ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

ΠΟΙΗΣΗ

ΜΙΚΡΟ ΝΥΚΤΕΡΙΝΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΑ ΥΠΟΓΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΑΣ

ο κόσμος γύρω μας

εις μνήμην
στη μνήμη της φιλίας που έγινε πριν την γνωριμία
στη μνήμη των παιδιών που βλέπουν ό,τι εμείς δεν είδαμε
στη μνήμη των φίλων που ξεστράτισαν
μέσ'τα ίδια τους τα όνειρα
στη μνήμη όσων συνεχίζουν να ψιθυρίζουν γύρω μας
μολονότι έχουν χαθεί

στη μνήμη ερώτων εφήμερων 
που χάθηκαν χωρίς ν'αφήσουν ίχνος
στη μνήμη ενός όλο υποσχέσεις θωπευτικού αγγίγματος
και μιας φευγαλέας ματιάς απραγματοποίητου πόθου
στη μνήμη της άγνωστης ερωτικής φυγούρας
που χάθηκε χωρίς να την γνωρίσουμε

στη μνήμη των δικών μας που η συνήθεια
δεν άφησε ν'ανταλλάξουμε λόγια αγάπης
στη μνήμη των καθημερινών φίλων
που δε μπορέσαμε να γνωρίσουμε
γιατί η φιλία τους γλιστρούσε κάθε στιγμή απ'τα δάκτυλά μας

στη μνήμη των παιδικών παιχνιδιών
που κάποτε ο κόσμος όλος στηρίχτηκε επάνω τους
ένας κόσμος που χάθηκε βίαια μαζί τους
αφήνοντας διάτρητο το σώμα μας

στη μνήμη των γερόντων που την αγάπη τους
νιώσαμε όταν είχαν φύγει
στη μνήμη των γονιών
που δε μας άφησαν να τους γνωρίσουμε

στη μνήμη της λέξης που από επιφυλακτικότητα δεν ξεστομίσαμε
στη μνήμη ενός επιπλέον ποτηριού κρασιού
από ευπρέπεια που δεν ήπιαμε

στη μνήμη όσων τον πανηγυριώτικο κόσμο έζησαν γονυκλινείς
και τώρα τον βλέπουν να χάνεται μέσα από τα θολά τζαμια
και τα σκονισμένα βιβλία του ιερού μαυσωλείου τους

στη μνήμη της ζωής που χάνεται
τραγουδώντας και χορεύοντας 

ο Πολυκράτης Κόλιας κι η ψυχή του

το τομάρι που φοράει αντέχει ακόμα

τ’αγρίμια που έρχονται από μέσα του

σταματάνε εδώ σ’αυτό

αφήνουν μικρές δαγκωματιές που πονάνε

και φεύγουν, γυρίζουν πίσω

είναι τότε που ξαναγυρίζει η θλίψη

η θλίψη μιας παμπάλαιας μοναξιάς

που αυτός ο Πολυκράτης Κόλιας μάλλον

ήταν φιαγμένος απ’αυτήν

το κρυμμένο παρελθόν μέσα μας

ο Διομήδης Κοτσαμπίκογλου

είχε σηκώσει το ποτήρι -εις υγείαν-

στο ύψος της φιλίας του οινοποτείου 

της γειτονιάς του  στ’απάνω Πετράλωνα

το κόκκινο κρασί  δεν αναρωτήθηκε που πήγε

κάτω απ’την προβιά στόματα περιμένουν διψασμένα

όσες ζωές κι αν ζήσει δε θα μπορέσει να τα ξεδιψάσει

πρόβολος φεγγίτης

ο χώρος αυτός του σπιτιού

ο πιο φωτεινός

πρόβαλε στον κήπο

έχοντας τζαμαρίες κι απ’τις τρεις πλευρές

τη νύχτα όμως από κει έμπαινε όλο το σκοτάδι

το σκοτάδι που ξεχνάμε

η Αντιγόνη Δάβαρη χρόνια τώρα στο πατρικό της

ανάμεσα στα κεντητά τραπεζομάντιλα

και τους τσεβρέδες,  είχε ξεχάσει να πονάει

ξάφνου χθες βράδυ ξαναθυμήθηκε                                          1

την ώρα που η νύχτα στο πιο βαθύ σκοτάδι είχε σβήσει

ο θίασος μέσα του

βαμμένο πρόσωπο σαν μάσκα

βαμμένα κατάμαυρα μαλλιά

σ’αυτό το θίασο, ο ρόλος του νέου δεν του πάει πια

από μέσα του έρχεται παραπατώντας το γερασμένο ζώο

το είχαν βασανίσει ανήλικα αλητάκια

και παμπάλαιες βροχές

τού’ χαν πάρει όλα του τα χρώματα                              

ο ξεχασμένος έρωτας

ήρθε ο έρωτας κατάκοπος γερασμένος

με φτερούγες ξεφτισμένες, φαρέτρα άδεια

κάθισε στον καθρέφτη χαμογέλασε

κι άρχισε να βάφεται

κλαίγοντας ένα παλιό ερωτικό τραγούδι.

το μακρινό ταξίδι

εκείνο το χειμωνιάτικο πρωινό του Νοέμβρη

ο Αριστείδης Καλαφάτης

διευθυντής της τοπικής Αγροτικής Ζευγολατιού

φορώντας το μπλε γαμπριάτικο κουστούμι

με τα χέρια σταυρωμένα

τη γραβάτα να τον πνίγει στο λαιμό

και την κοιλιά να ξεχειλίζει έξω απ’τα κουμπιά

φρεσκοξυρισμένος και σοβαρός όσο δεν παίρνει

έφυγε ξανά για κείνο το μακρινό ταξίδι

όταν γυρίσει, κανείς δε θα τον γνωρίσει, θα είναι άλλος

μπορεί εκείνο το κοριτσάκι με τ’ανήσυχα μάτια

που η αγάπη των άλλων της φέρνει τρόμο

το άσπρο το κόκκινο το μαύρο

τα σπίτια του ονείρου του μακρινού τα ολόλευκα

το κλάμα του παιδιού

κι η γαλάζια θάλασσα που άρχισε ξανά να κυματίζει.

η σκοτεινή γραφή

ο κύριος Γιάννης Ζακίνης άνοιξε τη σκοτεινή πορτίτσα ξανά              2

και χάθηκε στο ερμάρι που είχε μέσα του

αυτό με τα παλιά τα σκονισμένα,

τα γραμμένα σε χαρτιά σκοτεινά, σε γλώσσες άγνωστες

που μόνον εκεί μέσα μπορούσε να διαβάζει κάποτε

είχε ξεκινήσει από μιαν αμφιβολία

μα όταν έφτασε στη βεβαιότητα,

οι αμφιβολίες πολλαπλασιάστηκαν

ξέχασε το δρόμο του γυρισμού

το ξεχασμένο μυστικό

η Ειρήνη Σκαλούπακα είχε ένα χαμόγελο δειλό μα λαμπρό

ένα χαμόγελο που έβγαινε χωρίς συναλλαγή

γι’αυτό τη λέγανε Ρενάκι

κάποια μέρα έφυγε χάθηκε

όταν επέστρεψε χτύπησε την πόρτα κι ανοίξαμε

ήταν μια σοβαρή κυρία με γκρίζους κροτάφους

μέσα σ’ένα βαρύ παλτό σαν πανοπλία, τυλιγμένη με κασκόλ

την ακολουθούσε καιρός βροχερός ίσως καταιγίδα

ξοπίσω της σβησμένα ξεχασμένα όνειρα

τέσσερα εγγόνια  δυο παιδιά  ένας σύζυγος

και πιο πίσω στα σκοτεινά, ο παλιός ο έρωτας ο χαμένος

χαμένος με τα όνειρα της νιότης

που ήταν ακόμα ο αγαπημένος                               

το σώμα κι ο θάνατος

με χίλιους θανάτους τον σταυρώσανε

όμως κανείς δεν τον έβλαψε

κι ο Ευθύμιος Λιούτας αραγμένος μπροστά στην τηλεόραση

με το τσιγάρο να καπνίζει στην άκρη των χειλιών του

και μια μπίρα στο χέρι,  τό’ξερε καλά

πεθαίνεις μόνο το θάνατο που γνωρίζεις

το σώμα είναι φτιαγμένο απ’το δικό του θάνατο

ο κήπος

καλοκαιριάτικη βροχή κι αέρας γλυκός νυχτερινός

έχει όμως η νύχτα τη δική της παγωνιά

που πάει με τη νυχτερινή βροχή

                                                                                                           3

το ραντεβού

ο Διαγόρας Ντουζένης-Περέογλου

έβαλε τα κρέατα στο ψυγείο

ξέπλυνε αργά αργά τα μαχαίρια

όλο δουλειές έβρισκε τη μέρα εκείνη

λες και δεν ήθελε να φύγει

έκλεισε το μαγαζί και βγήκε

ξάφνου θυμήθηκε το αληθινό του όνομα

μια βιάση τον έπιασε

έξω απ’την πόρτα του σπιτιού του κοντοστάθηκε

ήθελε να μπει μα δεν προλάβαινε

πήρε βιαστικά την κατηφόρα προς το ηρώο της πλατείας

κι έστριψε στον μεγάλο καινούριο δρόμο

εκεί που είχε ραντεβού με το φορτηγό από την Αθήνα

ήταν τότε που πέρασε απ’την κάτω μεριά της πόλης

αυτή που δε φαίνεται

άνοιξε μια πόρτα μπήκε και χάθηκε

κανείς δεν τον ξαναείδε ποτέ πια.                                                                                                          

η καριέρα

εκείνο το βράδυ όλοι οι δικοί του, οι πιο δικοί του

είδαν την προηγούμενη ζωή του να γυρίζει πίσω

να ορθώνεται και να τον πλακώνει

κι αυτός ο Θεμιστοκλής Καμβύσης

ο βασικότερος πολιτικός παράγοντας της Θεσπρωτίας

καθισμένος σε μια γωνίτσα όπου κανείς δεν τον έβλεπε

αναρωτιόταν τι γύρευε εκεί

ανάμεσα στους δικούς, του τους πιο δικούς του

που ήταν και οι πιο ξένοι

μα δεν είχε πλέον που αλλού να πάει

ο απολογισμός

όλα τα κρυφά τα ιερά του

αυτά που όριζαν τη ζωή του

ήρθε η ώρα που σκόρπισαν, χάθηκαν

κι ο Νικολάκης Γλυκοφρίδης

που όλοι στην αγορά τον φώναζαν κατσαρομάλλη

γιατί ήταν καραφλός                                                                    4

ήταν τότε που έμαθε από πρώτο χέρι

πως τίποτα δεν τον ορίζει πια

μα ούτε κι αυτός ορίζει τίποτα

στα πίσω δωμάτια του νου, τα φώτα άρχισαν να σβήνουν

κι όλες οι σκιές του βγήκαν γελώντας, φλυαρώντας ασταμάτητα

και χάθηκαν στο σκοτάδι

η νύχτα που έρχεται

εκείνο το παγερό πρωινό

έφτασαν άντρες από χώρες άγνωστες

ντυμένοι βαριά με προβιές, μιλούσαν γλώσσες βάρβαρες

κοιτώντας καχύποπτα ο ένας τον άλλον

όλοι κάτω απ’το δερμάτινο αντίσκηνο

την προβιά μου την ξεφτισμένη

οι γυναίκες τέντωναν ψηλά το λαιμό

ουρλιάζοντας σα σκυλιά δαρμένα

η αρχαία μου Γριά ύφανε το ολόλευκο σεντόνι

τελειώνοντάς μου το νήμα

φαίνεται, η νύχτα που έρχεται θα είναι μεγάλη

κάτω από το άσπρο το σκοτεινό σεντόνι.

η ζωή που χάθηκε

ο Σωκράτης Βουγιούκας ο ηλεχτρολόγος

είχε ξυπνήσει πολύ νωρίς εκείνη τη μέρα

έριξε νερό στο πρόσωπο έφιαξε καφέ

άναψε τσιγάρο και τράβηξε μια βαθιά ρουφηξιά

ήταν τότε που κατάλαβε

πως δεν είχε ζήσει τη δική του ζωή

δεν του περίσσευε όμως αρκετή πια

να ζήσει δική του

το όνειρο

η κυρία Ντολόρες Ιμπαρούρι

ξύπνησε μέσα σ’ένα απ’τα όνειρά της, ντύθηκε κι έφυγε

μια αόριστη αισιοδοξία την είχε πιάσει εκείνο το πρωινό

είπε μέσα της

η ζωή είναι ωραία ένας κήπος γεμάτος θαύματα

είδε στρατιές ανθρώπων σε ειρηνικούς εύφορους αγρούς                      5

φορούσαν ρούχα ολοκάθαρα, απλά κι αφρόντιστα

εργάζονταν χαμογελαστοί κι ευτυχισμένοι

τα παιδιά έπαιζαν με πάθος και λαχτάρα

με ολοζώντανη χαρά

τι κρίμα σκέφτηκε

απ’αυτό το όνειρο δε θα ξυπνήσω ποτέ

να δω αν είναι αληθινό

κι άρχισε το τραγούδι του ονείρου της

αυτό που κάθε πρωί ξυπνώντας το ξεχνούσε

«το χθες δεν υπάρχει, το αύριο δεν υπάρχει

το τώρα είναι πάντα, το τώρα που δεν είναι

που είναι πάντα άλλο που ήλθε απ’το χθές

που είναι τώρα αυτό τίποτα,

είναι αυτό που είναι πάντα»

οι Έλληνες

αφήσανε σημάδια μεγαλοπρεπή

να τους θυμίζουν

ξοπίσω τους όμως αλητάκια με κρόταλα

και καραβάνια τσιγγάνων μπεχλιβάνηδων

κι ακόμα πιο πίσω στο σκοτάδι

σκιές φανατικών μοναχών

τα σκόρπισαν όλα, δεν έμεινε τίποτα

η σιωπή που μιλάμε

συναντήθηκαν τυχαία

παλιός νεανικός έρωτας

μιλήσαν για δουλειές για καζάντια για σπίτια

μετά σιωπή

δεν είχαν τίποτα να πούν

το σκοτάδι γλιστρισε με ανακούφηση

ανάμεσα στα κουρασμένα πρόσωπα

γύρω πολλά παιδιά

έκαναν φυγούρες και σούζες με ποδήλατα

πείραζαν κορίτσια αυθαδιάζοντας

περνούσαν βίαια και τους έσπρωχναν

χωρίς να τους προσέχουν

αισχρολογώντας όλο σοφία                                                 6

η επιστροφή                                                                               

στην πόλη της νιότης την παλιά, δε βρήκε τίποτα

άνθρωποι άγνωστοι ευγενικοί αδιάφοροι

μιλούσαν σιγά είχαν δουλειές

στο σπίτι το πατρικό το έρημο

η πόρτα άνοιξε ήταν σκοτεινό

απ’τα δωμάτια φύσηξε άνεμος θλίψης

το σπίτι δεν τον γνώρισε
ήταν άλλος

η κρυφή τάξη

τα καμένα δάση σίγουρα θα φυτρώσουν ξανά

όμως πιο μικρά

πιο μικρές λίμνες και ποτάμια θα ξαναγεμίσουν

ας μην παραπονιόμαστε

έχουμε κι εμείς μικρύνει πολύ

ακόμα και στα χειρότερα υπάρχει κάποια τάξη

τα στίγματα του γυρισμού

                    

χθες βράδυ έφυγε για το μακρινό ταξίδι

εκείνο που ο κύριος Μηνάς Τσακίρογλου

συνήθιζε να κάνει συχνά μέσα του

να βρίσκει σημάδια και πληγές

να σβήνει στίγματα που πονούν

στίγματα που ήταν σημάδια του γυρισμού

οι φίλοι του στο καφενείο του Βαλέκα

οδός Τρώων και Κυδαντιδών γωνία

δεν τον ξαναείδαν πια

έχασε το δρόμο

η ανατολή

                   

το μαύρο κοτσύφι χαράματα έπιασε δουλειά

το μελωδικό τραγούδι

με την κίτρινη μύτη του ανεβάζει τον ήλιο

βέβαια και τ’άλλα πουλιά βοηθάνε πολύ

χωρίς τον κότσυφα όμως

κανείς δε μας βεβαιώνει πως θα τα καταφέρουν

                                                                                                             7

το μεγάλο μέσα στο μικρό

μικρή θαλασσινή σταγόνα                                                              

όλοι το ξέρουν

ο κόσμος γεννήθηκε μέσα σου

αν αληθινά χαθείς

θα πάρεις όλο τον κόσμο μαζί σου

το διακύβνευμα

η γη χορεύει τρελό χορό για νά’ναι σταθερή

έχει το κλάμα βαθιά μέσα του το γέλιο

κι ο Ήλιος τη νύχτα κρυμμένος ζυγιάζει

σκέφτεται αν θ’ανατείλει ξανά

ποτέ μα ποτέ όμως δεν παρέλειψε να βγει

ο πόλεμος

σωτήριες στρατιές ανθρωπιστών

του χειμωνιάτικου πολέμου

την άνοιξη στα μισολιωμένα χιόνια

δίπλα στο νεκρό στρατιώτη φύτρωσε μαργαρίτα

στο γκρεμισμένο σπίτι παπαρούνα

γιατί το κόκκινο ντρέπεται τον νεκρό

στο σκουριασμένο τανκ

στήσαν πανηγύρι τα σπουργίτια

στο πνιγμένο καράβι

μπαινοβγαίνουν χαρούμενα τα ψάρια

παίζοντας ανεξήγητα παιγνίδια

ο ήλιος ακούραστος λάμπει

κι ο γκιόνης κλαίει πάλι μόνος του τη νύχτα

Θάνατος και Κόρη             

μικρές ιστορίες παιδιών που χάθηκαν στην έφοδο

μέσα σε καπνούς βγαίνοντας απ’τα χαρακώματα

έφυγαν γι’αλλού σε πόρτες κλειστές

πού’χαν γραμμένα πάνω τους ακατανόητα λόγια

«σ’αγαπώ ακόμα Μαρία» ή «αιώνια δόξα»

οι γκρίζες πλάκες το βεβαιώνουν

«έπεσεν ηρωικώς»

η παρθένα άνοιξη πέρασε αδιάφορη

στα πόδια της μέσα η θύρα της αθανασίας                               8

τόσο κοντά τους, μα αυτοί ποτέ δε θα την περάσουν 

το τελευταίο ταξίδι                                                                        

το πρωινό φως σκόρπισε όλες τις σκιές

που είχε επάνω τους στηρίξει τη ζωή του

ήταν γέρος δειλός μικροαστός

τι κέρδιζε και τι έχανε;

κέρδιζε επιτέλους την αλήθεια

έχανε τον εαυτό του

ή αυτό που θεωρούσε εαυτό του

η ζωή του όχημα πού’φευγε άδειο

κι αυτός στο τελευταίο βαγόνι έβλεπε έξω

έναν άλλον κόσμο που χάνονταν

ήταν όλα θαυμάσια

το ολόλευκο σεντόνι μοσκομύριζε φαρμακείο

κι ένιωθε εκείνο το ανακουφιστικό μούδιασμα

τα μέλη του είχαν χαθεί

τα μάτια του κλείνανε

ήταν εκείνη η γλυκιά νύστα

όλα ήταν τόσο ωραία

ή μήπως δεν ήταν;

το μαύρο πρόβατο

εκείνη τη χρονιά οι γυναίκες

αντί για πρόβατα γέννησαν λύκους

κι ο χρυσός μόσχος ανέβηκε ξανά στο ύψος του θεού

οι δρόμοι γέμισαν αγριόσκυλα

ο σοφός, ο καλλιτέχνης, ο τραγουδιστής

φόρεσαν προβιές, τρέχουν ξοπίσω

ουρλιάζοντας δαιμονισμένα

το μαύρο πρόβατο έχασε ξανά το δρόμο

τα σκοτεινά στενά της Ομόνοιας

γέμισαν φλογισμένα μάτια

και σουβλερά δόντια.

το ξεχασμένο όνειρο                        

το παιδικό πρόσωπο γέμισε χαρακιές                                   9

χρόνια τώρα στις σκοπιές

κι η κόρη στ’ακρογιάλι θα φύγει                                    

δεν περιμένει

τους όρκους στην άμμο, σκόρπισε το κύμα

έμεινε μόνον η εκκρεμότητα η ερωτική

που κάποτε δεν έπαιρνε αναβολή 

τα χεράκια στις μηχανές ροζιάζουν

κι η καρδούλα δε φτερουγίζει πια

έμεινε μόνον η εκκρεμότητα η ερωτική

μπορεί πίσω από κάποια πόρτα

ανάμεσα σε βάρδια,

τρεις με τέσσερις ή έξη μ’επτα, μετά το σάντουιτς

εκείνο το αρχαίο όνειρο

μπορεί ακόμα να πληγώνει την παιδική ψυχή

που κουβαλά το γερασμένο άλογο

«l’argent contre la raison»

στο καρτιέ ντε μπανκ

διευθυντές δε βλέπεις ποτέ

μόνον επαίτες καλοντυμένοι

ζητούν ένα πεντόφραγκο αξιοπρεπώς

«το χρήμα ενάντια στη λογική»

κόκκινη γραφή βραδινή, στον τοίχο της ήσυχης πόλης

σαν βραδινός απολογισμός της μέρας

«τι να κρατήσω, τι να πετάξω»

βράδιασε πάλι, παραλήψεις και λάθη

δεν έχω τίποτα να κρατήσω πια, ούτε που ν’απολογηθώ

ψάχνω τον εαυτό μου μα δεν τον βρίσκω

η σιωπή                                

ετοιμασίες για σαλπάρισμα

ετοιμασίες που δε φέρνουνε τον άνεμο

μικρό κορίτσι κρύψε αυτό που θες να δείξεις

ο ψίθυρος της αύρας

είναι μουρμούρισμα τραγουδιού 

η κάθε στιγμή μας χάνεται

γι’αυτά που δε λέγονται μίλα τη σιωπή                                   10

το πιο παράξενο και γλυκό τραγούδι

                                                                                                             

ο έρωτας

την πιο επώδυνη πληγή

αυτήν απ’το πιο αγαπημένο χέρι

ο Αριστείδης Βλάχος

ταγματάρχης εν αποστρατεία

την κουβαλούσε πάντα

κάτω απ’τη στολή, να μη φαίνεται

την κουβαλάει και τώρα με τα πολιτικά

χρόνια τώρα είναι στο σώμα του

πονάει και δεν φεύγει

Ναστάσια Φιλίπποβνα                          

είχε πιεί λίγο πάρα πάνω σήμερα

διαπίστωσε πως το ίδιο το κρασί

σε βοηθά να ξεπεράσεις την πρώτη σου μέθη

νέοι την καληνύχτιζαν κι αυτή όμως δεν απαντούσε

γνώριζε πως δε θα την άκουγαν

είχε κιόλας φύγει γι’άλλο πανηγύρι

ο αόρατος θίασος είχε έλθει ξανά

γνώριζε πως αυτή τη φορά θά’φευγε μαζί του

στην παράσταση των λευκών προσωπείων                    

από βαθιά μέσα της ο ξεχασμένος εαυτός

τη γύρευε, έψαχνε να τη βρει

ήταν το σκοτεινό το αντίθετο

ερχόταν σαν μεθυσμένο αρσενικό ζώο

Ναστάσια Φιλίπποβνα

οι πιο εκκωφαντικές κραυγές

σβήνουν στα στήθια του παρθενικού κοριτσιού

που πάντα έχεις μέσα σου

την ώρα που τ’αρσενικά σκυλιά

ψάχνουν λυσσασμένα για ένα κομμάτι σου

να το κάνουν δικό τους

την τρόικα θα οδηγεί ανθρώπινο ζώο

στη θέση των αλόγων, αγέλη άσπρων λύκων

φεύγοντας σαν ολόλευκο περιστέρι

πέταξες ξοπίσω το πολύχρωμο φόρεμα                                      11

το βρομισμένο απ’τον αντρικό πόθο

αυτό που κάποτε έγινε                                                       

ιερή παντιέρα της Αγίας Ρωσίας

Ναστάσια Φιλίπποβνα

σ’ανθισμένους κήπους κρυμμένοι νέοι

σε καλούν κι εσύ αποκρίνεσαι

ποτέ όμως δε γνώρισες το μεγάλο έρωτα

γιατί όταν σε κάλεσε αρνήθηκες

φεύγοντας απ’την πίσω πόρτα του ονείρου

για κείνο το ταξίδι το ξεχασμένο

σ’αρχαίους δρόμους

κι όπως πάντα ποτέ μα ποτέ δεν αναρωτήθηκες

αν θα μπορέσεις να γυρίσεις πίσω

είναι βέβαιο πως κανείς δε γεννιέται σοφός

η σοφία έρχεται από μόνη της

χωρίς να γίνει αντιληπτή

έτσι το πρώτο που καταλαβαίνεις, είναι η άγνοιά σου                          

το εύθραυστο της παρουσίας και του χαραχτήρα σου

ήταν αυτό που πολεμούσες,  κι αν νικούσες

σίγουρα θά’χες κάνει βήματα πίσω                  

όταν ξανάρθεις θα δεις πως το αληθινό δεν προβάλλεται

ότι επιδεικνύεται είναι ψεύτικο

τα όνειρά σου ήταν άλλα από τα δικά μου

γι’αυτό η ομιλία μας στο βάθος ήταν σιωπηρή

όσο περισσότερα λέγαμε

τόσο λιγότερο γνωριζόμασταν

με τα λόγια μπορεί να πλησιάσεις κάποιον

αλλά χρειάζεται κάτι άλλο για να τον βρεις

καλό ταξίδι

όσο ήσουν εδώ δε σε γνώρισα

τώρα που φεύγεις αρχίζω να σε γνωρίζω

θα σε περιμένω την άνοιξη στ’ανθεστήρια

θα είσαι η βασίλισσα στο πλοίο του έρωτα

άσπροι πήγασοι θα τ’οδηγούν

κι αυτό θ’αναδύεται από μιαν ουράνια θάλασσα

απ’το άρμα θα πέφτουν λουλούδια

και συ μια άλλη νέα θεά θ’απαιτείς θυσίες                                   12

θυσίες χωρίς νόημα χωρίς συναλλαγή

γιατί η Ομορφιά είναι χωρίς εικόνα                                         

δε λέγεται με τίποτα

μόλο που όλοι θέλουν να την πουν

κτυπά τα εκκωφαντικά τύμπανα του πόθου

που είναι βουβά

ναι θα σ’ακολουθήσω πάλι απ’την αρχή

Ναστάσια Φιλίπποβνα

μολονότι τώρα θα είσαι άλλη

                                 πάντα δικός σου

                                 Φιοντόρ  Ρασκόλνικοφ                     

όρκοι και πίστη                        

πάει καιρός που τα πλήθη βούιζαν

στους δρόμους κατακόκκινα

τώρα παντού σκύλοι γαβγίζουν στο νεύμα του αφέντη

κι εγώ πού’χα έτοιμο το σάκο για ταξίδι

διαπιστώνω πως είναι άδειος

ότι έχει μέσα, μου είναι άχριστο

στους δρόμους τους σκοτεινούς

του σώματός σου σ’αρχαίες σπηλιές

που κάποτε βρήκαν απάγκιο

βάρβαροι μακελάρηδες κι ημέρεψαν

σκοτεινό όνειρο είναι η ζωή μου

ακόμα αναρωτιέμαι ποιός είμαι

ήρθαμε κι οι δυο απ’αλλού γίναμε ένα για πάντα

μα το πάντα αυτό χωρίζεται

τα δάκτυλα γλιστρούν δεν κρατιόνται

φεύγουμε χανόμαστε

ζωή και όρκοι χαραγμένοι στην πέτρα

μπορεί να μιλάνε για μας

μα κανείς ποτέ δε θα καταλάβει

αυτό που σπάραζε μέσα μας

κάθε στιγμή που περνά είναι ακατανόητη

εκεί στην άκρη του γκρεμού

στον παράξενο αυτό χορό του Ζαλόγκου

πέφτουν τραγουδώντας όλο ελπίδα

κι εγώ που διστάζω με κοιτάνε συγκαταβατικά

ξέρουν καλά πως αυτό που θεωρούσα ιερό                                13

αυτοί μπορεί να τό’χαν βατέψει

ή νά’χαν ασελγήσει πάνω του                                           

μου ψιθυρίζουν με πικρό χαμόγελο                  

«ναι έτσι είναι φίλε στο βάθος ο κόσμος μας

ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος                        

και δε μπορούμε αληθινά να τον αλλάξουμε»

στην ανταριασμένη θάλασσα επάνω

κυματίζει ολόλευκος αφρός

απ’τη χαραγμένη πέτρα την τριμμένη κάτω

ξεπετάγεται κυκλάμινο

το λόφο απέναντι κοκκίνισαν οι παπαρούνες

κι ο βορινός άνεμος φύσηξε την ευωδιά του πεύκου

καρδιά μου χίλιες φορές κι αν ζήσω

δε θα τα χορτάσω

οι μυρμηγκιές των ανθρώπων

που αφήσαμε πίσω μας

βουίζουν στις τρύπες της πόλης

βαθιά την κατατρώγουν

όταν βγάλουν τα φτερά τους

θα επιχειρήσουν εκείνο το αβέβαιο ταξίδι

για την άλλη πόλη τη μακρινή

περί απείρου                     

ακόμα και σήμερα μετά από τόσα χρόνια

μπορεί να δει αυτό το θαυμάσιο:

τα πουλιά πρωί-πρωί ξεκινάνε τη δουλειά

σαλτάροντας από κλαδί σε κλαδί, τσιμπολογώντας εδώ κι εκεί

η νύχτα κουρασμένη κρύβεται, στο σκοτεινό δωμάτιό της

είναι η ώρα που ο Νικολάκης Βούρβαχης

διακεκριμένος κάποτε μαθηματικός,
για θέματα του απείρου στην έδρα της Σορβόνης

θα σηκώσει πάλι το τσουβάλι με τ’άχριστα

κόκκαλα δέρμα και προπάντων τρίχες

και θα βγεί στο δρόμο να κονταροχτυπιέται με τα μηχανοκίνητα

που καί αυτά δεν παραλείπουν ποτέ να βγουν

έκανε με το πάρα πάνω το κοινωνικό του καθήκον

προσδοκά και η κοινωνία να κάνει κάτι γι αυτόν

ξέρει πολύ καλά ότι στο δρόμο κάπου                                                      14

τον περιμένουν νομίσματα μα δεν ξέρει που

παιχνίδι απείρων πιθανοτήτων είναι η ζωή                                        

το παλτό στον τενεκέ ήταν θαυμάσιο

έκανε όμως ζέστη

ούτε να το φορέσει ούτε να το κρύψει

τότε τού’ρθε στο νου το βάρος το αφόρητο

το βάρος της ιδιοκτησίας

στον τοίχο απέναντι κόκκινη μπογιά

«κάτω το κεφάλαιο»

να κάτι παράδοξο που τον απασχολούσε:

αυτό που έβλεπε κάποτε στον ύπνο του

το βλέπει τώρα ξύπνιος

τα τρενάκια στο σταθμό

πάντα στην ώρα τους κουρδισμένα

ανθρωπάκια χρωματιστά μπαινοβγαίνουν

με το νόμισμα στο στόμα
όταν γίνουν ασπρόμαυρα περνάν απέναντι

ο Νικολάκης Βούρβαχης όμως

χωρίς νόμισμα χωρίς τρένο

είχε προ πολού περάσει απέναντι

η Νύχτα έρχεται αργά-αργά κάθε βράδυ

δε βιάζεται,  όποτε θέλει έρχεται

κι αυτός ο Nicola Vourvachy

διακεκριμένος κάποτε μαθηματικός της Σορβόνης

την περιμένει,  ξέρει πως θα έρθει

έχουν μυστικό ραντεβού που δεν έχασαν ποτέ                                                                                                                         

ακόμα κι όταν αποφάσισε ν’αθετήσει το ραντεβού

ξέχασε κι ήταν όπως πάντα εκεί

θέματα τέτοιου επιπέδου τον απασχολούσαν

κουτσοπίνοντας στο ταβερνάκι

Βεΐκου και Ροβέρτου Γκάλι γωνία, στου Μακρυγιάννη                                     

για το Νικολάκη Βούρβαχη

ένα ποτηράκι ακόμα δεν είναι τίποτα

ίσως δυο γουλιές

αυτό όμως είναι που κάνει τη διαφορά

του θυμίζει την ξεχασμένη τέχνη να πετά

μόνο που η προσγείωση είναι δύσκολη                                 15

την κάνει πάντα μόνος

αυτό το απόγευμα                                                                

πέταξε πάλι μακριά γελώντας

ξέχασε όμως να προσγειωθεί

μπορεί να έχασε το δρόμο

αθέτησε το ραντεβού κι η Νύχτα ήρθε μόνη

καλό ταξίδι Νικολάκη Βούρβαχη

το ποτήρι σου γεμάτο κι ανόθευτο

ας μην αδειάσει ποτέ

σ’αυτό το ταξίδι το μακρινό

ο κόσμος μέσα μας

βακχεία

μάσκες φοράμε τα ίδια μας τα πρόσωπα

αγρυπνώντας περιμένοντας το Διόνυσο

να προσφέρει σώμα και αίμα

ο θεού υιός μίλησε:

το τραγούδι το λαλίστατο το σιωπηρό

το εκκωφαντικό πανδαιμόνιο

έδειξε το δρόμο

ο μεγάλος ήχος δεν ακούγεται

τον νιώθουμε μέσα μας

ο ήχος αυτός ο ασταμάτητος του σύμπαντος

είναι πολύ μακριά

γιατί πολύ βαθιά βρίσκεται μέσα μας

το μεγάλο ταξίδι                      

το μεγάλο ταξίδι είναι πολύ μακρινό

οι μηχανές δεν το προλάβαίνουν

γυρίζω και ταξιδεύω αντίστροφα

στ’αρχαία πρόσωπα

στους ξεχασμένους δρόμους του εαυτού

πίσω απ’το χρόνο και πέρα απ’το χώρο

οδηγώ μέσα μου αυτό που δεν προλαβαίνω

το αιγαίο

ο σταυρωμένος κούρος στις κυκλάδες
όπου ο άνεμος του αιγαίου φυσάει άγρια
όχι όμως πολύ άγρια
η γη του αιγαίου πάντα σείεται
όχι όμως πάρα πολύ

μας θυμίζει:
το αιγαίο δεν ήταν πάντα θάλασσα
στις κορυφές όμως των νησιών
υπάρχουν θαλάσσια απολιθώματα. 

το εγώ και το άλλο                

χορεύουμε χορό ξεχασμένο του ονείρου μας                  16

το χορό του σπορέα το χορό του θανάτου

στέφανα γάμου και σάβανα

αυτό το σκοτεινό το κρυμμένο μεσ’το φως                          

στο μακρύ νυχτερινό ταξίδι γυρίζει πίσω

ολόλαμπρο, στο σκοτάδι

το εγώ και το άλλο 

αυτό που είναι πίσω  σκοτεινό κι αντίθετο

με έλκει

όσο πιο μακριά τ’αναζητώ τόσο γυρίζω πίσω                                                                                          τα χνάρια του βουλιάζουν και χάνονται μέσα μου

αυτός ο άγνωστος ο εαυτός νύχτα έρχεται

με γεννάει και γεννιέται από μένα

με φθείρει και φθείρεται

θνήσκουσα γένεση είναι

το ένα πρόσωπο χάνεται στο σκοτάδι

το άλλο γίγνεται απ’αυτό

φλόγα είναι, απ’τη μια στάχτη απ’την άλλη φως

ερμαφρόδιτον                   

αυτή η στιγμή η μοναδική είναι αιώνια

δε θα κάνω σχέδια, δε θα νιαστώ για το αύριο

έχω και δεν έχω όνομα

το πρόσωπό μου είναι πάντα άλλο

είμαι μόνο τώρα

σιωπηρό τύμπανο του έρωτα

όσο πιο δυνατά χτυπά

τόσο βουβαίνεται στον αναστεναγμό

λέει γι’αυτά που όσο τα μιλά, πιο ακατανόητα γίνονται                            

αυτοί που λατρεύουν θέλουν να μάθουν

ρίξε το λευκό προσωπείο

να δούμε το αόρατο το άλλο σου πρόσωπο

Εκείνη δεν έχει παρά να γυρίσει αντίθετα

όψη φρικτή, μορφή άμορφη, όλα τα πρόσωπα και κανένα

το πλοίο με τα πανάρχαια ξύλα τα μαύρα χωρίς πανιά

τα κατάρτια πνιγμένα στην ομίχλη

στην πρύμνη η σκιά η παμπάλαια βλέπει αντίθετα

το σκαρί ξέρει μόνο του το δρόμο                                              17

η αιτιακή αλυσίδα                                                                  

ο ώριμος πορεύεται υποταγμένος

ξεφύλλισε το βιβλίο και ξέρει

είναι έτοιμος για το μεγάλο ταξίδι

ο νέος καλπάζει με μαλλιά λυμένα

μ’αλαζονεία και περιφρόνηση, με σοφή άγνοια

κούρος λαμπρός,

το νεογέννητο κλαίει γοερά

θα το υποτάξουν;

στην τάξη του σύμπαντος που με κάνει να είμαι

η μεγάλη αλυσίδα της αιτίας

ζώα φυλές πρόγονοι κι εγώ

το πιο μεγάλο μέρος του εαυτού τώρα

είναι απ’τις ίδιες αιτίες των προγόνων

υπάρχω σαν αποτέλεσμα του εαυτού

υπάρχω σαν αιτία, αυτών που ήταν η αιτία μου

το ύφασμα

ακούοντας την φωνή της δυσπιστίας

τη φωνή της δυσαρέσκειας

και της αγανάκτησης της πνιγμένης

περπατώντας περπατώντας

ένας θάνατος έρχεται κι οδύρεται

είναι ο δικός μου θάνατος, με ακολούθησε πολύ                                     

τη μέρα της γέννησης                                                      18

που ήταν μια μέρα χωρισμού

έφυγα καλπάζοντας με λαχτάρα άλογη                      

το γέλιο της χαράς μου είχε μέσα τη σκιά του οδυρμού                             

θέλω σπαραχτικά  τον μεθυσμένο καλπασμό

να χαθώ να φύγω όσο μακρύτερα μπορώ

να ξεχάσω τη συνάντηση την οδυνηρή

ας με βρει ανυποψίαστα πετώντας

το πολύχρωμο ύφασμα τό’ πλεκα

κι αυτό με τύλιγε, κάνοντάς με να είμαι

με τύλιγε ως την στιγμή που μού’κλεισε τα μάτια

δε βλέπω πια το πολύχρωμο σάβανο που είναι η ζωή μου                                    

με τα μάτια γυρισμένα προς τα μέσα βλέπω αντίθετα

μπορώ να βλέπω το χωρίς χρόνο, το χωρίς χώρο

να βλέπω το χωρίς σχήμα, το χωρίς χρώμα                           

έπαψα να πεθαίνω αυτό που ήμουν

ζω αυτό που δεν είμαι

τώρα μπορώ ν’ αθετώ το ραντεβού

τη συνάντηση την οδυνηρή

αυτό που είχα εκκρεμότητα στο νου μου

το πραγματοποιούσα συνεχώς

απ' τη στιγμή της γέννησής μου                 

ο προφήτης                     

φορώντας το προσωπείο της αποκάλυψης έφυγε

δε θα επιστρέψει ποτέ πια

η αποκάλυψη γίνεται μια φορά,  είναι μία

μερικοί μπορούν ακόμα να τον ακούν

απομακρύνεται στις στέπες της σιβηρίας

παραληρώντας ιερούς ψαλμούς . . . . μαζί του

και τώρα που το πλέγμα των απαγορεύσεων

που είναι η ελευθερία έσπασε

χωρίς περιορισμούς χωρίς ήθος

σκλάβοι του πάθους μας θα γίνουμε

η ελευθερία ορίζεται ακριβώς εκεί που αίρεται

είμαι λεύτερος τον εαυτό μου να υποδουλώνω

Αλέξανδρος                      

σ’άλογο ξέφρενο τρελό μαστιγωμένο                                  19

καβαλάρης νέος ωραίος

μεθυσμένος μ’οράματα και πάθη                                    

στη μικρή πορτίτσα του θανάτου ταπεινά θα πεζέψει

σκυφτός και μόνος θα περάσει

στο σπιτάκι της λίθης το χαμένο χίλια χρόνια μοναξιάς                

το φρενιασμένο άλογο της δόξας της νιότης

χάνεται στο βάθος του ορίζοντα

δεν περιμένει

η νεανική μάσκα έφυγε

όταν ξαναγυρίσει

με τα σημάδια της τραγωδίας της γνώσης

θά’ναι εκείνο το έμπειρο πρόσωπο

με το πονηρό χαμόγελο των γερατειών

ξέρει πως είναι αυτό γιατί είναι άλλο

εκείνο το πρόσωπο το παλιό, που έμεινε νέο κι ωραίο

το πήραν ξένοι βάρβαροι ζηλωτές το λατρεύουν

περιμένοντας τον ερχομό του                                  

δεν θα έλθει

όντας αιώνια νέο και ίδιο

είναι νεκρό

είναι και χρόνος               

πορεύομαι συντιθέμενος σ’άλλες θέσεις

είμαι αλληλουχία θέσεων αυτοαναίρεσης

θέσεων ανασύστασης

η πορεία μου σαν ουσία είναι η διάρκειά μου

είναι μια διάρκεια που δεν διαρκεί

εγώ είμαι μόνο τώρα

η αυτοαναιρούμενη επιβεβαίωση

το παρόν στίγμα

που αλληλοαποκλείονται δυο καταστάσεις

υπάρχω εγώ αλλού ― υπάρχω άλλος εδώ

μπορώ να είμαι μόνον εκεί που διαψεύδομαι

η νόηση

το αντικείμενο της νόησης, φύλλα ξερά στάχτες

ο μοναχικός τεχνίτης του αντίλογου λόγου                               20

θα τα κάνει τέχνη μιας χρήσης

ή απεριορίστων χρήσεων την ίδια στιγμή                          

συνεχώς διαφορετικών

θα καίονται φωτίζοντας τον εαυτό τους

στο έσχατο κενό η πληρότητα

στο μέγιστο οργασμό η γαλήνη

στην πολυμάθεια η άγνοια

το ίδιο το φως είναι σκοτεινό

η ίδια η φωτιά παγερή

διαπερνά τα πάντα χωρίς να τ’αγγίζει

το τέλειο είναι νεκρό, το ζωντανό ατελές

αντλεί δύναμη απ’την αδυναμία του

ζωή απ’το θάνατό του

ΜΙΚΡΗ ΠΑΡΩΔΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ,  ΠΟΛΙTIΣΜΟΥ  ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗΣ   (11―9―2014)

η παρωδία αυτή, συνίσταται από ακριβείς, παραποιημένες ή παρανοημένες κρίσεις, αποσπάσματα και υπαινιγμούς των:  ηράκλειτου, ζήνωνα, λάο-τσε, πλάτωνα, καντ, αριστοτέλη, ντε καρτ, χέγκελ, μπώμ, χούσσερλ, χάμπλ, χάιντεγκερ, βιττγκενστάιν, μπιτσάκη, παπανικολόπουλου, βέλτσου, αϊνστάιν, φόγιερμπαχ, ομπάμα, λεφέμπβρ, γραμματικάκη, τερζάκη, σινόπουλου, μητρόπουλου, φουκώ, δημητράκου, φέινμαν, μουντέ, γιανναρά, καρυωτάκη, μάο τσε τούνγκ, γιάνγκ, χαρδούβελα, αγ.γραφής, της διεθνούς, ανωνύμου του αναρχικού και εμού του ιδίου.

Η ΠΤΩΣΗ

όταν ήλθε η πτώση
αυτοί που επέμεναν να είναι άνθρωποι
χωρίς σουβλερά δόντια, χωρίς αιχμηρά νύχια
χωρίς γρήγορο τρέξιμο
―στη ζούγκλα―. . . .
οι άλλοι, που στροβιλίζονταν στα κλαδιά
βοηθούμενοι πολύ από την ουρά τους και το laptop,
κοίταζαν με περιφρόνηση

όσοι απ’το γένος των ανθρώπων
τους μιμήθηκαν γκρεμίστηκαν στη γη
προκαλώντας το γέλωτα
κάποιοι απ’αυτούς βρήκαν
πως το ανθρώπινο κρέας είναι πολύ νόστιμο
έτσι όταν επίτασσε η βιολογική τους ανάγκη
τη βρώση κρέατος
έκριναν πως ήταν η ευκολότερη λεία
και κάθε τόσο ακούγονταν ομαδικοί αλαλαγμοί
διασπαρμού και εριστικές κραυγές μοιρασιάς

φαίνεται πως μετά την πτώση
η "εξέλιξη" θα παρακάμψει τον άνθρωπο
και θα ξαναπεράσει ―προς τα πίσω―
απ’το γένος των πιθήκων

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ  ΚΡΙΤΙΚΗΣ

ο κύριος γιάνης βαρουφάκης καθαρόαιμος κενσιανός
δε φαίνεται να πιστεύει σε αλλαγές "από τα κάτω"
εναποθέτει τις ελπίδες του σ’ένα ορθολογικότερο σχεδιασμό
κρατικής ή διακρατικής πολιτικής

αναλύοντας τους λόγους και τις συνέπειες της παγκόσμιας κρίσης,
θεωρεί ως αιτία της το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα
με την επινόηση των καινοφανών χρηματοπιστωτικών εργαλείων
στη wall street, στο city του λονδίνου. .  .
. . .τα τοξικά ομόλογα και . . . . .

ο πάλαι ποτέ john maynard keynes
η συμφωνία bretton woods
στα χιονισμένα όρη του new hamshire
οι μηχανισμοί ανακύκλωσης πλεονασμάτων
τα ελλείμματα των αδυνάτων, τα πλεονάσματα των ισχυρών. . . .

ο paul volcker και η ελεγχόμενη διάλυση
της παγκόσμιας οικονομίας
ο milton friedman και η νεοαποικιακή στρατηγική των ΗΠΑ
η κερδοφορία, η κερδοφορία, και…

άραγε η περίφημη "γλωσσική σύνταξη"
είναι πάντα επαρκής να οδηγήσει στη σωστή σκέψη;
άραγε η περίπτωση του μακιαβέλλι έφτασε ως εμάς 
για τη θαυμαστή διαύγεια της γραφής του
ή για την κυνικότητα της σκέψης του;

όταν γονυπετής προσέφερε το έργο του
στον λαυρέντιο το μεγαλοπρεπή εκλιπαρώντας να στρέψει
το βλέμμα επάνω του και να δει πόσο άδικα υποφέρει,
τονίζοντας ακόμα πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει
αν ο ηγεμόνας το απαιτήσει
ο λωρένζο ούτε που έστρεψε το μάτι του
όλοι αυτοί οι ηγεμόνες
έπαιζαν τον Ηγεμόνα στα πέντε τους δάκτυλα
πρoτού ο μακιαβέλλι γράψει τον "Ηγεμόνα" του

ο νικολό μακιαβέλι,
ο αποκαλυπτικός κυνισμός της λογικής τυπικότητας
η διαύγεια της γραφής,
οι απαστράπτουσες και κοφτερές λάμες
τρόμος και δέος. . . . .                                                                       

η ίδια η πράξη είναι η πιο διαυγής γλώσσα
αυτοί έγραφαν με το σπαθί τους
ότι με τρεμάμενο χέρι από μια φανταστική ηδονή δύναμης
ο συγγραφέας βροντοχτυπώντας τύμπανα πολέμου
φανταζόταν πως η πένα του ήταν κανόνι

ο λαουρέντιο των μεδίκων λοξοκοίταξε ειρωνικά

. . . . . ."εφηρμοσμένες" παρατηρήσεις
περί του κυνικού συσχετισμού οικονομίας και πολιτικής
. . . . . .τρόμος και δέος. . . . 

ο milton friedman λοξοκοίταξε ειρωνικά

το παιγνίδι της οικονομίας για την οικονομία
και της οικονομίας για τη δύναμη
μοιάζει με το παιγνίδι των Πιθήκων στα κλαδιά
ο αληθινός Άνθρωπος δε μπορεί να παίζει
στη ζούγκλα θα χαθεί
όσοι προσπάθησαν απ’τους εναπομείναντες ανθρώπους
εν αγνοία τους έπαιζαν σ’ακατάλληλο γι’αυτούς πεδίο
θέλει άλλες δεξιότητες
ο Άνθρωπος παίζει εκεί που μπορεί, στον πολιτισμό,
την ανθρωπιά, την ιδεολογία, την τέχνη, τη λογική
                    η λογική;
η ελευθερία απορρέει απ’την εξουσία
αφού για να είσαι λεύτερος πρέπει να μπορείς
η εξουσία απορρέει απ’τις κάννες των πυροβόλων
. . . . εμπρός της γης κολασμένοι
                    της γης κολασμένοι. . . .

ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ  ΚΡΙΤΙΚΗ

…και μόνο να ρωτήσεις, πως μια αντίληψη είναι δυνατή; 
προϋποθέτει αμφιβολία για την αλήθεια της
προσβάλλοντας εκείνους των οποίων όλο το έχειν
συνίσταται σ’αυτό το κειμήλιο…
τότε στρέφουν ειρωνικά το βλέμμα επάνω σου
φέρνοντας στα χέρια τα μεταφυσικά τους εγχειρίδια…

κι η αλήθεια;

η αλήθεια είναι απείρως πολυσύνθετη και πολύπλοκη
κι ενώ μπορεί να φαίνεται ασυνάρτητη δεν είναι
γι’αυτό, αντίθετα με το ψέμα, δεν είναι αληθοφανής
έτσι το ψέμα αποδίδει περισσότερο
                                                                                                                 
ΗΘΟΣ ΤΑΞΗ  ΚΑΙ ΑΣΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ

ένα παιδί πεινάει
φαινόμενο αντιαισθητικό και ανήθικο, 
δεν αντιστρατεύεται όμως τον αστικό "νόμο"
αυτός αποδέχετει την πείνα, την φτώχεια, τη δυστυχία
ως "εφαλτήριο ανάπτυξης"
άλλο η ηθική ενός ατόμου ως στάση ζωής
κι άλλο η συλλογική ηθική ερμηνεία ενός φαινομένου, 
που η πιο επίσημη, είναι ο νόμος

οι νόμοι που έχουν να κάνουν
με την ηθική ερμηνεία κοινωνικών φαινομένων,
μολονότι σχετίζονται μ’αυτά
παρακάμπτουν τον ηθικό τους πυρήνα .
προδίδοντας τις ηθικές μας αξίες,
ερχόμαστε σ’αντίθεση με τη συνείδησή μας,
μα όχι πάντα με τον νόμο,
αντίθετα είναι φορές που ο νόμος μας επιβραβεύει.

Η ΜΠΑΛΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ

αμερικάνε μπορείς να σκοτώνεις άραβες
ναι βέβαια να σκοτώνεις άραβες
μα πρόσεξε, μόνο με όπλα της πατρίδας
ναι μπορείς να σκοτώνεις άραβες
όχι εδώ στη χώρα του νόμου,
της δικαιοσύνης και του πολιτισμού

αμερικάνε μπορείς να σκοτώνεις άραβες
φιλοξενούμενος στη χώρα τους και στο σπίτι τους,
οικογενειακά με τις γυναίκες και τα παιδιά τους,
νόμος, τάξη, τρόμος και δέος. . . . 
αμερικάνε δεν έχεις τίποτα προσωπικό με τους άραβες
είναι καλοί έντιμοι και φιλόξενοι άνθρωποι
…όμως η πατρίδα, το πετρέλαιο, ο μισθός σου και. . .

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΜΠΑΡΜΠΑ ΘΩΜΑΣ
KΑΙ Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΊΩΝ 2014

η αμερικανική κυβέρνηση παρακολουθεί από κοντά
τις εξελίξεις στη λωρίδα της γάζας
εκφράζει ανησυχία και αποτροπιασμό
υπάρχουν ευθύνες κι αθώα θύματα
―καί απ’τις δυό πλευρές―
―ας δείξουν όλοι αυτοσυγκράτηση                                          

ο παλιός μπάρμπα θωμάς
ήταν δούλος αλλά ελεύθερος,
ο νέος, είναι δούλος αλλά και πρόεδρος
…των δούλων

στον καιρό μας οι περισσότεροι δούλοι
φορώντας παρδαλά ρούχα και κουνώντας τον κώλο τους
εκτός του ότι νομίζουν πως κάνουν τέχνη
πιστεύουν πως είναι και ελεύθεροι…

…οι υποταγμένοι "δημοκρατικοί πολίτες
του καπιταλισμού της ευημερίας"…

                          *
είδες λοιπόν κύριε βίζο-λεβίζο
η αλαζονεία της δύναμης και του παρά
μπορεί να σε κάνει γερμανό και μάλιστα ναζί
αλλά κι εκεί υπολείπεσαι
οι γερμανοί είχαν ανώτερο επίπεδο οργάνωσης
όλα αξιοποιούντο
στο †έλος δεν έμενε τίποτα,  παρά μόνο στάχτες

                   άκτουνγκ!
βίζο-λεβίζο, πρέπει να φτιάξεις σύγχρονους φούρνους
πάλι οι γερμανοί προηγούνται
"ο κουλουράς πουλάει φρέσκα κουλούρια"

Η ΤΡΕΛΑ ΩΣ ΛΟΓΙΚΗ

θέσις:

Η προσχώρηση σε μιαν ιδεολογία
προϋποθέτει την αποδοχή κάποιων αρχών
είναι μια ατομική στράτευση
η αλήθεια της ιδεολογίας είναι "δείκτης του εαυτού της"
κι η προσχώρηση σ’αυτήν, μια υπαρξιακή ταύτιση
μια σύνδεση του όντος με το δέον γενέσθαι

αντίθεσις:

η αντιιδεολογία;
σύνδεση του όντος με το μη δέον γενέσθαι;
του όντος με τη βαρβαρότητα;

ερώτησις:
και το είναι;

η απάντηση στο ερώτημα περί του είναι                                              
αποβλέπει να ορίσει ο άνθρωπος τις απριόρικες συνθήκες
που εξετάζουν τα όντα ως προς τους ποικίλους τρόπους ύπαρξής τους.
είναι τελικά, ο δρόμος της υπαρξιακής αυτοκατανόησης,
δρόμος της υπαρκτικής αυτογνωσίας;

κόντρα-ερώτησις:

είναι η γενεαλογία της γραφής γραμματολογία αναιρετική του κρίνειν
αυτού που δε μπορεί να κριθεί
γιατί έχει υποσκάψει τους κανόνες της λογικής και της κρίσης;

επισήμανσις:

το φιλοσοφικό κείμενο δεν είναι ανάγκη
να αποδεικνύει αυτό που ισχυρίζεται
είναι εξίσου εποικοδομητικό να ορίσει:
πως ο ισχυρισμός του είναι λογικά δυνατός

αντεπισήμανσις:

η ορθολογική θεμελιοκρατία δε θεμελιώνεται,
είναι φιντεϊστική
κι έτσι γι’αυτούς που αγνοούν τη διαλεκτική
η τρέλα μπορεί να έχει ηγεμονικό μερίδιο στη λογική

Η ΛΟΓΙΚΗ

η λογική είναι η επιστήμη της καθαρής ιδέας
της ιδέας μεσ’το αφηρημένο στοιχείο της νόησης

και η νόηση;

θέσις:

είναι αυτό που ενεργοποιεί τον εαυτό,  
το εγώ ως σκεπτόμενο, το καθαυτό δι-εαυτόν γενικό
ο καθαρός αυτοσχετισμός, η αφαίρεση της παράστασης
και της αίσθησης από κάθε ιδιαιτερότητα της φύσης,
το εγώ ως η ύπαρξη μιας αφηρημένης γενικότητας,
το αφηρημένα ελεύθερο

επίφασις:

το εγώ ως γενικό υποκείμενο της νόησης, 
είναι το πανταχού παρόν που διαπερνά όλες τις κατηγορίες
cogito ergo sum                                                                                           

αντίθεσις:

κάθε ξεχωριστό εγώ μπορεί να σκέπτεται,
το αφηρημένο και γενικό εγώ όμως όχι

λόγος:

ο αναλογισμός πάνω σε κάτι,
το γενικό που περιέχει την αξία κάθε πράγματος,
είναι το ουσιώδες εσωτερικό

αντίλογος:

οι ιδέες ως προεμπειρικά υπαρκτές ήταν δεκτές
ως εσωτερικές συγκριτικές νοητικές αντιστοιχίες,
το απόλυτα γενικό όμως, ως ιδέα μέσ’την ιδέα,
προσφέρει κάτι;

κόντρα-λόγος:

η εκ των προτέρων γνωστική δυνατότητα
είναι η καταγραφή της πορείας του όντος
μέσα στο ίδιο το γίγνεσθαι,
ο διάλογος της πορείας του όντος με τον κόσμο,
που περιλαμβάνει τον κόσμο κωδικά μέσα του

η εμπειρία αφυπνίζει κι αποκωδικοποιεί αυτή
την εσωτερική πορεία
που έτσι γίνεται η γνώση του κόσμου έξω

Η ΣΚΕΨΗ

λόγος

συχνά λέγεται "σκέψου από μόνος σου"
μα κανείς δε μπορεί να σκεφτεί στη θέση άλλου

αντίλογος:

το γενικό κι αφηρημένο νοείν, ως κοινωνική σύμβαση,
ως το γενικά αποδεκτό μπορεί να "σκέφτεται γενικά" για τους άλλους;

θέσις:

μεσ’τη νόηση βρίσκεται άμεσα η ελευθερία
αφού ως πράξη του γενικού
είναι ο αφηρημένος αυτοσχετισμός
ένα παρ’εαυτόν-Eίναι απροσδιόριστο                                           

αντίθεσις:

αφηρημένη ελευθερία δεν υπάρχει
η ελευθερία είναι σύνδρομο απαγορεύσεων και περιορισμών
που τελικά καθείς είναι ελεύθερος τον εαυτό του να υποδουλώνει

σύνθεσις:

είμαι λεύτερος να επιλέγω
ανάμεσα σε μιαν απεριόριστη σειρά
εσωτερικά γεγραμμένων αντιφατικών καταστάσεων
όπου η καταγραφή είναι ο καταναγκασμός
και η αντιφατικότητα η ελευθερία

Η  ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ

θέσις:

η κριτική θεωρεί την εμπειρία μοναδική πηγή γνώσης
όχι όμως γνώση της αλήθειας αλλά των φαινομένων

αντίθεσις:

μόνο φαινόμενα αληθινά υπάρχουν

λόγος:

η γενικότητα κι η αναγκαιότητα που αναβαθμίζουν την εμπειρία
δεν προέρχονται απ’αυτήν
ανήκουν στην αυτενέργεια της νόησης
υπάρχουν "a priori"

αντίλογος:

ούτε η εμπειρία μπορεί χωρίς a priori κληρονομικούς νοητικούς
μηχανισμούς, ούτε οι μηχανισμοί χωρίς εμπειρία,
έτσι αίρεται ο a priori χαραχτήρας τους
το ένα γεννά το άλλο αλλά συγχρόνως το μάχεται κι όλας

επίλογος:

το ον είναι η κωδική καταγραφή του παγκόσμιου γίγνεσθαι 
κι η εμπειρία το αφυπνίζει ν’ακολουθήσει αρχαίους
ξεχασμένους δρόμους μέσα σ’αυτή, αποκωδικοποιώντας
και συνειδητοποιώντας την.
…είναι λοιπόν η γνώση, "Ανάμνησις" του εαυτού;                                     

Η ΙΔΕΑ

είναι η ιδέα κάτι γενικό που περιλαμβάνει την ομοιότητα πολλών
ή κάτι ειδικό, ως ιδέα ενός  μεμονωμένου αντικειμένου;

θέσις:

αν η ιδέα ως γενικό υπάρχει σε σχέση με άλλα, 
τότε τα άλλα είναι μέρη της αφού είναι μέρη του ενός
που είναι κάποιο όλον, έτσι όλον και μέρη μετέχοντας του ενός, 
έχουν και δεν έχουν πέρας, είναι όμοια κι ανόμοια με τον εαυτό τους
και μεταξύ τους, μπορούν να γνωστούν και όχι,
έχουν όλους τους χαρακτηρισμούς και συγχρόνως κανέναν

αν το ένα ως ιδέα ειδική υπάρχει απόλυτα κι ανεξάρτητα των άλλων, 
δε μπορεί να είπωθεί τίποτα γι’αυτό, ούτε για τα άλλα,
είναι αδύνατο να γνωστεί, είναι απόλυτα διαφορετικό από τα άλλα
και δεν μπορεί να πάρει κανένα κατηγόρημα

αντίθεσις:

στην προσπάθειά της η λογική ικανότητα να γνωρίσει το απόλυτο στοιχείο
του κόσμου αντινομεί, δηλαδή καταφάσκει σε δύο αντίθετες προτάσεις
με την ίδια αξία για το ίδιο αντικείμενο,
έτσι η περιγραφή για το περιεχόμενο του κόσμου πάντα αντιφάσκει

λόγος:

το καθαυτό υπάρχει αλλά μόνο φαινόμενα αντιλαμβανόμεθα,

αντίλογος:

αυτός ο ίδιος ο κόσμος είναι αντιφατικός, καθαυτά δεν υπάρχουν

σύνθεσις:

δεν υπάρχει κάτι χωρίς μέγεθος,
για να υπάρχει πρέπει να έχει μέγεθος και όγκο
και μιαν απόσταση από κάποιο άλλο 
το ίδιο ισχύει και για το περιθώριο αναλόγως
δεν είναι δυνατόν να υπάρχει έσχατο μέρος κάποιου, 
ούτε του σώματος, ούτε του περιθωρίου, 
ακόμα τίποτα δεν υπάρχει άσχετα από άλλο
έτσι αν υπάρχουν πολλά, 
είναι ανάγκη αυτά να είναι συγχρόνως μικρά και μεγάλα
τόσο μικρά που να μην έχουν μέγεθος, 
τόσο μεγάλα που να είναι απείρου μεγέθους
                                                                                                               
κόντρα-σύνθεσις:

την ίδια ουσία δεν ξαναγγίζεις
αφού όλα βίαια και γρήγορα αλλάζουν
φεύγουν-επιστρέφοντας, διαστέλλονται-συστελλόμενα
συντίθενται-καταλυόμενα, είναι-μη όντας
αντιφάσκουν

ΤΟ ΝΟΗΜΑ Η ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ

θέσις:

το καθαρό Είναι, είναι η καθαρή αφαίρεση, το απόλυτα αρνητικό
που ως άμεσο είναι το απόλυτο μηδέν
έτσι το απόλυτο όντας το μηδέν, είναι το πράγμα-καθαυτό
ως απροσδιόριστο
κάθε προσδιορισμός από κει και πέρα
αναβαθμίζει την κενή σχέση -είναι και μηδενός-
σε συγκεκριμένο κάτι, που ως ενότητα, είναι το γίγνεσθαι

αντίθεσις:

κάτι κινείται όχι επειδή μια στιγμή είναι εδώ και μιαν άλλη πιο κεί
αλλά επειδή "είναι και δεν είναι" την ίδια στιγμή στην ίδια θέση,
η κίνηση είναι μια αντίφαση.

σύνθεσις:

το κινούμενο δεν κινείται ούτε’κεί που βρίσκεται ούτε’κεί που δε βρίσκεται

κόντρα-σύνθεσις:

όλα είναι-μη όντας, καταλύονται-συντιθέμενα
κι έτσι κινούνται μέσ’τον εαυτό τους
όντας αυτά, το ίδιο το γίγνεσθαι

λόγος:

ότι κινείται ευθύγραμμα και ομαλά κάποτε επιστρέφει στη θέση που ξεκίνησε
η ευθύτητα της πορείας λόγω περιστροφής του χώρου μετατρέπεται σε κυρτή

αντίλογος:

το κινουμένου ευθύγραμμα και ομαλά
επιταχύνεται για να υπερβεί την περιστροφή του χώρου
πάντα όμως χάνει κάτι
η απόλυτη ευθύτητα επιτάσσει ακαριαία ταχύτητα
                                                                                                              
το κινούμενο ακαριαία είναι συγχρόνως στην αρχή και το τέλος,
διαστέλλεται στο άπειρο και βυθίζεται συγχρόνως στο μηδέν

η απόλυτη ευθεία είναι μια έκρηξη στο σύμπαν
και συγχρόνως ακαριαία επαναφορά στην ίδια θέση
είναι το ακίνητο και ακριαίο, το μηδενικό και άπειρο

επίλογος:

κάθε σημείο, κάθε στιγμή του κόσμου, είναι μια μεγάλη έκρηξη
που λόγω του ακαριαίου δεν αντιλαμβανόμεθα
αυτό είναι το "εν δυνάμει-είναι",
όλα τα πρόσωπα και κανένα συγχρόνως

Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ

θέσις:

η διαλεκτική είναι η λογική της αντίθεσης,
εκφράζει την ιστορικά διαφοροποιούμενη ενότητα
αμοιβαία αποκλειομένων κατηγορημάτων,
διαψεύδει την τυπική λογική  μα δεν την καταργεί,
δεν πέφτει στο παράλογο, δεν είναι αντιφατική

αντίθεσις:

η μεγάλη ευθεία οφείλει να είναι κυρτή
το μεγάλο τετράγωνο δεν έχει γωνίες
από το ένα όλα και το ένα από όλα
στον ίδιο ποταμό μπαίνουμε και δεν μπαίνουμε
είμαστε και δεν είμαστε
την ίδια ουσία δεν ξαναγγίζουμε
γιατί όλα καταλύονται-συντιθέμενα, "είναι-μη όντας"
αντιφάσκουν

σύνθεσις:

τα αντίθετα διαλέγονται χωρίς να παραβιάζουν τα όριά τους
ο διάλογος σταματά εκεί που αληθινά αρχίζει

κόντρα-σύνθεσις:

τα αντιφατικά διαλέγονται παραβιάζοντας τα όρια μεταξύ τους
χωρίς ν’αφήνουν έσχατο στοιχειώδες ή καθαυτό απαραβίαστο

επίλογος:

στη δημοκρατία όλοι έχουν ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις             

κόντρα-λόγος:                                                                                        

η κοινωνία χωρίζεται σε τάξεις και στρώματα
με ανταγωνιστικά συμφέροντα, ―αντιφάσκει―,
η δημοκρατία είναι δημοκρατική-δικτατορία,
όσο μεγαλύτερη δημοκρατία για την τάξη που κυβερνά
τόσο μεγαλύτερη η δικτατορία γι’αυτή που κυβερνάται

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ DOPPLER ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΡΗΞΗ

θέσις:

η συχνότητα εκπομπής μιας φωτεινής πηγής μεγαλώνει
όσο πλησιάζει στον παρατηρητή
ενώ μικραίνει όσο απομακρύνεται απ’αυτόν
κι επειδή το φάσμα των γαλαξιών κινείται προς το ερυθρό
αυτοί απομακρύνονται, άρα το σύμπαν διαστέλλεται

επίφασις:

κάποια  στιγμή οι γαλαξίες είχαν μια κοινή εκκίνηση,
―την αρχή του σύμπαντος―,
ένα σημείο έκρηξης που δε μπορεί να νοηθεί
όπως δε νοείται το κέντρο του σύμπαντος
αφού η μεγάλη έκρηξη έγινε σ’όλο το σύμπαν, 
τίποτα, ούτε χώρος ούτε χρόνος δεν υπήρχε πριν,
η θεωρία της σχετικότητας το βεβαιώνει

αντίθεσις:

η θεωρία της σχετικότητας σχετίζεται με τη "σχετικότητα χώρου και χρόνου"
που τότε "δεν υπήρχαν"… τι λοιπόν μπορεί να βεβαιώσει;

λόγος:

στην κβαντομηχανική, η θεωρία του πεδίου
περιγράφει την κίνηση στοιχειωδών σωματίων
ως καταστροφή σε μια θέση και δημιουργία σε άλλη παραπλήσια,
επίσης κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί
πως γνωρίζει τι είναι το ηλεκτρόνιο προ της μέτρησης

αρχαιοελληνική γραμματεία:
ποταμωι ουκ εστιν εμβηναι δις τωι αυτωι,
μηδε της αυτης ουσιας αψασθαι κατ'εξιν,
αλλ'οξυτητι και ταχει μεταβολης σκιδνησι και παλιν συναγει
και προσεισι και απεισι, 
ουδε παλιν ουδ'υστερον αλλ'αμα συνισταται και απολειπει.                    

κόντρα-λόγος:                                                                                           

αυτό που καταλύεται-συντιθέμενο δε διαρκεί,
ούτε μπορεί να έχει ταχύτητα, είναι άλλο-αλλού

σύνθεσις:

η ταχύτητα του εκλυομένου φωτός από κινούμενη πηγή
δεν ακολουθεί τη φωτεινή πηγή
διαδίδεται πάντα σταθερά προς όλες τις κατευθύνσεις
έτσι το εκλυόμενο φως, υπάρχει σ’άλλη διάσταση απ’την πηγή 
διάσταση κβαντική

αν μετράμε μια διάσταση με τα μέτρα άλλης διάστασης
όλοι οι "λογαριασμοί" λαθεύουν, όντας χαοτικοί

αντίλογος:

ο κόσμος έχει απεριόριστες αρχές και τέλη όντας αιώνιος
είναι αντιφατικός όντας πολυδιάστατος

επίλογος:

τελευτη λεξεως αρμοττει η ασυνδετος
οπως επιλογος και ουχι λογος  . . .

ο πάπας έπαψε να στέλνει επιστήμονες στην πυρά
τους επιδοτεί
κι έτσι είδαμε το δάκτυλο του θεού
στο σημείο της έκρηξης ν’αγγίζει το σημείο της γένεσης
επίσης περιμένουμε και το μποζόνιο του θεού

μπορεί η λέξη θεός να φαντάζει γραφική και χαριτωμένη
όταν αποδίδει οικονομικά
η αλήθεια εξ’αποκαλύψεως θεού όμως, για τους όποιους απίστους
πάντα σήμαινε "θάνατο" και ποτάμια αίμα για τους αλλόθρησκους

Ο ΧΡΟΝΟΣ

θέσις:

το χθες δεν υπάρχει, το αύριο δεν υπάρχει, το τώρα είναι μόνο,
το τώρα που δε είναι, που είναι πάντα-άλλο,
είναι αυτό πάντα, η μηδενική αιχμή του φθίνοντος παρόντος

επίφασις:

κάθε τι ως καταλυτικο-συνθετικό γίγνεσθαι, όντας συνεχώς άλλο,              
δεν διαρκεί, χρόνος ως διάρκεια δεν υπάρχει                                       
                                                                                                               
λόγος:

οι συζυγείς ιδιότητες των κβαντικών γεγονότων-,
δε μπορούν συγχρόνως να προσδιοριστούν απόλυτα
αφού καταλυτικο-συνθετικά
η συχνότητα ως ρυθμός επανάληψης είναι καί αυτή χρόνος

 χρόνος και συχνότητα είναι δυο όψεις του ίδιου πράγματος
που εξελίσσεται σε διαφορετική διάσταση
αλλά εμείς παράνομα τις στριμώχνουμε νοητικά στην ίδια διάσταση,
βάζοντας στον ίδιο χώρο της σκέψης
το χρόνο του "κόσμου των πραγμάτων" που κυριαρχεί η αντικειμενικότητα
και τον χρόνο του "κόσμου των κβάντα" που η αντικειμενικότητα καταλύεται

αντίλογος:

το φως ως κβαντικό καταλυτικο-συνθετικό γεγονός
όντας συνεχώς άλλο-όμοιο με τον εαυτό του δεν έχει ταχύτητα
ούτε κινείται με τον τρόπο που εμείς πιστεύουμε

ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

θέσις:

μπορούμε να πούμε ότι η παγκοσμιότητα του καπιταλισμού
οφείλεται καταρχήν στην ανθρώπινη φύση και την καταναλωτική βουλιμία, 
στην ανταπόκριση που έχει ο καταναλωτισμός 
στην ενστικτώδη και ζωική φύση του ανθρώπου.

αντίθεσις:

η ενστικτώδης και ζωική φύση του ανθρώπου
δε γεννά την καταναλωτική βουλιμία, μα η "ελεύθερη οικονομία"
μέσω της διαφήμισης ως τέχνης και της υπερδιέγερσης των φυσικών αναγκών

σύνθεσις:

ζώα και πρωτόγονοι μπορεί ενίοτε να υπερβάλουν στο κυνήγι των επιθυμιών,
μα δεν το κάνουν αυτοσκοπό όπως ο καπιταλισμός

Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ

λόγος:

Ο μεταφυσικός ίλιγγος που δημιουργεί η συνειδητοποίηση
του ενδεχόμενου της ανυπαρξίας ή της αιώνιας ύπαρξης,
δεν είναι απλά και μόνο μια υποκειμενική ψυχολογική εμπειρία
που μπορεί να απωθείται δίχως συνέπειες.                                                       

αντίλογος:

εμείς οι αναρχικοί και μαρξιστές "μέσης παιδείας"
αυτόν το "μεταφυσικό" ίλιγγο του ενδεχόμενου μιας ανυπαρξίας
έχουμε ζήσει πολλές φορές,
όταν οι βολές των πραιτορινών πέφτουν βροχή 
και κάποιοι  δικοί μας χάνονται.
τους "ανεβάζουμε" στο μνήμα της αθανασίας
―μέσα στη γη― τραγουδώντας τη διεθνή
εμείς έτσι γνωρίζουμε την απελευθέρωση
από το φόβο του θανάτου ―χωρίς μεταφυσική

Κανελοπούλου-Καλτεζάς-Κομνηνός-Κουμής
και όλοι οι άλλοι οι ατέλειωτοι Αθάνατοι

Η ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

θέσις:

ο μότσαρτ είναι η συγκλονιστικότερη απόδειξη
για την ύπαρξη του θεού

αντίθεσις:

ένας άθεος γλεντοκόπος

λόγος:

η μεγαλύτερη απόδειξη για την ανυπαρξία του θεού
είναι ο εβραϊκός λαός και η λωρίδα της γάζας

αντίλογος:

ο περιούσιος λαός του ενός και μοναδικού θεού

η δύναμις:

η δικτατορία του τυπωμένου χαρτιού, η τοκογλυφία ως νόμος

αντίστασις:

η αγορά μόνο των απόλυτα αναγκαίων

υπέρβασις:

η αισθητική για την αισθητική
η αισθητική για τη λογική
η αισθητική για την αυτοοργάνωση
της λαϊκοδημοκρατικής αλληλεγγύης                                            
                                                                                                                                                            
απώτερος σκοπός:

η εξέγερση
για την κατάργηση του χρήματος
και της παγκόσμιας τοκογλυφίας

η μοναδική επιβίωση του ανθρώπου

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟΝ αριστοφανικόν
Πατρίδα Θρησκεία Τοκογλυφία

σε προσμένω κύριε
    σε προσμένω ανάμεσα σε λιβάνι και καπνούς

οι ιεροί ποιμένες την κοιλιά τους ονόμασαν πίστη κύριε
    κι όσο πιο μεγάλη η πίστη τόσο πιο πολλά η κοιλιά χωράει
το πρωινό καθενός όσο ένα γεύμα μικρού ορφανοτροφείου
    οφικιάλιοι και στρατηγοί το ίδιον συμφέρον ονόμασαν πατρίδα
κι έτσι νόμιμα διώκουν όλους τους "εχθρούς" της πατρίδας κύριε

στο ναό της δημοκρατίας "δημοκράτες" αετονύχηδες
    και πουτανομάτηδες, δεν τους ξεφεύγει τίποτα, όλα τα βλέπουν
διψάνε για όλα και όλα τα θέλουν
    το γαμήσι ονόμασαν έρωτα κύριε
κι από τότε δίποδα και τετράποδα περάσαν νόμιμα απ’το καυλί τους
    την κλοπή ονόμασαν δάνειο και την αρπαγή επένδυση κύριε
κι έτσι δανείζονται κι επενδύουν νόμιμα στις ξένες τράπεζες

κύριε ήμαρτον κύριε
    μνήσθητή μου όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου
την ελλάδα ονόμασαν γελάδα
    κι έτσι νόμιμα την αρμέγουν

σε προσμένω κύριε στ’άγια εξάρχεια και στην αγία σόλωνος
    μέσα σε εκρήξεις και καπνούς εγώ ο άπατρις παρίας
και συ κατέρχεσαι παραπατώντας και κουτσαίνοντας
    εν τω μέσω της νυκτός και όχι εν τη δόξη σου κύριε
σ’έχουν "ξεκωλώσει" άγιοι πατέρες, νταβράτοι καλόγεροι
    και σεπτοί ποιμενάρχες

περνώντας ανάμεσα σε πατριώτες πραιτοριανούς και γραμματείς
   κάποιοι σε σπρώχνουν, σε φτύνουν, σε προπηλακίζουν
ενώ άλλοι, οι πιστοί, φωνάζουν με φονική λαχτάρα: σταύρωσον
                        σταύρωσον αυτόν
κι μεις οι απάτριδες παρίες αντί να μπουκάρουμε στα χρηματοφυλάκεια
    και τις αποθήκες όπλων,    φοβούμενοι το στειλιάρι                                    
σπεύδουμε στην ουρά να πάρουμε το συσσίτιο της αρχιεπισκοπής
    με την προϋπόθεση να αποθέσουμε την κεφαλήν επί της γης
και να ορθώσουμε την πρωκτοπή εις ουρανούς
    ως ένδειξιν ιερής πίστης και ταπεινής υποταγής

και συ κύριε πήρες μια σκάλα κι ανέβηκες μόνος στο σταυρό
    κι από κει παρακολουθείς μ’ενδιαφέρον το θέαμα
          το θέατρο του παραλόγου
όπου νόμος, είναι η τοκογλυφία
    αγορές, το παζάρι των τοκογλύφων
εμπόρευμα, ανθρώπινοι κόποι και ψυχές
    μεταρρυθμίσεις και επίτευξη προόδου,
η καταναγκαστική ανεργία και η πείνα
    ισχύς, η δύναμη του τυπωμένου χαρτού κύριε
και σωφροσύνη η δουλικότητα

παραπατώντας "αργά στην προκυμαία
    υπάρχεις λες κι ύστερα δεν υπάρχεις"
η λιτανεία με τα εξαπτέριγα και τις εικόνες,
    το κλάμα της πίστης και της προσμονής
         τα εμβατήρια της νίκης
η δόξα του θεού και πατρός. . . .
Ω του θαύματος!  το θαύμα. . το θαύμα
     άνομοι άνομοι εν οδώ

όπως λέει κι ο ανώνυμος αναρχικός κύριε:
     "την πουστιά ονόμασαν ανάγκη
και την ανθρωπιά ουτοπία". . .
                ελέησόν μας… ελέησον, ελέησον

"το χρήμα ενάντια στη λογική" κύριε…

ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ
ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΤΙΣΤΙΚΉ ΠΟΙΗΣΗ

ΕΝ ΕΤΕΙ 1988 ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ
ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΤΟΥ ΜΠΡΙΓΚΕΛ, ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΤΟΥ ΒΟΣ,
ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΣΊΩΝ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ ΤΟΥ  ΚΑΦΚΑ
ΚΑΙ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΥ ΤΟΥ ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΥ

ΗΜΕΡΕΣ ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ

σε προσμένω ανάμεσα σε εκρήξεις και καπνούς
με οινοπνεύματα με βρισιές και μεθυσμένα τραγούδια
στα χαλάσματα μιας κάποτε λαμπρής πόλης
ανάμεσα σε πόρνες και πρεζόνια, άστεγους και πεινασμένους

και συ έρχεσαι σκονισμένος, όρθιος πάνω σ’εκείνο το μυθικό τζιπ
μπαίνοντας την κυριακή των βαΐων
στην "πλατεία της επουράνιας ειρήνης"
εκατομμύρια κόσμου ήταν μαζί σου, επάνω του
ξοπίσω σου στρατιές βασανισμένων, φυλακισμένων
νεκρών και ζωντανών
κουρελιάρηδων αμάχων, δολοφονημένων απεργών

σε θυμάμαι πάντα να μην συμβιβάζεσαι
να σηκώνεις τη σημαία της αιώνιας ανταρσίας την κόκκινη
και να κηρύσσεις στο όρος των ελαιών:
―"αμφισβητείτε τις αυθεντίες"
―"τολμάτε τη γνώμη σας"
―"γκρεμίζετε τους γραφειοκράτες και τους σφετεριστές της εξουσίας"
―"έστε ρεαλιστές επιδιώκοντας το αδύνατο"

οι μανδαρίνοι, οι γραμματείς κι οι φαρισαίοι του κόμματος,
οι στρατιές των ειδικών και των τακτικών εξοργίστηκαν                 
"πόλεμος παντού" θα πεις, "τόσο το καλύτερο, 
το προλεταριάτο τάξη του αγώνα δε φοβάται τις θύελλες"
―"τολμάτε να αγωνίζεστε, τολμάτε να νικάτε"

                               *
τη σημαία σου, σημαία εξέγερσης,
την πήραν οι άνεμοι και χάθηκε μεσ΄το σκοτάδι
οι φυλακές γέμισαν κόκκινους
και το βλέμμα σου, νεκρό, σε μαυσωλείο.
…μια μικρή πορτίτσα κάπου αιμορραγεί
το κόκκινο ποτάμι κρυφά αργοκυλάει
η σημαία της εξέγερσης αναδιπλώνεται
κυματίζει ξανά κάπου κατακόκκινη                                                                       

                        *                                                                                    
σε ξαναείδα εκείνο το βράδυ στη σόλωνος   
είχες υποχωρήσει απ’την πρώτη γραμμή της σύγκρουσης
γύρω πυκνές βολές, καπνογόνα, άνθρωποι πεσμένοι
πανό πατημένα, διαλυμένη εξέγερση
προβολείς μηχανοκίνητων έκοβαν σαν μαχαίρια τους καπνούς,
ομάδες εξεγερμένων υποχωρούσαν
συγκροτώντας ευέλικτους πυρήνες αντίστασης
στα στενά των εξαρχείων

σ’ένα στενό σε περίμενε ο θάνατος
πραιτοριανοί, πληρωμένοι φονιάδες, σε λινττάρισαν                 

κι εγώ σε καλώ ξανά και ξανά μ’επιμονή                                                     
σε προσμένω να έλθεις
και συ έρχεσαι από έναν άλλο κόσμο μνήμης ξεχασμένο
έρχεσαι απ’το σφαγείο των φυλακών της Μάλαγγα
ο παπάς πάντα εκεί το λιβανιστήρι
η συνοπτική εξομολόγηση αντί για δίκη
ο γκρίζος τσιμεντένιος τοίχος, οι βολές, τα αίματα, τα νερά,
καθαριότητα να μην πέσουν αρρώστιες

κάποιος θα κλάψει, τόσο άδικα, τόσο νέος, σχεδόν παιδί
άλλος, ο αγράμματος αγρότης, οπερετικά κορδωμένος
μα απύθμενα δραματικά, περπατά τον ηρωικό βηματισμό
σαν μέσα σ’άλλο κόσμο
τραγουδώντας δυνατά και παράφωνα τη διεθνή
αργά και εκκωφαντικά σαν καμπάνα επιτάφιου
προκαλώντας βαθύ πόνο σε όλους εμάς τους κρυμμένους
-σ’εμάς που έπρεπε έστω, να τραγουδήσουμε μαζί του-              
ολομόναχος στο παράλογο θέατρο του άδικου θανάτου
με σηκωμένη τη γροθιά του θριαμβικά

                                *
περιφέρω τη μάσκα της οδύνης του προσώπου σου
τα αίματα από τις πληγές του κορμιού σου
τα δείχνω σε βουστάσια πολιτισμένα ολόασπρα με γεμάτα παχνιά,
οι γελάδες με παρδαλές φούστες το χόρτο κάνουν γάλα
τα έκπληκτα μάτια τους φανερώνουν τρόμο
οι μασέλες δουλεύουν γρηγορότερα μηχανικά
οι ποτίστρες αδειάζουν βλέποντας χορευτικό σόου στην τηλεόραση

τα ματωμένα ιμάτιά σου περιφέρω δείχνοντάς τα
περιμένοντας κάποιαν απόκριση
καθώς πρέπει χοίρος πίνει μπίρα με το γνάθος προτεταμένο
τραγουδά: "ντώιτσε ντώιτσε ούμπρερ άλλες"
με το κενό του βλέμμα κοιτώντας λοξά                                        
αφ’υψηλού, σκληρά περιφρονητικά
η γουρνοπούλα λικνίζεται χορεύοντας έξαλλα
τινάζοντας τα μαλλιά της εδώ κι εκεί
ο λύκος με τα μαύρα γυαλιά πίσω απ’το παραβάν
περιμένει το μερδικό του

δείχνω τις ματωμένες πληγές σου στο πλήθος
κι αυτό σ’απόκριση ζητωκραυγάζει το νέγρο αλογάκι
που τρέχει και πηδάει –τέσσερα χρυσά μετάλλια-
ο πάνσοφος θεός αυτό διάλεξε να δώσει τα δώρα του
να δείξει τη δόξα του –εκατομμύρια δολάρια-                                    
πάνω του σκελετωμένος καβαλλάρης ολόασπρα ντυμένος,
με το χρυσό μαστίγιο ξεσκίζει τις ράχες των νέγρων ομοφύλων του

το προσωπείο τις οδύνης του θανάτου σου
σε άσπρο ύφασμα κόκκινη στάμπα περιφέρω σε ανθρωποτροφεία
τη μικρή μάνα αρμέγουν κι αυτή δεν έχει άλλα δάκρυα
θανατερά λευκή με πετρωμένο πρόσωπο
στην πισίνα ο μεγιστάνας λιάζεται ξαπλωμένος
θα πιει το γάλα της δροσερό –του κάνει καλό

το παιδί της χθες βράδυ το φάγαν στο δείπνο
οι εκπρόσωποι των ξένων τραπεζών
συζητώντας την υπόθεση του δανείου
μόλις στερέψει το γάλα κι αυτή θα σφαχτεί
θα γίνει λουκάνικα να τρων όλο το χρόνο οι σκύλοι                    
οι φύλακες με τα μαύρα γυαλιά και τα γαλόνια
στη Λατινική Αμερική κι όπου αλλού χρειάζεται φύλαξη
ο ελεύθερός μας κόσμος.
                                                                                                       
κρύβω το πρόσωπό σου μέσα στην καρδιά μου                          
έξω απ’το παράθυρό μου αφηνιασμένοι ταύροι
ποδοπατούν λάσπη από ανθρώπινη σάρκα
οι μπουλντόζες ανοίγουν λάκκους και παραχώνουν
νεκρούς και ζωντανούς, να μην πέσουν αρρώστιες

κύριε ελέησον κύριε
οι αγέλες των λύκων στους δρόμους της πόλης ουρλιάζουν, 
στο πολυτελές του σπίτι ο ιερός επίσκοπος ακούει,
κουνώντας επιτιμητικά το ολόλευκο κεφάλι με απλή σοφία
―όποιος βγαίνει απ’το μαντρί τον τρώνε οι λύκοι―
αυτό ισχύει για όλους και επαληθεύει πανηγυρικά το νόμο του θεού.

τις πληγές σου κρύβω, διπλώνω τη λευκή σινδώνη
με τον τύπο της οδύνης του προσώπου σου
μέσα στο στήθος μου κύριε                                                                    
προσπαθώ να το κρατήσω ζωντανό

χιλιάδες κόσμου παραληρούν σε στάδια
τα θηρία τρώνε σάρκες
το αίμα των σταυρωμένων σουρώνει στα πόδια
στην τεράστια οθόνη ο ογδοντάχρονος πρόεδρος
βαμμένος σαν πόρνη με δόντια στην εντέλεια όλα ψεύτικα με κινήσεις
που θα ήταν σίγουρες αν δεν έτρεμε,
μωρολογώντας και χαμογελώντας πονηρά όλο νόημα και ασυνάρτητα
ο κόσμος όλος όμως προσέχει καλά τι θα πει                                                       

στην καισαριανή στο σωρό της θυσίας
μαζί με τους άλλους ίσως σ’αποθέσω
όμως όχι κύριε
θα σ’αποθέσω σε μυστική γωνιά κάποιας αλάνας
απόμερα κάτω από φουγάρα,
μεσ΄τη βουή του κόσμου της δουλειάς
ανάμεσα στα παιδιά
που παίζουν μπάλα με πάθος μέσα στη σκόνη
εκεί σίγουρα θα φυτρώσεις κάποτε
θα φυτρώσει η λευτεριά
που θα μας θυμίζει εσένα και όλους τους άλλους
τους ατέλειωτους

Ιάκωβε  Κουμή                                                                                

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΗΣ

οι ιεροί εκπρόσωποί σου κύριε, τη σημαία σου περιφέρουν
μια σημαία αντίστασης και θυσίας κουρελιασμένη
στα χέρια συμβιβαστών οδηγείται στο πανηγύρι
την ήττα τραγουδάνε για νίκη
17 νοέμβρη ημέρα σταύρωσης το αίμα μυρίζει στον αέρα   
βεβηλωμένοι νεκροί ζητάνε εκδίκηση

μικρό παλικαράκι έτσι γίνεται πάντα στον κόσμο μας, 
μόλις αγγίξεις τη χαρά της λευτεριάς πεθαίνεις
οι δήμιοί σου δε θα μάθουν ποτέ τι θα πει λευτεριά
να μπορούσα να σου ορκιστώ εκδίκηση
είμαι αδύναμος μικρός ταπεινωμένος
όταν υπάρχουν νεκροί
οι μεγαλόστομες κουβέντες είναι κούφιες

όταν χτύπησαν βίαια οι καμπάνες
οι καμπάνες της εξέγερσης                                                     
όλοι έκαναν ένα βήμα πίσω
και συ που έκανες ένα βήμα μπρος
έμεινες μόνος κι απροστάτευτος                                                     
ήταν η στιγμή που όλα τα μάτια στράφηκαν επάνω σου
ένας ολόλευκος αμνός επί σφαγή
ο επίσκοπος στο όνομά σου
καταράστηκε τους αθέους
ο αξιωματούχος λύσσαξε με τους αντάρτες
ο παλιός δημοκράτης λούφαξε περιμένοντας εξελίξεις
ο ρεφορμιστής ωρύεται για την προβοκάτσια
ο επαγγελματίας φοβήθηκε για την έκβαση του εμπορίου
μόνον ο ελεύθερος σκοπευτής κύριε                                                                      
μόνον αυτός σε περιέπτυξε με την ακρίβεια
της περισσής φροντίδας του

ο γιατρός ήθελε, μα δεν μπορούσε
κύριε, κύριε, ο ναός του ήταν κλειστός
έφτανε ως στην πόρτα
δάγκωνε τα χέρια κι έκλαιγε μα δεν άνοιγε
εδώ πολυτεχνείο εδώ πολυτεχνείο ―τον καλούσε
έξω φωτιές σειρήνες, πυκνές βολές καπνοί
κάποιος κλαίει από πόνο κάποιοι αγκομαχούν
κάποιον μεταφέρουν
η πόρτα χτύπησε ―δεν έκανε το βήμα.                                   

διακόσιες χιλιάδες άνθρωποι καλούν γι'αντίσταση
στον παράλογο τρόμο της κτηνώδους βίας
καλούν το δημοκράτη πολιτικό, τον ιερωμένο, τον θεολόγο,
τον ιερό επίσκοπο, τον λόγιο, τον συγγραφέα, τον ποιητή,
τον καλλιτέχνη
     δεν βγήκε…   η σφαγή συνεχίστηκε

ο ιούδας ο πιστός σου μαθητής
αυτός που αργότερα βρήκε τη θέση του στο κοινοβούλιο
κρυμμένος τότε -τώρα μιλά για νίκη
εκφωνεί λόγους πύρινους
οδός πολυτεχνείου- οδός ηρώων πολυτεχνείου                   
εκπομπές παράτες τρισάγια στεφάνια λιτανεία
όλοι μαζί, ο αξιωματούχος, ο δημοκράτης,
ο ρεφορμιστής, ο έμπορος, μα πιο μπροστά
ο επίσκοπος που τότε καταριόταν, πρώτος

Αχ να μπορούσα,
μεσ’τη βοή της γιορτής, τα τραγούδια της νίκης και της χαράς
τη λιτανεία, τους σουβλατζήδες, τους κουλουράδες
και τους πλανόδιους πωλητές, τα στεφάνια των κομμάτων,
το στεφάνι της ΓΕΣΕΕ, το δήμαρχο, τους βουλευτές,   
να μπορούσα να φωνάξω, να κλάψω γοερά, να χαλάσω τη γιορτή
αχ να μπορούσα να χτυπήσω ταμπούρλα δυνατά                               
να σαλπίσω εκκωφαντικά να ξυπνήσουν
να γίνουν στρατιά για χάρη σου κύριε

για χάρη σου Διομήδη Κομνηνέ

ΕΙΣ ΚΡΑΝΙΟΥ ΤΟΠΟΝ

ελέησόν με κύριε                                                                                 
σε είδα όταν έπεσες, δείλιασα και κρύφτηκα
είδα τους πραιτοριανούς να αλαλάζουν
κτυπώντας τα ξίφη στις ασπίδες εκκωφαντικά
είδα την κόκκινη κηλίδα που απλωνόταν
και μεγάλωνε στο παγωμένο πεζοδρόμιο
σταμάτησε όταν το κορμάκι σου ήταν κρύο
κι άσπρο σαν το μάρμαρο    
στα μάτια σου εικόνα τελευταία
το λερό πεζοδρόμιο, το πηγαινέλα,
και οι αλαλαγμοί θριάμβου των φονιάδων
                                
οι φίλοι σου
αυτοί που σού’πιασαν τα παγωμένα χέρια να ζεστάνουν,
αυτοί που φώναξαν με τη φωνή σου "κάτω ο φασισμός"
θα δικαστούν για απείθεια κι αντίσταση κατά της αρχής

σε προσμένουμε στη δίκη κύριε
μέσα σε φωνές και απειλές
ανάμεσα σε τραμπούκους και ροπαλοφόρους
ανάμεσα σε φύλακες κι ασφαλίτες
έλα κύριε έλα! μαζί με τον Κουμή και την Κανελοπούλου
με τον παιδικό σου φίλο Διομήδη Κομνηνό
να δικάσετε τους δικαστές, τους νόμους και τη δικαιοσύνη
ολόλαμπροι αρχάγγελοι με ολοκάθαρα ρούχα         
με ολόλευκα πουκάμισα και στο στήθος
την άλικη κηλίδα για τεκμήριο μνήμης
σας προσμένουμε στους λερούς διαδρόμους                            
των δικαστηρίων που στάζουν αδικία, συναλλαγή

σε προσμένουμε κύριε
και συ περνάς βαδίζοντας ανάμεσα σε πραιτωριανούς
με ασπίδες και ρόπαλα, σε προπηλακίζουν
σε σπρώχνουν και σε βρίζουν
ένας πιστός σε φτύνει με μίσος και περιφρόνηση κατάμουτρα
και σε ραπίζει γελώντας χυδαία
περιμένει να γυρίσεις και την άλλη παρειά

σε προσμένουμε ν’απαιτήσεις απάντηση                                                            
γιατί η πολιτεία σε καταδίκασε σε θάνατο
γιατί σου απαγόρευσε να ενηλικιωθείς, να κάνεις οικογένεια
ν’αφήσεις παιδιά κι εγγόνια σ’αυτό το μικρό αλωνάκι
το τόσο βρόμικο, το τόσο πονεμένο το τόσο περιζήτητο

17 νοέμβρη ημέρα σταύρωσης
πλανώνται οι φίλοι σου ανεπιθύμητοι                                            
― όλοι μαζί νεκροί και ζωντανοί ―
τροφοδοτώντας με αίμα τη ζωντανή μνήμη
πίσω πολύ πίσω στα σκοτεινά στενά των εξαρχείων
εκεί που ακούγονται οι εκρήξεις και τα μηχανοκίνητα
μακριά απ’τις παράτες, τα λουλούδια, τις δοξολογίες
τα τραγούδια της "νίκης", τα στεφάνια, τα κόκκινα γαρύφαλα,
τους χυδαίους "εκπροσώπους του λαού"

έτσι γίνεται πάντα
οι πονηροί μικρόψυχοι θα στήσουν χορό και φαγοπότι            
ακριβώς εκεί που άλλοι θυσιάστηκαν να τους "τιμήσουν"
οριοθετώντας το μέγεθος της θυσίας
ως τη θύρα της προσωπικής τους ευδαιμονίας

οι επώνυμοι "αγωνιστές" κι "επαναστάτες"
της σοσιαλδημοκρατίας νίπτουν τας χείρας τους
κι αυτές συνεχώς ξαναματώνουν
θλιμμένοι κι αμήχανοι πεθαίνουν κάθε μέρα

και συ Μιχαλάκη Καλτεζά τους τιμωρείς
ανάμεσα σε εκρήξεις σε καπνούς και φωτιές, στη σόλωνος
με ένα γλυκό μα πικραμένο χαμόγελο

Ο ΙΟΥΔΑΣ

όταν ο σταματημένος τροχός άρχισε να γυρίζει
λαϊκοί, εργάτες και σπουδαστές συνέρρεαν                                 
συνιστώντας το κύμα της διεκδίκησης

την ώρα που φτάναν οι εκπρόσωποι των αγροτών απ’τα μέγαρα   
κι οι οικοδόμοι ενώνονταν με τους διαδηλωτές
σ’ένα πανδαιμόνιο διακήρυξης συνθημάτων
και απαγορευμένων τραγουδιών
όταν ομάδες πηγαινοέρχονταν καλώντας για εξέγερση
αυτός βγήκε κρατώντας νευρικά μα αποφασιστικά
ανακοίνωση συντονιστικής επιτροπής
παλικαράκι λουσμένο με μιαν ωχράδα θανάτου
διάβασε και χάθηκε μέσ’το πέπλο της ωχρότητάς του                           

μετά το μακελειό τον είχα θεωρήσει νεκρό
τον ξαναείδα πολύ αργότερα ύστερα από χρόνια αγέρωχο
μιλούσε τότε άνευ χειρογράφου σε συζήτηση φανερά μεθοδευμένη
φαινόταν πως είχε ήδη πάρει τα ανταλλάγματά του

τον είδα σε κοινοβουλευτική ομάδα, σε κεντρική επιτροπή,
να καταριέται τους εξτρεμιστές
που δεν κατανοούν τον εκσυγχρονισμό,
την αξία της "κοινωνικοποίησης" που δίνει τα πάντα στους εργάτες
εκτός από τη δύναμη να τα πραγματοποιούν
αφού τα όπλα έχουν οι ταξικοί τους εχθροί
τον περιμένω και υπουργό

οι "εξτρεμιστές" δεν πουλάμε μετρητοίς καλέ μου κύριε               
πιστώνουμε μέχρι τέρμα
σε κρατικούς συνασπισμούς δε μπαίνουμε
είμαστε πάντα στον πυθμένα του κόσμου
η εξεγερσή μας θα τελειώσει
όταν θα κάνουμε το κράτος να μην χρειάζεται,
το χρήμα να μη χρειάζεται, τη διάκριση να μην υπάρχει

σε καλώ πριν χαράξει ν’αρχίσεις μαζί μας οκτάωρο
στα τσιμεντάδικα στα μηχανουργεία στα γιαπιά στην αγορά
στα καφενεία με το γκαρσονάκι που φέρνει καφέ,
τον τραβαγιέρη, τον οδηγό, τον ταξιτζή, το βιοτέχνη
τους βαστάζους στα λιμάνια και τις αγορές,
τον ναυτικό εκεί που οι άνεμοι σου κόβουν την ψυχή
που τη μια στιγμή πνίγεσαι και την άλλη ζωντανεύεις
σε καλώ στα ορυχεία   
σε καλώ όπου η δουλειά μετουσιώνει τον κόσμο τούτο
και λογίζεται τόσο καταφρονεμένη και φτηνή
είναι οι μυρμηγκιές των εργατών που στηρίζουν
αυτό το σαθρό σας οικοδόμημα με το δικό τους αίμα

αν καταλάβουν;
έχεις δει οργισμένο πρόσωπο αδικημένου;
δε μπορείς να του εξηγήσεις τους λεπτούς χειρισμούς                
που μετατρέπουν τον καπιταλισμό σε σοσιαλισμό
ένα σοσιαλισμό με κεφαλαιοκράτες με ξένα κεφάλαια 
με "χαριστικά" δάνεια ξένων τραπεζών
διακεκριμένα επαγγέλματα, με κεφάλι, με πατούσες
πολύχρωμο δελεαστικό  
με κόκα κόλα και καρκινογόνα αποσμητικά
με μπαρ και πόρνες κάθε ηλικίας και φύλου
με κηφισιές και δραπετσώνες, με στρατηγούς, λουστράκια,
διευθυντές γραφειοκράτες, δικαστές, αστυνόμους, καθαρίστριες
ανάπηρους λαχειοπώλες, καζίνα ιππόδρομο τεκέδες. . .                               

στα μάτια αυτού του οργισμένου, ο σοσιαλισμός είναι πρωτόγονος
θέλει οπωσδήποτε ελευθερία ισότητα αδελφότητα
δουλειά και πολιτισμό, είναι κόκκινος μόνο
το χρώμα που οι νεκροθάφτες του καπιταλισμού                     
βάφουν τις πένθιμες κορδέλες τους


Η ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑ

σε θυμάμαι να σαλτάρεις από οδόφραγμα σ’οδόφραγμα
με μιαν "αραβίδα" στα χέρια παλικαράκι μαχητής
όπως ο φίλος σου ο Νικολής
που με μια σπάθα για την εκ του συστάδην μάχη
-όπως λέγεται- ή σώμα με σώμα
κουτσοπηδώντας με δεκανίκι αφού είχε ένα πόδι
και τέσσερις ιταλικές χειροβομβίδες στη ζώνη
χάθηκε στου μακρυγιάννη
σε μιαν "ηρωική επέλαση" τον κόκκινο δεκέμβρη

τώρα σ’απασχολεί η κερδοφορία των επενδύσεων
κι παραγωγικότητα των εργαζομένων
για να ξεπεραστεί η κρίση
ο έλληνας είναι ωραίος -λες-
όμως αλητάκος με την καλή έννοια
γι’αυτό θέλει λίγο βουρδουλάκο

γραφειοκράτη, διακεκριμένε οικονομολόγε
κάτω απ’την πατούσα σου υπάρχει δυσφορία
δυσαρέσκεια αναταραχή εξέγερση
κραυγάζεις για τους αγώνες σου 
τις διώξεις τις φυλακίσεις ―για χάρη του προλεταριάτου           
τα λόγια σου δεν ακούγονται
καλύπτονται απ’τη βοή του πλήθους που πλησιάζει
είναι η βοή ενός ανταριασμένου κόκκινου ποταμιού
που θα σαρώσει πρώτα πρώτα εσένα 

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΙΡΛΑΝΔΟ ΑΠΕΡΓΟ

Έφυγες ανάμεσα απ’τα κάγκελα του κελιού
αφήνοντας πίσω ένα κορμάκι λιωμένο
απ’την απεργία πείνας
σε πήραν οι ιαχές της στρατιάς του σπάρτακου                                  
των εξεγερμένων της κομμούνας
της στρατιάς των εργατών του λένινγκραντ
του στάλινγκραντ και του κούρσκ
της στρατιάς των πεινασμένων του μάο και του χο
αυτές οι ματωμένες στρατιές που σ’οδηγούν ανάλαφρα        
πάνω σ’ένα ποτάμι κόκκινες σημαίες                                                              

από τη μια η υστερικιά μέδουσα, η στρίγγλα η θάτσερ,
οι εγγλέζοι, οι γερμανοί, οι φασίστες,
οι τακτικοί στρατοί όλου του κόσμου              
οι γραφειοκράτες, οι δικτάτορες, οι ρεφορμιστές
οι πύραυλοι κι οι ατομικές βόμβες
ποντάρουν στη λογική
ποντάρουν πως θα λυγίσεις

από τη άλλη η πικρή μάνα
δεν υπογράφει να σου προσφέρουν τον ορό, να σε σώσει
πίσω της τα αλάνια της καλκούτας, του σαντιάγκο,
της αφρικής… οι εργάτες ναυπηγείων, ορυχείων
οι εργάτες της βιομηχανίας κι οι πονεμένοι
μεροκαματιάρηδες όλου του κόσμου
η φτωχολογιά, οι παρίες, οι άνεργοι, οι μειονότητες
οι κοκκινοι φρουροί του μάο μέσα σε φυλακές
απάνθρωπες σκοτεινές, απολιθωμένοι γίγαντες
προσμένοντας το σάλπισμα

οι εχθροί σου θέλουν να ζήσεις λυγώντας
κι οι φίλοι σου να πεθάνεις αλύγιστος
και συ πεθαίνεις                                                
σ’ένα πανδαιμόνιο συγκρούσεων, συλλήψεων, εκρήξεων και φόνων
ο πολιτισμένος κόσμος ρίχνει το αγγελικό προσωπείο
πίσω του μορφή αποτρόπαια φρικτή καταραμένη
δείχνει την αληθινή ψυχή του

όμως μέσ’τα κελιά
άλλοι δέκα αρχίζουν στη θέση σου ν’απεργούν
να σε τιμήσουν με τη ζωή τους
Μπόμπυ Σανς

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟ ΜΑΧΗΤΗ                           

προχωρώντας αναζητώντας το θάνατό του
οδηγώντας τον μέσα από πίκρες χαρές κι αγώνες
ένας θάνατος έρχεται κι οδύρεται
από καταχνιές πολέμων, συμφορών
από ωχρά νοσοκομεία, καμένα χωριά, κοινοτάφια, κρεμάλες
τον συνάντησε στο ιερό κάστρο της βηρυτού το προδομένο
στις ομαδικές σφαγές αμάχων παλαιστινίων
στους οικισμούς σάμπρα και σατίλα
που οι μπουλντόζες παράχωναν νεκρούς και ζωντανούς

ναι ήταν μια ανάμνηση από άουσβιτς και νταχάου                  
μόνο που τότε ο κόσμος αγωνιζόταν,                                                         
τώρα παρατηρούν και καταγράφουν αντικειμενικά
καταγγέλλουν τα εγκλήματα και νίπτουν τας χείρας των                                                   
μετά ξαναγυρίζουν γρήγορα στη σιγουριά
και το κέρδος του εμπορίου με τον σφαγέα έμπορο.

εκεί σ’αυτή τη συνάντηση ο θάνατός του 
τού θύμισε την πολιορκία του λένινγραντ
τα κατάστικτα στήθια των προλετάριων μαχητών
το γίγαντα ηγέτη―ούτε ένα βήμα πίσω είχε πει―
τη μάχη του στάλινγκραντ, από σπίτι σε σπίτι
από σαλόνι σε κουζίνα από όροφο σε όροφο
την ήττα του φασισμού
το κόκκινο ποτάμι των νεκρών, των καλύτερων
σκιές φαντασμάτων στις λάμψεις των βομβαρδισμών

ένα απ’αυτά τα φαντάσματα είμαι κι εγώ
είπε ο θάνατός του,  ώρα να μ’ακολουθήσεις
ένα ισχυρό κτύπημα, ένας ξαφνικός πόνος                                       
ένα ανάλαφρο ταξίδι σ’ένα κόσμο που γινόταν όλο και πιο θολός

αν ένοιωθες μετά θά’βλεπες ένα κατακρεουργημένο λείψανο,
το δικό σου, να αλαλάζει και να χορεύει πάνω του
ο καπιταλισμός της αμερικής, ο σοσιαλισμός της Ευρώπης,
ο χριστιανός ο μουσουλμάνος ο εβραίος
αν είχες μάνα θα την χλεύαζαν
σπρώχνοντάς την βίαια με τον υποκόπανο του όπλου
απειλώντας την, που ζητάει το κουφάρι για ταφή
αυτό πρέπει να μείνει εκεί και να σαπίζει
να χαίρονται οι εχθροί και να φοβούνται οι φίλοι του   
θυμίζοντας εκείνη την αρχαία ιστορία
      "εις κρανίου τόπον"

πίσω όμως στο βάθος σκοτεινά,
εκεί στις βρόμικες εργατουπόλεις
στη σκόνη και τη λάσπη των τενεκεδόσπιτων
πίσω απ’τους καπνισμένους τοίχους και τα φουγάρα               
μικρά παιδιά παίζουν πόλεμο  
κι έτσι θα παίζουν
ως που να μπορούν να σηκώσουν αληθινά όπλα.

ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ

Λεονάρδε Μπερστάιν αγαπημένε μας, μαέστρο,
στο νέο κόσμο παίζεις μουσική ντύνοντας με αίγλη και κουλτούρα
την κτηνωδία των νεοναζί πατρόνων σου.
στο μεγάλο στρατόπεδο συγκέντρωσης, τον πολιτισμένο μας κόσμο,
καθένας ή είναι χρήσιμος στους αφεντάδες ή χάνεται
άλλος σκλάβος, άλλος γελωτοποιός, άλλη πόρνη, εσύ μουσικός
παίζεις δυνατά στους πάνω ορόφους
να μην ακούγονται τα ουρλιαχτά
αυτών που βγάζουν τα νύχια στο υπόγειο      

σε προσμένουν ν’ακούσουν αγγελικούς ύμνους
οι πεινασμένοι και διψασμένοι σκελετοί στην αφρική και την ασία,
οι τυφλωμένοι λωποδύτες με ακτίνες ποδηλάτου
από αστυνομικούς στην βομβάη
τα ευνουχισμένα αγόρια στα πορνεία της ασίας
οι νέγροι εργάτες της ναμίμπια
που αντί για ονόματα έχουν αριθμούς και θάβονται μ’αυτούς

στη φυλακή του ντιαγιαρμπακίρ χίλιοι απεργοί πείνας
δίνουν την τελευταία τους παράσταση
σου έχουν θέση φυλαγμένη στα επίσημα έδρανα
θα δεις να θριαμβεύβει η "Pax Americana"                                                 
εκεί αγκαλιά ο απεργός πείνας κι ο οπιομανής ποινικός
σωριασμένοι μαζί ποιός νεκρός ποιός ζωντανός

βιάσου η παράσταση τελειώνει
σήμερα πρώτη ιούνη 1984 είναι ήδη εκατό οι νεκροί απεργοί

ΕΛ ΣΑΛΒΑΔΟΡ

ιερέ επίσκοπέ μας,
όταν έδινες σώμα και αίμα του κυρίου
ν’αντλούμε κουράγιο και υπομονή
σ’έσφαξαν μπροστά στο ιερό
γεμίζοντας αίμα και σάρκες το θυσιαστήριο
κι εμείς ήπιαμε απ’το αίμα σου
φάγαμε την καρδιά σου τη σπλήνα και το συκώτι σου
να πάρουμε δύναμη από τη δύναμή σου
η αρχαία ιεροτελεστία απαιτούσε όρκο για εκδίκηση
ο σταυρός η ταπεινοφροσύνη κι η υπομονή ξεχάστηκαν              
η προαιώνια λατρεία του αίματος ξαναγύρισε

σαν σαλβαδόρ,
το σύμβολό σου δεκατετράχρονο αγόρι αρματωμένο περήφανο,
βαρύ πυροβόλο στους ώμους του
το στήθος του ζωσμένο δεσμίδες
αυτό το παιδί είναι ο κυματοθραύστης της παγκόσμιας αντίδρασης
δέχεται την πίεση της υστερικά φασιστικής αμερικής
κι αντέχει ακόμα
δέχεται την ύπουλη πίεση της πόρνης ευρώπης της φιασιδωμένης
με χρώματα της δημοκρατίας, που ξεφτάνε και φαίνονται οι πληγές

τα παιδιά της παλαιστίνης έφτιαξαν τείχη ολόκληρα
με τα κατακρεουργημένα κορμιά τους
απλώνουν να ενώσουν τα χέρια
ο πολιτισμένος κόσμος της μουσικής, της τέχνης και της επιστήμης            
με τανκς κανόνια και βόμβες δεν τα αφήνει
αυτά όμως στο πείσμα του ρήγκαν του σμιτ της θάτσερ του μιτεράν
του αντρόπωφ της γκάντι του πινγκ του πάπα του μπέγκιν
και όλων αυτών των λευκών ποντικών του πολιτισμένου κόσμου
απλώσανε δεσμίδες πυροβόλων κι ενώνοντας τον κόσμο
αντίθετα με τα παιδάκια του ΟΗΕ το έτος του παιδιού
που πλέκουν τα χεράκια τους με λουλούδια και φέρνουν την "παγκόσμια ειρήνη"

ο άγγελος ειρήνης ντυμένος στα γαλάζια με λευκές φτερούγες
κάτω απ’το διάφανο πέπλο του που φτάνει ως τη γη,
κρυμμένοι σε τεράστια πυραμίδα εκατομμύρια κολασμένοι
εξεγείρονται και σφάζονται
τραγουδώντας παράταιρα αγγελικούς ύμνους                                                        
ο άγγελος πάντα χαμογελαστός ανεβοκατεβαίνει παραπατώντας
κάνοντας το σχήμα της ευλογίας
                            ―Pace―
εμπρός αετόπουλα όλου του κόσμου
βουλώστε το στόμα των προστατών, των σωτήρων
και των ιεραπόστολων με φωτιά και σίδερο

ΤΟ ΕΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ

όλοι εμείς μαζί της οργάνωσης για την προστασία του παιδιού,
ευαίσθητες κοπέλες και πλούσιες κυρίες παλιοί επαναστάτες, σοσιαλδημοκράτες,
αστοί διανοούμενοι και φιλάνθρωποι,
εκπρόσωποι της αρχιεπισκοπής και ιεραπόστολοι
κάνουμε το γύρο του κόσμου.

εκεί τα χαράματα στη βομβάη έχουν κιόλας
οι στρατιές των ανηλίκων φτιάξει αρκετό βαμβακερό
για τις προσοδοφόρες αγορές της ευρώπης και της αμερικής          
στα ορυχεία της αφρικής και της λατινικής αμερικής
στους αγρούς του σιάμ και στα ορεινά βοσκοτόπια της μεσογείου,
στα εργοστάσια του χονγκ κονγκ και της ταϊβάν
με θαυμάσια ακρίβεια μικρά δακτυλάκια, σε εξαντλητικά ωράρια
και για μπουκιά ψωμί, παράγουν προϊόντα υψηλής τεχνολογίας

στα λιμάνια της ευρώπης και της αμερικής στα λιμάνια της ασίας και της αφρικής
ενωμένα με υπόγειες σήραγγες υποκόσμου αγοράζεις και πουλάς ότι θέλεις
αρκεί να έχει το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της παιδικής ηλικίας
και να είναι δεμένο με τ’αόρατα δεσμά του χασίς και της ηρωίνης.

ξέρω ευαίσθητη κυρία θα παίρνατε εσείς τη θέση τους
να τα λυτρώσεται
και σεις φιλάνθρωπε πρωθιερέα θα δουλεύατε στα υφαντουργία
ή ακόμη και στα ορυχεία, 
μα δε σας θέλουν
είναι τόσα που μπορούν αυτά τα παιδάκια, που μας αφοπλίζουν                           

κάτι πρέπει να κάνουμε ευυπόληπτοι πολίτες
να εντείνουμε τις ιεραποστολές τις ομάδες ιατρικής περίθαλψης,
τις αποστολές τροφίμων
να κάνουμε καμπάνιες και τηλεοπτικά προγράμματα, φεστιβάλ,
να διαφωτίσουμε την κοινή γνώμη
να μαζέψουμε λεφτά

χρήμα από εύπορους λαούς
που είναι μέρος της υπεραξίας της δουλειάς των φτωχών
θα φροντίζουμε να γυρίζει κάπως πίσω σ’αυτούς
στις θέσεις προώθησης των προγραμμάτων
θα μπαίνουν φιλάνθρωποι γόνοι πλουσίων οικογενειών,
κατάσκοποι, πληρωμένοι φονιάδες πολιτικών στόχων,
που κάνοντας έτσι κοινωνική εργασία θα βγάζουν και τα έξοδά τους

το λακόστ που φοράμε εμείς σήμερα
είναι βέβαια από το καλύτερο βαμβακερό -κοτόν περλέ-
ίσως απ’το εργοστάσιο που όταν οι εργάτες απήργησαν στο κάιρο
την απεργία οι αιγύπτιοι σοσιαλφασίστες έπνιξαν στο αίμα
σκοτώνοντας πενήντα εργάτες -τους περισσότερους ανήλικους-

ο κόσμος μας
κέρδους, παλιανθρωπιάς, εγκλήματος και βίας απ’τη μια,              
λευτεριάς κι αγώνα απ’την άλλη

λευτεριά
"σε γνωρίζω απ’τις κάνες των όπλων τις τρομερές
σε γνωρίζω από τη όψη που με βία μετρά τη γη"
σε βλέπω νά’ρχεσαι ανηφορίζοντας,
σέρνοντας μισοσπασμένες αλυσίδες
με κόκκινο φόρεμα κουρελιασμένο μέσα απ’τους αγώνες
βαρύ σκονισμένο πυροβόλο στους ώμους σου
ξοπίσω σου παρίες, άνεργο,ι φτωχοί μεροκαματιάρηδες,
καταφρονεμένοι, ζητιανάκια με τεχνητά σακατεμένα άκρα
και βρώμικους επιδέσμους,  ψυχές φυλακισμένων
φέρετρα με μανάδες να ζητούν εκδίκηση
πεινώντες και διψώντες: το ψωμί, το νερό, τη δικαιοσύνη

λευτεριά τους οδηγάς και περνάνε καταστρέφοντας
κι αρπάζοντας, σπάνε μαγαζιά καίνε τράπεζες και διοικητικά κτίρια, 
τους οδηγάς στο δρόμο της αρπαγής αγαθών
που ενώ τα παρήγαν αυτοί, τους τα στερούν, 
τους οδηγάς στην ανταρσία
αφού μη μπορώντας να εξουσιάσουν, δε δέχονται να εξουσιάζονται

λευτεριά με χέρια τραχιά απ’τη σκαπάνη και τη δουλειά,
με πόδια τσακισμένα απ’την κακουχία, με μάτια πεινασμένα
σώμα γεμάτο πληγές
το σκοπεύουν αιώνες τώρα οι τακτικοί στρατοί όλου του κόσμου
το αίμα σου ποτάμι κόκκινο δείχνει το δρόμο                                             

ένοπλο παιδί της παλαιστίνης της λατινικής αμερικής
της αφρικής και της ασίας
εσύ που κινείς τα εργοστάσια στις χώρες της δυστυχίας
δείξε στους μεγάλους που πάνε τα ματωμένα χνάρια

στα χέρια σου κρατώντας τη φωτεινή σπάθα της δικαιοσύνης
ξαναμοίρασε τη γη

Η ΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1980
¨Τα σώματα ασφαλείας είναι αρχάγγελοι δεν χτυπούν με γλαδιόλες χτυπούν με ρομφαίες".
Γ. Ράλλης υπουργός δημοσίας τάξης και κυριότερος εκπρόσωπος της φωτισμένης δεξιάς

αν σε είχαν κτυπήσει σαράντα φορές με γλαδιόλες
οι αρχάγγελοι του Ράλλη, τώρα θα ζούσες.
όμως σ’εγκλώβησαν σ’εκείνη τη στοά
αυτό εμείς το είδαμε! κάποιος ρώτησε: "και τώρα τι κάνουμε;"
άλλος είπε: "μπορούμε να τους τσακίσουμε"
ο πιο έμπειρος όμως είπε: "καλό ξεκίνημα"
εννοώντας "θα τη συλλάβουν πολλές φορές ακόμα"                        
διαδήλωση διαμαρτυρίας είναι, άοπλοι είμαστε…

δέχτηκες σαράντα κτυπήματα από γκλόπς στο κρανίο
απ’τους άνδρες των ΜΑΤ,   δε βρέθηκε κανείς να καμαρώσει
γι’αυτή την προσφορά του στη δημοκρατία, 
μόνον ο Ράλλης, τηρώντας την οικογενειακή του παράδοση        

εσύ που ήσουν ο κίνδυνος για τη δημοκρατία
και η απειλή για τους αρχάγγελούς της
είσαι ντυμένη με σάβανο νυφούλας και στεφάνι λεμονιάς
ο Ράλλης ο φωτισμένος δημοκράτης υπουργός
και το μπουλούκι των φονιάδων
"οι αρχάγγελοι της δημοκρατίας" σε άμυνα
μοιράζουν συγχαρητήρια μεταξύ τους
κι εμείς "οι ηρωικοί αγωνιστές" κατά του φασισμού
τραγουδάμε τη διεθνή

την ώρα που η μάνα σου έκλαιγε
και σ’έσφιγγε στο πικρό νυχτερινό σου κατευόδιο
εμείς ανύποπτοι θριαμβολογούσαμε για "νίκη"
ο Ράλλης με περισσή στοργή αγκάλιαζε την κορούλα του
φιλώντας με αγαλλίαση τα εγγόνια του
οι πρατοριανοί χάιδευαν τρυφερά τα παιδάκια τους
και τους περιέβαλλαν μ’αγάπη και στοργή οι γυναίκες
κι οι μανάδες τους
στο ιερό αυτό βραδινό νεκροδείπνο
το δείπνο αυτό που θέλει θυσίες για να είναι
και για να μην ξεχνάμε, κάποιες φορές θυσίες ανθρώπων                                                                             

την ώρα του απολογισμού
την ώρα που ίδια η δημοκρατία μετράει τι έδωσε και πήρε                  
κανείς δεν αναρωτήθηκε ποιοί ήταν αυτοί οι ήρωες
οι  φύλακες της δημοκρατίας
ούτε ποιος έδωσε τη διαταγή του φόνου ―της θυσίας―
απλά κάποιοι μουρμούρισαν, "ήταν χωρίς πρόγραμμα,"
δεν είχαν προκαθορισμένο χώρο δράσης;  ήταν συμμορίες;
άλλοι είπαν "ας καθόταν σπίτι της κορίτσι πράμα,
ας μην πήγαινε γυρεύοντας"

πέντε χρόνια μετά γι’αυτά τα γεγονότα οι σοσιαλδημοκράτες
επικροτώντας τις πρακτικές της "επάρατης"
πλην όμως φωτισμένης δεξιάς
θα δικάσουν τους συντρόφους σου
για διατάραξη της τάξης και θρασύτητα κατά της αρχής           
Σταματίνα Κανελοπούλου

οι σοσιαλδημοκράτες η χολέρα της γης

Ο ΤΖΟΡΝΤΑΝΟ ΜΠΡΟΥΝΟ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ 4-12-84      

οι φάλαγγες των πραιτοριανών
λυσσασμένα σκυλιά μπλοκάρουν τα εξάρχεια
θέλουν τον τζορντάνο μπρούνο
θα τον πιάσουν θα του βάλουν χειροπέδες
θα τον προσάγουν βίαια να απολογηθεί στο ιερατείο
οι σοφοί ακαδημαϊκοί κουνούν το λευκό τους κεφάλι επιτιμητικά πολιτισμένα 
―έτσι πρέπει

η ιερά εξέτασις θα ρωτήσει: τζορντάνο μπρούνο
πες καθαρά και χωρίς περιστροφές μ’ένα ναι ή ένα όχι,
πρέπει οι άγνωμοι εργάτες να νομοθετούν και να εξουσιάζουν;
― ναι.   
αυτή την απάντηση περίμεναν
οι πραιτοριανοί χτυπούν τα ρόπαλα πάνω στις ασπίδες
εκκωφαντικά ― βιάζονται
οι οφικιάλιοι είχαν δώσει από πριν την εντολή
ο σωρός των ξύλων ήταν έτοιμος
οι νομοταγείς πολίτες ωρύονται: στην πυρά, στην πυρά
τ’άγνωμα πλήθη περιμένουν το θέαμα με λαχτάρα στην τηλεόραση
οι σοφοί δικαστές αναμένουν την εντολή
άραγε ο πάπας θα ξανακάψει τον τζορντάνο μπρούνο
στο τέλος εικοστού αιώνα;

καλέ μου φίλε τα σκυλιά ουρλιάζουν
η φωνή σου δε θ’ακουστεί
καληνύχτα                                                                                                 

ΕΙΡΗΝΗ

την πρωτομαγιά στο μπαλκόνι των ομιλητών                                                
ο αγαπημένος ποιητής απαγγέλλει, ακούμε λόγια απλά
"τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη αδελφέ μου"
"η ειρήνη είναι ένα ζεστό ποτήρι γάλα αδελφέ μου"
        Ναι ναι έτσι πρέπει να είναι Αδελφέ μου

όμως ο άλλος μου εαυτός ο σκοτεινός ο ταραγμένος
θαμμένος χρόνια μπορεί και αιώνες μέσα μου
δε βολεύεται βγαίνει απ’τη σπηλιά του

ειρήνη είναι οι φλογισμένοι δρόμοι                                     
κι η αντίσταση κατά των ισχυρών
ο ένοπλος εργάτης που περιπολεί τη νύχτα στο δρόμο
το λαϊκό δικαστήριο στην πλατεία της γειτονιάς
να δικάζει καταχραστές της λαϊκής βούλησης
ειρήνη είναι το λαϊκό κοινοβούλιο ο λαϊκός στρατός
οι εργατικές επιτροπές ν’αποφασίζουν την παραγωγή στα εργοστάσια

ναι είναι έτσι αδελφέ μου, που δε μπορούμε πάντα να λέμε
ούτε τα σύκα σύκα ούτε τη σκάφη σκάφη, αδελφέ μου

όταν αυτός ο σκοτεινός εαυτός βγαίνει απ’το σκοτάδι
το λαμπερό του φως με τυφλώνει
δεν ταιριάζουμε οι δυο μας,  εγώ τότε μπαίνω στη σπηλιά            
αυτός σπαθί εγώ πένα, αυτός φωτιές εγώ δροσιές
αυτός στραμμένος νοτιοανατολικά
βλέπει σφαγές πείνα δυστυχία
εγώ βορειοδυτικά βλέπω πανεπιστήμια συναυλίες
παχουλά εστιατόρια αγώνες για αφοπλισμό,
δίαιτα για σιλουέτα κι αποσμητικά

έχω μιαν ισορροπία
όταν βγαίνει αυτός εγώ κρύβομαι, όταν κρύβεται βγαίνω
αν η ισορροπία ταραχτεί και βγούμε και οι δυο μας;

ΒΑΛΜΥ

η λαμπρή στρατιά των ιπποτών προχωρεί
νικώντας χωρίς μάχες                                                                                           
ο κόσμος όλος προσμένει
θα κάνει περίπατο ως το παρίσι
θα στήσει κρεμάλες και καρμανιόλες
θα δώσει σκληρό μάθημα
στην εξεγερμένη φτωχολογιά

άθλιο συναξάρι ξυπόλυτων κουρελιαρέων                                   
με στρατηγό προδότη κι αξιωματικούς φευγάτους
τους φράζει το δρόμο                                                                               

την ανατολή του ήλιου οι περήφανες στρατιές
αήττητες πάνω σ’άλογα με τα λαμπρά τους λάβαρα
οι στρατιές των πρώσων
μα πάνω απ’όλα πιο λαμπρή κι απ’τον ήλιο
η φεουδαρχική έπαρση κι αλαζονεία
πολύχρωμες στολές λαμπερά κράνη με φτερά               
θώρακες πειθαρχία ατσαλένιες λάμες
σκηνοθεσία τρόμου και νίκης

γέρνοντας ο ήλιος και μαζί του ο κόσμος όλος
είδε τους λαμπρούς ιππότες
να γκρεμίζονται από τ’άλογα
με σημαίες και λάβαρα πατημένα κατάχαμα
να πισωγυρίζουν στον κουρνιαχτό
να τρέχουν να σωθούν

οι στρατιές των φτωχών των κουρελιάρηδων
οι Στρατιές του Βαλμύ
φουσκωμένο ποτάμι τους ακολουθούν

ΛΑΚΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ                                            
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΤΑΦΗΣ

μας προσμένουν εκεί που υπάρχει καταπίεση
εκεί που υπάρχει αντίσταση σε σταυροδρόμια
που ουρλιάζουν σειρήνες και καίνε φωτιές                                                
μέτρησες με γρήγορη ματιά σαν αστραπή το βάθος του ορίζοντα
εκεί που σκοτεινιάζουν τα πλήθη των πραιτοριανών
η πορεία με τα κόκκινα πανό θα προχωρήσει
ο ουρανός θα σκοτεινιάσει  πυκνές βολές καπνοί

αν είχες χαθεί μια τέτοια στιγμή, θα σε τιμούσαμε κατεβαίνοντας
στα ξεχασμένα οδοφράγματα με την σημαία της τρικυμίας,
της αιώνιας ανταρσίας την κόκκινη
όμως όχι ο θάνατός σου ύπουλος σ’ωχρό νοσοκομείο                          

όταν ακούσω ξανά βουή φουρτουνιασμένου πλήθους                    
απειλητικό μούγκρισμα μηχανοκίνητου
όταν ακούσω βολές πυροβόλου, θα σε θυμηθώ
θα σε θυμηθώ όταν ακούσω κλάμα παιδιού
στην αγκαλιά δολοφονημένης μάνας
στην παλαιστίνη ή όπου αλλού

ήρθαμε όλοι εδώ περιμένοντάς σε
να ρίξουμε λίγο χώμα της  καισαριανής κόκκινο
είναι εδώ ο Τάσος Βέλας,  η μαρία, η τασούλα, ο θοδωρής δρίτσας
ο τάσος κατίντσαρος, ο ταβάνης, ο βρόντος. . .
οι φίλοι σου μεγάλη θάλασσα                                                                           
κίτρινα φύλλα που θροΐζουν το φθινόπωρο
ωχροί αρχάγγελοι με πρόσωπα θρυμματισμένα
χωρίς ρομφαίες χαμένοι στο πέλαγος της θλίψης                  
θα πουν λόγια που πονούν, εσένα όμως δε σ’αγγίζουν
είναι το πέτρινο σεντόνι που μας χωρίζει
ήλθε η κάκια, ήρθα και γω ο μακρισμένος φίλος
όλο αντιρρήσεις κι αναστολές όλο αντίλογο
μα δε μ’ακους
δεν ακούς το πλήθος που κλαίει

ταμ ταράμ τατάμ
το τύμπανο της καρδιάς χτυπά εμβατήριο πένθιμο
οι ψυχές σαλπίζουν θρήνο γοερό
τα χείλια Αθάνατος θα πουν
βόμβος παράταιρος η διεθνής
εμπρός της γης κολασμένοι, της γης κολασμένοι

μα ξάφνου, θα πέσει συντρίμμια αλλόκοτη βοή                      
γαρύφαλα κόκκινα στη γη πατημένα
Είναι Αυτός Εδώ
ο θρίαμβος του θανάτου                                                
καλέ μου φίλε σκοτείνιασε
το κύπελό σου μ’ανόθευτο κρασί ας μην αδειάσει ποτέ
έχε Μέθη αιώνια.      καλή νύχτα

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΚΟ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟ

περήφανο αγόρι σήκωσες ανάστημα στο αμερικανό καταχτητή
πιάστηκες και δικάστηκες      -εις θάνατον-
μαζί σου φτωχόπαιδο, δεξιός μουσουλμάνος
μόσχος θυσίας πολιτικής σκοπιμότητας
που με αριστερούς συνήθιζε να βάζει η χούντα της Τουρκίας
― ως κράτος δικαίου ― ή προς όλες τις κατευθύνσεις-

στο μουσουλμάνο ήρθε ο μουλάς παρηγορήθηκε
εσύ αρνήθηκες αγωνιστή κι εραστή της ζωής αυτής
της εφήμερης, έφυγες απαρηγόρητος μα περήφανος
πολλοί σε καταριόνται αμεταμέλητε άθεε
κι εγώ που πόλεις βουνά και θάλασσες μακριά
ακούω και μαθαίνω, πικραίνομαι κι απελπίζομαι
όμως πλουταίνω και μεγαλώνω μέσα μου                                         

θα σε θυμάμαι πάντα
κύμα ανήμπορης εκδίκησης ανεβαίνει μέσα μου                 
αχ, να μπορούσα χίλια τζαμιά, χίλιες εκκλησιές
χίλια διοικητικά κτίρια να γκρεμίσω για χάρη σου
στη θέση τους λαϊκά σχολειά
στην πόρτα τους το κόκκινο άστρο

ΣΤΟ  ΙΡΑΝ

βρέθηκα
σκιές κρεμασμένων και ξύλινα ικριώματα
τα μάτια μου δε σήκωσα, τις θυελλώδεις,
τις μπρούτζινες μορφές των γιγάντων ν’αντικρίσω,
λοξοκοιτώντας μια στιγμή το βλέμμα μου
στου μικροσκοπικού νέου τη μορφή
στο ωχρό του πρόσωπο

έσκυψα τάχυνα το βήμα
του έφηβου το παγωμένο βλέμμα ν’αποφύγω
ντράπηκα που είμαι πατέρας του και ζω
ξανασήκωσα το βλέμμα

κορίτσι αλόλευκο πανάλαφρο σαν χάρτινο                     
αιωρείτο στο ανάλαφρο φύσημα του αέρα
ντράπηκα που είμαι άνθρωπος και ζω

αυτοί λοιπόν είναι οι θυελλώδεις ήρωες;

γυρίζω το βλέμμα στο τέλος του ουρανού
στον κόκκινο ορίζοντα, στον ήλιο που δύει κρεμάλες

ο ιμάμης προσεύχεται
ένας είναι ο αλλάχ και ζούμε με το φόβο του
κουραστική μέρα και σήμερα
στα υπόγεια οι πιστοί δουλεύουν ακόμα
κατακρεουργούν απίστους
του νεαρού άπιστου η φωνή στέρεψε
είναι πολλοί που δεν πονάνε πια
αύριο θα μεταφερθούν θριαμβικά
να δουν οι άλλοι κρατούμενοι να πειστούν
μετά στις πλατείες να δει ο λαός να πιστέψει
ο αλλάχ είναι μεγάλος, ενώ ο άνθρωπος ένα τίποτα

ξέρω μπορεί ν’αργήσει πολύ ο καιρός αλλά θά’ρθει
οι ωχροί κρεμασμένοι θα οδηγούν στρατιές φτωχών
ο μουεζίνης θα σιγήσει οι μιναρέδες θα γκρεμιστούν  
τα τζαμιά κι εκκλησίες θα γίνουν σχολεία
η γη και η σοδειά θα είναι ίση σε όλους
το πετρέλαιο δε θ’ανταλλάσσεται με όπλα                                  
οι μηχανές θα οργώνουν δε θα σκοτώνουν
τους σεισμούς που κάνει ο αλλάχ στο θυμό του
κανείς δε θα φοβάται,
και τα παιδιά θα βλέπουν ίσα κατάματα
χωρίς να φοβούνται την κρεμάλα

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΑΣΤΟΣ ΣΤΟ  ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟ

μέσα σε φωτιές και καπνούς σε γεμάτες εξεγερμένους πλατείες
πολιορκημένης πόλης από στρατιές τακτικών,
θα δικάζεσαι από λαϊκούς,
θα καίγεσαι στους καπνούς φλεγόμενου δημαρχείου
θα γκρεμίζεσαι σε πόρτα διοικητικού κτιρίου
κτυπημένη από λοστούς και σφυριά εργατών
θα σε σκοπεύει αυτομόλος φαντάρος
και θα παγώνεις απ τις εκρήξεις φλεγόμενου τανκ
στρατιές "αλητών" θα γκρεμίζουν τις ιεραρχίες
αλλάζοντας την άγια τάξη ισοπεδώνοντας τον κόσμο μας
που θα χωθείς;
μέσα στη τηλεόραση, σε ένα ψυγείο,
στο υπόγειο μιας ταβέρνας πίσω απ’την κρασοβαρέλα;
θα χωθείς πίσω από πίνακα σχολείου, σε προοδευτικό βιβλιοπωλείο,
σε προαύλιο πανεπιστημίου,
στα γραφεία επαναστατικής οργάνωσης                                          
μπορεί ακόμα να χωθείς σε κάποιο εργοστάσιο
ή να σκάβεις ειρηνικά κάποιον αγρό

όπου κι αν πας θα σε βρούμε
γιατί ακτινοβολείς φόβο και μηνύματα ήττας
το φόβο για το χαμό του αιώνιου Εγώ

πέτα το γαλάζιο συντηρητικό πουκάμισο
φόρα τη σκούφια του γιακωβίνου
δες γύρω ο κόσμος φλέγεται, παρίες, μεροκαματιάρηδες
καταφρονεμένοι, φτιάχνουν ένα νέο κόσμο
μην κάθεσαι αναποφάσιστος
μπες και συ στο κόκκινο ποτάμι
βάλε την ορμή της δικής σου κόκκινης σταγόνας             

ΡΟΝΑΛΔ ΡΗΓΚΑΝ

ιππότη της τιμής, προστάτη της δικαιοσύνης
μαχητή της δημοκρατίας
σταυροφόρε του Χριστού. ο πάπας σε ευλογεί

άκου το παιδί αυτό που σε φωνάζει
σε φωνάζει να το σώσεις                                                                  

είναι αυτό το παιδί στο Σαλβαδόρ
στην κοιλιά αποκεφαλισμένης νέας
χτύπησέ το με τον υποκόπανο του όπλου σου
λύτρωσέ το απ’ την αγωνία του

ΚΑΝΤΟ ΧΕΝΕΡΑΛ

αγαπώ την τέχνη της νόησης
την τέχνη του λόγου, της απεικόνισης, του ήχου, της κίνησης                                     
η καλαισθησία κι η νόηση συνθέτουν χορό πρωτοποριακό                       

αγαπώ τη μηχανή
αριστούργημα απεικόνισης η φόρμα του αυτοκινήτου
σύγχρονη μουσική σύνθεση ο βόμβος της μηχανής του
το σφύριγμα το σκίσιμο του αέρα
το ρολάρισμα των τροχών του στους ατέλειωτους δρόμους
τώρα είμαι εδώ, σε λίγο σχεδόν πετώντας
στην άλλη άκρη του κόσμου

αγαπώ τον ξυλουργό τον πρωτομάστορα
τα μαγικά του χέρια το άμορφο ξύλο αγαθά για χρήση
και αριστουργήματα ομορφιάς κάνει
όμως πιο πολύ αγαπώ το τεράστιο κύτος                                               
που ξαπλωμένο μέσα κόβει και ταξιθετεί το δάσος                
απ’τη μια καταπίνει γέρικη ξυλεία
κι απ’την άλλη ξερνά αγαθά πάνω σε τρένα ξαναμμένα
που μονομιάς στις άκρες του κόσμου πηγαίνουν

μέσα στο κύτος πανδαιμόνιο, τρελή σύνθεση χορευτικής όπερας
έμβολα μοχλοί φώτα πρέσες
άνθρωποι με κράνη και στολές κουμαντάρουν όργανα σύνθετα
ανεβοκατεβαίνοντας τρελά και φωνάζοντας
στα βάθη της κοιλιάς του τεράστιες στέρνες
γεμάτες υγρά που βράζουν
άνθρωποι με στολές ολόσωμες και σκάφανδρα                        
βυθίζουν ξυλεία συνθέτοντας έργο εβδόμης τέχνης
πρωτοποριακό

πίσω απ’όλα αυτά πιο αγαπημένο και κρυφό
το σύστημα ηλεκτρονικού ελέγχου
φωτεινά καντράν και συντεταγμένες
δίνουν στους προσεχτικούς τεχνικούς
το μέγεθος της ποιότητας και της ποσότητας της παραγωγής

τι να πω για τον ιστιοπλόο
που σχίζοντας περίτεχνα τη θάλασσα,                                                                
του αρκεί η αγάπη για το νερό ένα μαδέρι και το πανί
όμως μαγεύομαι πιο πολύ απ’το τεράστιο πλεούμενο
που δε μετράει ανέμους για να βγει                                                           
χωρίς πάντα στη μάχη με το κύμα
να βγαίνει κερδισμένο

αυτή την ποιητική σύνθεση που κόβει την πνοή
σύνθεση ανθρώπων σιδερικών πλαστικών και ξύλων
σύνθεση απαράμιλλης τεχνικής
η τεράστια εξέδρα πετρελαίου στη βόρεια θάλασσα
που κρατιέται ενάντια στο θεόρατο κύμα                                             
που πασχίζει να την αποκολλήσει                                               

όμως ακόμα πιο πολύ με συγκλονίζει ο νορβηγός καπετάνιος
και το πλήρωμά του, με το σωστικό του σκάφος
καβάλα στο λυσσασμένο κύμα και βλαστημώντας τον καιρό
μηδαμινό στίγμα στην ενωμένη θάλασσα με τον ουρανό 
πιάνει την αποκολλημένη εξέδρα που παραδέρνει
σαν μεθυσμένος γίγαντας

βλέπω τις ζωοφόρους του παρθενώνα
τον διόνυσο, το θεϊκό κεφάλι του αλόγου, τον έφηβο των αντικυθήρων
τις τοιχογραφίες της πομπηίας και των μακεδονικών τάφων,
μπορώ ώρες να θαυμάζω ατέλειωτα έργα ανυπολόγιστης αξίας
χωρίς να τα χορταίνω
το διαστημικό όχημα όμως θα φύγει την καθορισμένη στιγμή                  
θα οργώσει όλο το ηλιακό σύστημα
θα στείλει χρωματιστές εικόνες και πληροφορίες
σε χωροχρονική πορεία εκατομμυρίων χιλιομέτρων
και λεπτών, προδιαγεγραμμένη με σχεδόν απόλυτη ακρίβεια
μου φαντάζει σαν το μεγαλύτερο έργο τέχνης
που έκανε ποτέ ο άνθρωπος

αγαπώ το υπόγειο πυρηνικό εργαστήρι, τους αντιδραστήρες,      
τους επιταχυντές, σοφοί σκυμμένοι καταγράφουν
κι οχι μόνο περιφρονούν τον κίνδυνο μα θεωρούν προνόμιο
να βρίσκονται εκεί μέσα υλοποιώντας το πάθος τους
εκεί σχοινοβατεί η γνώση, νικάει και συντρίβεται
κι η τελική νίκη δεν είναι σίγουρη ούτε το μέλλον προδιαγεγραμμένο
είναι το παρόν που πρέπει συνεχώς να χάνεται
παραχωρώντας τη στείρα σιγουριά του στην αβεβαιότητα,
για να μπορεί αυτός ο κόσμος να αλλάζει

όλ’αυτά όμως δεν είναι τίποτα χωρίς το μεγάλο τεχνίτη
τον απλό άνθρωπο αυτόν που επανδρώνει τις μηχανές
που τις καταστρέφει όταν πρέπει και γεννάει άλλες όταν θέλει                 
αυτός που ξέρει να ζει ειρηνικά που κάνει φίλους, ν’αγαπά τη ζωή                                                                     

εκεί όμως μέσα σ’αυτούς υπάρχει το πιο ακριβό
που είναι αυτός ο αβόλευτος ο μοναχικός μέσα σε πλήθος φίλους
που καραδοκούν να τον κρίνουν μέχρι τέρμα θανατερά
αναμένοντας άγρυπνα κι ανυπόμονα τις αντιφάσεις
που συνεχώς αλλάζουν κρίνοντας πεισματικά τις εξελίξεις

καβάλα στη φλόγα που καίει το παλιό καί γεννά το νέο
τις πιο πολλές φορές χάνεται χαμογελώντας πικρά
σφίγγοντας τη γροθιά του θριαμβικά                                                  
κρύβοντας τον βαθύ του πόνο
αφού έτσι πρέπει να βλέπουν όλοι φίλοι και εχθροί
για διαφορετικούς λόγους ο καθένας

αυτοί οι σπόροι της κοινωνικής αλλαγής
διαφορετικοί μεταξύ τους
δίνουν στον κόσμο απεριόριστες επιλογές για το μέλλον.

                                                                             
ΑΠΟΛΟΓΙΑ
Πρόθεσή μου ήταν να συγκεντρώσω κάποια συμβάντα σαν χρονικό γεγονότων
απ’ το 73 ως το 88 περίπου και κάποια άλλα παλιότερα, για λόγους απροσδιόριστους. 
Τα περισσότερα είναι γεγονότα προσωπικής μαρτυρίας ή από δημοσιογραφικό ρεπορτάζ,
που βγαίνοντας όμως σαν συναισθηματικές ριπές απομακρύνθηκαν απ’το χρονικό
αλλά δεν κατάφεραν να φτάσουν στην ποίηση. Έτσι κάποια μοιάζουν με αριστερές
προπαγαντιστικές διακηρύξεις.  Κι αφού η εποχή μας τριάντα χρόνια μετά, τα ζωντανεύει
τα επεξεργάστηκα ξανά τηρώντας τους όρους που γράφτηκαν.    
Φαίνεται πως όταν γράφτηκαν δεν ήταν και τόσο προπαγαντιστικά, αλλά αλήθειες που πονούσαν.