφους.
―Έτσι στο «διάλογό» μου με την πέτρα, αυτή έχει έναν πρώτο λόγο με τη μορφή που ήδη της έχει δώσει η φύση.
―Κάθε τέχνη είναι είδος θυσίας που το «θυσιαζόμενο» υλικό έχει ήδη μια ομορφιά από τη φύση. Ο καλλιτέχνης παίρνει την ευθύνη, το ωραίο να κάνει ωραιότερο, έτσι που να αντανακλάται ο σεβασμός του για το υλικό.
―Αν Ο άνθρωπος έχει όλες τις καταβολές του παγκόσμιου γίγνεσθαι καταγεγραμμένες μέσα στο DNA του (όντας αποτέλεσμα του παγκοσμίου γίγνεσθαι), είναι νόμιμο να ισχυριστώ ότι έχω ένα αρχέγονο «ραντεβού» με τις πέτρες μου, αφού μόνον εγώ θα τις διαλέξω γιατί μου «λένε κάτι». Με κάποιο τρόπο, είναι εκεί εκατομύρια χρόνια περιμένοντάς με.
―Μέσα στον ίλιγγο αυτό της φθοράς και του γίγνεσθαι, κάποια στιγμή θα συναντηθώ με το υλικό κι απ’τον διάλογό μας ίσως γεννηθεί Κάτι, όπου θα περιέχεται ο σεβασμός για το υλικό και η ειλικρίνεια στο αποτέλεσμα.
ΤΑ ΓΛΥΠΤΑ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΠΟΥ 50Χ30Χ20
ΣΕ ΠΕΤΡΕΣ ΠΕΝΤΈΛΗΣ, ΔΙΟΝΎΣΟΥ, ΜΑΡΑΘΩΝΑ, ΜΑΙΝΑΛΟΥ,
ΡΑΦΗΝΑΣ, ΣΚΥΡΟΥ ΚΑΙ ΔΕΛΦΩΝ
